അധ്യാപിക - ബഹുമാനപ്പെട്ട പ്രധാനമന്ത്രി അങ്ങേയ്ക്ക് ആശംസകൾ! ഞാൻ  ഝാർഖണ്ഡിലെ ബൊക്കാറോയിലെ ചന്ദൻകിയരിയിലെ '12 ഹൈസ്‌കൂളിൽ' നിന്നുള്ള ആശാ റാണിയാണ്.

അധ്യാപിക: സർ, ഒരു സംസ്‌കൃത അധ്യാപികയെന്ന നിലയിൽ, നമ്മുടെ പുരാതന അധ്യാപനങ്ങളിലൂടെയോ സംസ്‌കാരങ്ങളിലൂടെയോ ജീവിതത്തിൻ്റെ മൂല്യങ്ങളും ആദർശങ്ങളും പകർന്നുനൽകുന്ന ഇന്ത്യൻ സംസ്‌കാരത്തെക്കുറിച്ച് കുട്ടികളെ ബോധവാന്മാരാക്കുകയെന്നത് എൻ്റെ എക്കാലത്തെയും സ്വപ്നമാണ്. ഈ  ലക്ഷ്യം മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്, ഞാൻ എൻ്റെ വിദ്യാർത്ഥികളിൽ സംസ്കൃതത്തിൽ താൽപ്പര്യം വളർത്തിയെടുക്കുകയും ധാർമിക വിദ്യാഭ്യാസത്തിൻ്റെ അടിത്തറയാക്കുകയും ചെയ്തു. വിവിധ ശ്ലോകങ്ങളിലൂടെ, ജീവിതത്തിൻ്റെ മൂല്യങ്ങൾ അവരെ പഠിപ്പിക്കാൻ ഞാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: അവരെ സംസ്‌കൃതത്തിലേക്ക് ആകർഷിച്ചുകൊണ്ട് ഒരു വലിയ വിജ്ഞാനശേഖരത്തിലേക്ക് അവരെ നയിക്കുകയാണെന്ന് നിങ്ങൾ എപ്പോഴെങ്കിലും ചിന്തിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ഇത് നമ്മുടെ നാട്ടിൽ ആഴത്തിൽ പഠിക്കുന്ന കാര്യമാണ്. വേദ ഗണിതം എന്താണെന്ന് ഈ കുട്ടികൾക്ക് നിങ്ങൾ എപ്പോഴെങ്കിലും വിശദീകരിച്ചിട്ടുണ്ടോ? ഒരു സംസ്‌കൃത അദ്ധ്യാപകൻ എന്ന നിലയിൽ, അല്ലെങ്കിൽ നിങ്ങൾ അദ്ധ്യാപകരുടെ മുറിയിലായിരുന്ന സമയത്തും, നിങ്ങളുടെ സഹപ്രവർത്തകർക്കിടയിൽ എപ്പോഴെങ്കിലും വേദ ഗണിതത്തെ കുറിച്ച് ചർച്ച നടന്നിട്ടുണ്ടോ?

അധ്യാപിക: ഇല്ല സർ. ഇനിയും ഇല്ല.

പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, നിങ്ങൾ തീർച്ചയായും എപ്പോഴെങ്കിലും ഇത് പരീക്ഷിക്കണം. ആർക്കറിയാം, ഇത് നിങ്ങൾക്കും പ്രയോജനപ്പെട്ടേക്കാം. വേദ ഗണിതത്തിന് ഓൺലൈൻ ക്ലാസുകൾ പോലും ലഭ്യമാണ്. യുകെയിൽ വേദഗണിതം ഇതിനകം ചില സ്ഥലങ്ങളിൽ പാഠ്യപദ്ധതിയിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഗണിതശാസ്ത്രത്തിൽ പൊതുവെ താൽപ്പര്യമില്ലാത്ത കുട്ടികൾ പോലും, അത് ഒരു മാജിക് പോലെ, അത് ഒരു നേർക്കാഴ്ച്ച കിട്ടുമ്പോൾ അത് ആകർഷകമായി കണ്ടെത്തിയേക്കാം. അവർ കൂടുതൽ പഠിക്കാൻ ഉത്സുകരായിരിക്കും. അതിനാൽ, സംസ്‌കൃതത്തിലൂടെ, നിങ്ങൾക്ക് അവരെ നമ്മുടെ രാജ്യത്തിൻ്റെ തനതായ ചില വിഷയങ്ങളിലേക്ക് പരിചയപ്പെടുത്താം.

അധ്യാപിക: സർ, ഇതൊരു അത്ഭുതകരമായ നിർദ്ദേശമാണ്. ഞാൻ തീർച്ചയായും അത് മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോകും.

പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, നിങ്ങൾക്ക് ആശംസകൾ.

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ.

അധ്യാപകൻ: ബഹുമാനപ്പെട്ട പ്രധാനമന്ത്രി, താങ്കൾക്ക് എൻ്റെ നമസ്കാരം. രാജർഷി ഷാഹു ജി ജനിച്ച അതേ ജില്ലയിൽ, മഹാരാഷ്ട്രയിലെ കോലാപ്പൂരിൽ നിന്നാണ് ഞാൻ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഇവിടെ വന്നതിന് ശേഷം നിങ്ങൾക്ക് തൊണ്ടവേദന ഉണ്ടായോ, അതോ സ്വാഭാവികമായും ഇങ്ങനെയാണോ?

ടീച്ചർ: ഇല്ല സർ, എൻ്റെ ശബ്ദം എപ്പോഴും ഇങ്ങനെയാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഓ, ശരി, നിങ്ങളുടെ ശബ്ദം സ്വാഭാവികമായും അങ്ങനെയാണ് അല്ലേ.

ടീച്ചർ: അതെ സർ, ഞാൻ മഹാരാഷ്ട്രയിലെ കോലാപ്പൂർ സ്വദേശിയാണ്, ഞാൻ സമാലവ്യ സ്കൂളിലെ ചിത്രകലാ അധ്യാപകനാണ്. രാജർഷി ഷാഹുവിൻ്റെ ജന്മസ്ഥലമാണ് കോലാപൂർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ നിങ്ങൾ കല പഠിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ. ഞാൻ പെയിൻ്റിംഗ്, നൃത്തം, നാടകം, സംഗീതം, പാട്ട്, വാദ്യോപകരണങ്ങൾ, കരകൗശലവസ്തുക്കൾ, മറ്റ് കലാരൂപങ്ങൾ എന്നിവ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതെനിക്ക് കാണാം.

ടീച്ചർ: പലപ്പോഴും ബോളിവുഡ് അല്ലെങ്കിൽ ഹിന്ദി സിനിമാ നൃത്തങ്ങളാണ് എല്ലായിടത്തും ആധിപത്യം പുലർത്തുന്നത്. പക്ഷേ 23 വർഷമായി ഞാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന എൻ്റെ സ്കൂളിൽ, നാടോടി, ക്ലാസിക്കൽ നൃത്തങ്ങൾ ഉൾപ്പെടെ ഇന്ത്യൻ സംസ്കാരത്തെ അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള പ്രകടനങ്ങൾ ഞാൻ നൃത്തസംവിധാനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ശിവ താണ്ഡവ സ്തോത്രവും ഞാൻ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഞാൻ 200-300 ആൺകുട്ടികളുമായി വലിയ തോതിലുള്ള പ്രകടനങ്ങൾ നടത്തുകയും വിശ്വി-ക്രം പോലുള്ള പരിപാടികൾ സംഘടിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ഛത്രപതി ശിവാജി മഹാരാജിൻ്റെ ജീവിതത്തെ ആസ്പദമാക്കിയുള്ള ഒരു പെർഫോമൻസ് പോലും ഞാൻ കോറിയോഗ്രാഫ് ചെയ്തു, അത് വിശ്വ-ക്രമിൽ റെക്കോർഡ് ചെയ്തു. ഞാൻ ശിവ താണ്ഡവം, ഹനുമാൻ ചാലിസ, ദേവിക്ക് സമർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന ഭക്തിനിർഭരമായ ഭാഗങ്ങൾ എന്നിവയും അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ പ്രകടനങ്ങൾ കാരണം, നൃത്തമേഖലയിലെ എൻ്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് എനിക്ക് അംഗീകാരം ലഭിച്ചിട്ടുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത് മഹത്തായ ജോലിയാണെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്.

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ, ഞാൻ ഒറ്റയ്ക്കും എൻ്റെ വിദ്യാർത്ഥികളും പ്രകടനങ്ങൾ നടത്താറുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: തീർച്ചയായും, എന്നാൽ നിങ്ങളുടെ ജീവിതം സമർപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വിദ്യാർത്ഥികൾക്കായി നിങ്ങൾ കൂടുതൽ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: സർ, വിദ്യാർത്ഥികളാണ് എല്ലാം ചെയ്യുന്നത്!

പ്രധാനമന്ത്രി: അവർ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: 300 മുതൽ 400 വരെ കുട്ടികൾ ഒരൊറ്റ നൃത്തശിൽപ്പത്തിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്നു. അത് എൻ്റെ സ്കൂളിലെ വിദ്യാർത്ഥികൾ മാത്രമല്ല. ചുറ്റുമുള്ള ചേരി പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കുട്ടികൾ, ലൈംഗികത്തൊഴിലാളികളുടെ കുട്ടികൾ, വീൽചെയറിലുള്ള കുട്ടികൾ എന്നിവരെയും ഞാൻ ഉൾപ്പെടുത്തുന്നു. അതിഥി താരങ്ങളായി ഞാൻ അവരെ ക്ഷണിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: എന്നാൽ ഇന്നത്തെ കാലത്ത് ആ കുട്ടികൾ സിനിമാഗാനങ്ങളോടായിരിക്കും കൂടുതൽ താൽപര്യം കാണിക്കുന്നത്, അല്ലേ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ. എന്നിരുന്നാലും, നാടോടി നൃത്തത്തിൽ കാണപ്പെടുന്ന സമ്പന്നതയും ആഴവും ഞാൻ അവർക്ക് വിശദീകരിക്കുന്നു, അവർ ഞാൻ പറയുന്നത് മനസ്സിലാക്കുന്നു എന്ന ഭാ​ഗ്യമെനിക്കുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതിനെക്കുറിച്ച് കേൾക്കാം.

അധ്യാപകൻ: അതെ, കഴിഞ്ഞ 10 വർഷമായി ഞാൻ ഇതെല്ലാം ചെയ്യുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഒരു കുട്ടി ടീച്ചർ പറയുന്നത് കേൾക്കുന്നില്ലെങ്കിൽ പിന്നെ ആരെ കേൾക്കും? എത്ര കാലമായി പഠിപ്പിക്കുന്നു?

ടീച്ചർ: ആകെ 30 വർഷം കഴിഞ്ഞു സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ കുട്ടികളെ നൃത്തത്തിലൂടെ പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ, അതിലൂടെ എന്തെങ്കിലും സന്ദേശം നൽകുമെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. എന്ത് സന്ദേശങ്ങളാണ് നിങ്ങൾ പങ്കിടുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: അതെ, ഞാൻ സാമൂഹിക സന്ദേശങ്ങൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് നൃത്തപ്രകടനങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നത്. ഉദാഹരണത്തിന്, മദ്യപിച്ച് വാഹനമോടിക്കുന്നതിൻ്റെ അപകടങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ഒരു നൃത്ത നാടകം സംഘടിപ്പിച്ചു, അത് ഒരു തെരുവ് നാടകമായി ഞാൻ നഗരത്തിലുടനീളം അവതരിപ്പിച്ചു. മറ്റൊരു ഉദാഹരണം ഞാൻ സംവിധാനം ചെയ്ത 'സ്പർശ്' എന്ന ഹ്രസ്വചിത്രമാണ്, അതിന്റെ മുഴുവൻ സാങ്കേതിക സംഘവും എൻ്റെ വിദ്യാർത്ഥികളാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതിനാൽ, കഴിഞ്ഞ കുറച്ച് ദിവസങ്ങളായി, നിങ്ങൾ വ്യത്യസ്ത ആളുകളുടെ വീടുകൾ സന്ദർശിച്ചിരിക്കണം - ഈ വ്യക്തിയുടെ വീട്, ആ വ്യക്തിയുടെ വീട്. നിങ്ങൾ വളരെ ക്ഷീണിതനായിരിക്കണം. നിങ്ങൾ പ്രത്യേകതയുള്ള ആരെയെങ്കിലും കണ്ടുമുട്ടിയിട്ടുണ്ടോ? നിങ്ങളുടെ സന്ദർശനം കൊണ്ട് ആർക്കെങ്കിലും എന്തെങ്കിലും പ്രയോജനം ലഭ്യമായിട്ടുണ്ടോ?

ടീച്ചർ: അതെ, സർ, പലരേയും സന്ദർശിച്ചു, പ്രത്യേകിച്ച് ഉന്നത വിദ്യാഭ്യാസമേഖലയിലുള്ളവരെ. ക്ഷണിച്ചാൽ അവരുടെ കോളേജുകളിൽ വരാൻ ഞാൻ തയ്യാറാണോ എന്നും ചിലർ ചോദിച്ചു.

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ, നിങ്ങൾ ഭാവിയെ സംബന്ധിച്ച് ആസൂത്രണം ചെയ്തതായി തോന്നുന്നു. ഇതിനർത്ഥം നിങ്ങൾ പ്രതിഫലം വാങ്ങിയുള്ള പരിപാടികളിലും ഏർപ്പെടുമെന്നാണോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, ഞാൻ പ്രതിഫലം വാങ്ങി പരിപാടികൾ ചെയ്യുന്നുണ്ട്, പക്ഷേ-

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് ഒരു വലിയ വിപണി ഉണ്ടായിരിക്കുമല്ലോ.

അധ്യാപകൻ: ഇല്ല, സർ, ഞാൻ വ്യക്തമാക്കട്ടെ. ഞാൻ പ്രതിഫലം വാങ്ങി ജോലി ചെയ്യുമ്പോൾ, ആ വരുമാനം ഞാൻ ഒരു ഉദ്ദേശ്യത്തിനായി ഉപയോഗിക്കുന്നു. ഞാൻ സിനിമകൾക്ക് നൃത്തസംവിധാനം ചെയ്തിട്ടുണ്ട്, എന്നാൽ അനാഥരായ 11 കുട്ടികളെയും ഞാൻ ദത്തെടുത്തിട്ടുണ്ട്. അവരെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ ഞാൻ പ്രതിഫലം വാങ്ങി പ്രവർത്തിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: അവർക്കുവേണ്ടി എന്തുതരം പ്രവ‍ൃത്തിയാണ് നിങ്ങൾ ചെയ്യുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: ഈ കുട്ടികൾ ഒരു അനാഥാലയത്തിൽ താമസിക്കുകയായിരുന്നു, അവർക്ക് കലയിൽ താൽപ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. അനാഥാലയം അവരുടെ പതിവ് രീതിയനുസരിച്ച്  പത്താം ക്ലാസിന് ശേഷം അവരെ ഐ ടി ഐയിലേക്ക് അയയ്ക്കാൻ പദ്ധതിയിട്ടിരുന്നു. ആ കീഴ്വഴക്കം ലംഘിക്കാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചു, പക്ഷേ അവർ ആദ്യം നിരസിച്ചു. അങ്ങനെ, ഞാൻ കുട്ടികളെ അനാഥാലയത്തിൽ നിന്ന് പുറത്തു കൊണ്ടു വന്നു, അവർക്ക് താമസിക്കാൻ ഇടം നൽകി, അവരുടെ കലാപരമായ കഴിവുകൾ പരിപോഷിപ്പിച്ചു. അവർ വളർന്നപ്പോൾ, അവർ അവരുടെ കഴിവുകൾ വികസിപ്പിച്ചെടുത്തു. ഇപ്പോൾ, അവരിൽ രണ്ട് പേർ ചിത്രകലാ അധ്യാപകരായി ജോലി ചെയ്യുന്നു, മറ്റ് രണ്ട് പേർ സിബിഎസ്ഇ ബോർഡിന് കീഴിലുള്ള സർക്കാർ സ്കൂളുകളിൽ നൃത്ത പരിശീലകരായി.

പ്രധാനമന്ത്രി: അത് ശരിക്കും ശ്രദ്ധേയമാണ്. അടിസ്ഥാനപരമായി, നിങ്ങൾ ചെയ്തത് അവിശ്വസനീയമായ കാര്യമാണ്. മറ്റുള്ളവർ ആ കുട്ടികളെ ഉപേക്ഷിച്ചിട്ടുണ്ടാകാം, നിങ്ങൾ അങ്ങനെ ചെയ്തില്ല; നിങ്ങൾ അവരെ സ്വീകരിച്ചു ദത്തെടുത്തു. എത്ര മഹത്തായ കാര്യമാണ് ചെയ്യുന്നത്.

ടീച്ചർ: സർ, ഇത് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം തീർത്തും വ്യക്തിപരമായ കാര്യമാണ്. ഞാൻ ഒരു അനാഥാലയത്തിലാണ് വളർന്നത്, അതിനാൽ അവിടത്തെ അനുഭവങ്ങൾ ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു. അന്ന് എനിക്ക് ഒന്നുമില്ലായിരുന്നു. ഇപ്പോൾ, ഭാഗ്യമില്ലാത്തവർക്ക് എന്തെങ്കിലും നൽകാൻ എനിക്ക് കഴിയുമെങ്കിൽ, അത് എൻ്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാ​ഗ്യമാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ കലയിലൂടെ മാത്രമല്ല ജീവിച്ചത്, മൂല്യങ്ങൾക്കൊപ്പം കൂടിയാണ്. അത് ശരിക്കും പ്രാധാനമാണ്.

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: സാഗർ എന്ന നിങ്ങളുടെ പേര് നിങ്ങൾക്ക് ശരിക്കും അനുയോജ്യമാണ്.

ടീച്ചർ: അതെ, സർ, താങ്കളെ കാണാനും സംസാരിക്കാനും അവസരം ലഭിച്ചത് ഭാഗ്യമായി കരുതുന്നു. അതൊരു സവിശേഷ ബഹുമതിയാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാവിധ ആശംസകളും നേരുന്നു.

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ.

അധ്യാപകൻ:  ആദരണീയനായ പ്രധാനമന്ത്രി, അങ്ങേയ്ക്ക് നമസ്കാരം

പ്രധാനമന്ത്രി: നമസ്തേ.

ടീച്ചർ: ഞാൻ ഹരിയാന വിദ്യാഭ്യാസ വകുപ്പിൽ ഇംഗ്ലീഷ് ലക്ചററായി സേവനമനുഷ്ഠിക്കുന്ന ഡോ. അവിനാശ ശർമ്മയാണ്. ബഹുമാനപ്പെട്ട സർ, ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷ മനസ്സിലാക്കുന്നതും അപ​ഗ്രഥിക്കുന്നതും തികച്ചും വെല്ലുവിളിയായ പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നു വരുന്ന ഹരിയാനയിലെ അധഃസ്ഥിത സമുദായങ്ങളിലെ കുട്ടികൾക്കായി ഞാൻ ഒരു ഭാഷാ ലബോറട്ടറി സ്ഥാപിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ ഭാഷാ ലബോറട്ടറി ഇംഗ്ലീഷിൽ മാത്രം ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കുന്നില്ല. ഇത് പ്രാദേശിക ഭാഷകളും മാതൃഭാഷകളും ഉൾക്കൊള്ളുന്നു.

സർ, ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം 2020 കുട്ടികളുടെ പഠനം വർദ്ധിപ്പിക്കുന്നതിന് ആർട്ടിഫിഷ്യൽ ഇൻ്റലിജൻസിൻ്റെയും മെഷീൻ ലേണിംഗിൻ്റെയും ഉപയോഗത്തിന് ഊന്നൽ നൽകുന്നു. ഇത് മനസ്സിൽ വെച്ചുകൊണ്ട്, ഞാൻ ആർട്ടിഫിഷ്യൽ ഇൻ്റലിജൻസും ലബോറട്ടറിയിൽ സംയോജിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. 'സ്‌പീക്കോമീറ്റർ', 'ടോക്ക്‌പാൽ' തുടങ്ങിയ ടൂളുകൾ AI- ചാലകമാണ്, ഇത് വിദ്യാർത്ഥികളെ ശരിയായ ഉച്ചാരണം പഠിക്കാനും മാസ്റ്റർ ചെയ്യാനും സഹായിക്കുന്നു. UNESCO, UNICEF തുടങ്ങിയ അന്താരാഷ്ട്ര ഫോറങ്ങളിലും അതുപോലെ ഇന്തോനേഷ്യ, ഉസ്ബെക്കിസ്ഥാൻ തുടങ്ങിയ രാജ്യങ്ങളിലും ഞാൻ എൻ്റെ സംസ്ഥാനത്തെ പ്രതിനിധീകരിച്ചിട്ടുണ്ട് എന്ന കാര്യം അങ്ങയുമായി പങ്കുവെക്കുന്നതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്. ഈ അനുഭവങ്ങളുടെ സ്വാധീനം എൻ്റെ ക്ലാസ് മുറിയിൽ അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഇന്ന്, ഹരിയാനയിലെ ഒരു സർക്കാർ സ്കൂൾ, ഇന്തോനേഷ്യയിലെ കൊളംബിയ യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ പ്രൊഫസർമാരുമായും വിദ്യാർത്ഥികളുമായും വിദ്യാർത്ഥികൾ ബന്ധപ്പെടുകയും അറിവും അനുഭവങ്ങളും കൈമാറുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു ആഗോള ക്ലാസ് മുറിയായി മാറിയിരിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങളുടെ അനുഭവത്തെക്കുറിച്ചും നിങ്ങൾ ഇത് എങ്ങനെ നേടിയെന്നതിനെക്കുറിച്ചും കൂടുതൽ പങ്കിടാമോ, അതിനാൽ മറ്റുള്ളവർക്കും ഇതിൽ നിന്ന് പഠിക്കാനാകും?

അധ്യാപകൻ: സർ, മൈക്രോസോഫ്റ്റ് സ്കാർപ്തൻ എൻ്റെ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ഞാൻ പരിചയപ്പെടുത്തിയ ഒരു പ്രോഗ്രാമാണ്. കൊളംബിയ സർവ്വകലാശാലയിലെ പ്രൊഫസർമാരുമായുള്ള ആശയവിനിമയത്തിലൂടെ, നമ്മുടെ കുട്ടികൾക്ക് അവരുടെ സംസ്കാരം, അവരുടെ ഭാഷ, അവർ അക്കാദമികമായി മുന്നേറുന്ന വഴികൾ എന്നിവയെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാൻ കഴിയും. ശ്രദ്ധേയമായ ഒരു അനുഭവം നിങ്ങളുമായി പങ്കിടാൻ ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു, സർ. ഞാൻ ഉസ്‌ബെക്കിസ്ഥാൻ സന്ദർശിച്ചപ്പോൾ, എൻ്റെ അനുഭവങ്ങൾ ഞാൻ എൻ്റെ വിദ്യാർത്ഥികളുമായി പങ്കുവെച്ചു, ഇംഗ്ലീഷ് അവരുടെ അക്കാദമിക് ഭാഷയായതുപോലെ, ഉസ്‌ബെക്കിസ്ഥാനിൽ ആളുകൾ അവരുടെ മാതൃഭാഷയായ ഉസ്‌ബെക്ക് സംസാരിക്കുന്നു, അതേസമയം റഷ്യൻ ഔദ്യോഗികവും ദേശീയ ഭാഷയുമാണ്. ഇംഗ്ലീഷ് അവരുടെ അക്കാദമിക് ഭാഷയാണ്, അത് വിശാലമായ ലോകവുമായി ബന്ധം തോന്നാൻ അവരെ സഹായിക്കുന്നു. അവരെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം ഇംഗ്ലീഷ് പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ ഒരു ഭാഗം മാത്രമല്ല. ഈ ധാരണ ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കുന്നതിൽ യഥാർത്ഥ താൽപ്പര്യം ജനിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു, കാരണം ഇംഗ്ലീഷ് വിദേശ രാജ്യങ്ങളിൽ മാത്രമല്ല സംസാരിക്കുന്നത്-അത് അവർക്ക് സുഖകരവും പരിചിതവുമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, നമ്മുടെ ഇന്ത്യൻ വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കുന്നത് ഒരു വെല്ലുവിളിയാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ കുട്ടികൾക്ക് ലോകം പരിചയപ്പെടുത്തുന്നത് അതിശയകരമാണ്, പക്ഷേ നിങ്ങൾ അവരെ അവരുടെ സ്വന്തം രാജ്യത്തെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നുണ്ടോ?

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ, ഇംഗ്ലീഷ് പഠിക്കാൻ അവരെ പ്രചോദിപ്പിക്കുന്ന വശങ്ങൾ നമ്മുടെ രാജ്യത്തിനുണ്ടോ?

അധ്യാപകൻ: സർ, ഈ ലബോറട്ടറിയിൽ ഞാൻ ഭാഷാ വൈദഗ്ധ്യ വികസനത്തിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. ഇംഗ്ലീഷ് എല്ലായ്‌പ്പോഴും പാഠ്യപദ്ധതിയുടെ ഭാഗമാണ്, എന്നാൽ ഒരു ഭാഷ എങ്ങനെ പഠിക്കുന്നുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കുന്നത് നിർണായകമാണ്. ഞാൻ പഠിപ്പിക്കുന്ന വിദ്യാർത്ഥികൾ വൈവിധ്യമാർന്ന ഹരിയാൻവി പശ്ചാത്തലങ്ങളിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, റോഹ്തക്കിൽ നിന്നുള്ള ഒരു കുട്ടി നുഹിൽ നിന്നുള്ള കുട്ടിയേക്കാൾ തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഭാഷയാണ് സംസാരിക്കുന്നത്.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതെ, ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ ടെലിഫോണുകൾ ഉണ്ടായിരുന്ന കാലത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു.

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ആ പെട്ടി ഒരു ഫോണാണ്. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടിൽ ചിലപ്പോൾ ഒരു പാവപ്പെട്ട കുടുംബത്തിലെ ഒരു സ്ത്രീ ജോലിയിൽ സഹായിക്കാൻ വരും. ഒരു ദിവസം ഫോൺ റിംഗ് ചെയ്തു, അവൾ ഫോൺ എടുത്തു. മറുപടി പറഞ്ഞയുടൻ അവൾ പറഞ്ഞു, "ഹലോ". അവൾ അത് എങ്ങനെ പഠിച്ചു?

അധ്യാപകൻ: സർ, അത് ഭാഷാ വൈദഗ്ധ്യ വികസനത്തിൻ്റെ ഭാഗമാണ്. ഭാഷ സ്വായത്തമാക്കുന്നത് കേൾക്കുന്നതിലൂടെയും ഉപയോഗത്തിലൂടെയുമാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: കൃത്യമായി! അതുകൊണ്ടാണ് ഭാഷ സംസാരിക്കുന്നതിലൂടെ വേഗത്തിൽ പഠിക്കാൻ കഴിയുന്നത്. ഞാൻ ഗുജറാത്തിലായിരിക്കുമ്പോൾ മഹാരാഷ്ട്രയിൽ നിന്നുള്ള ഒരു കുടുംബം ജോലിക്കായി നദിയാഡിലെ എൻ്റെ നാട്ടിലേക്ക് താമസം മാറിയത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. ആ മനുഷ്യൻ ഒരു പ്രൊഫസറായിരുന്നു, അദ്ദേഹം തൻ്റെ പ്രായമായ അമ്മയെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നു. ദിവസം മുഴുവൻ സ്‌കൂളുകളിലും കോളേജുകളിലും ചിലവഴിച്ചെങ്കിലും ആറുമാസം കഴിഞ്ഞിട്ടും അയാൾക്ക് പ്രാദേശിക ഭാഷ പിടികിട്ടിയില്ല. അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ ഒട്ടും വിദ്യാഭ്യാസമില്ലാത്ത അമ്മയാകട്ടെ, ഗുജറാത്തി നന്നായി സംസാരിക്കാൻ പഠിച്ചിരുന്നു. ഒരു ദിവസം അവരുടെ വീട്ടിൽ ഭക്ഷണം കഴിക്കാൻ പോയപ്പോൾ ഞാൻ അവരോട് ചോദിച്ചു എങ്ങനെ പഠിച്ചു എന്ന്. ഗുജറാത്തി മാത്രം സംസാരിക്കുന്ന വീട്ടുജോലിക്കാരിയിൽ നിന്നാണ് താൻ അത് അഭ്യസിച്ചതെന്ന് അവർ പറഞ്ഞു. സംസാരത്തിലൂടെയാണ് ഭാഷ പഠിക്കുന്നത്.

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഇത് എൻ്റെ സ്കൂൾ കാലഘട്ടത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്നു. ഞങ്ങളുടെ ടീച്ചർ വളരെ കർക്കശക്കാരനായിരുന്നു, ഞങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തോട് ഇടപെടുമ്പോൾ അൽപ്പം ശ്രദ്ധിക്കുമായിരുന്നു. രാജാജി 'രാമായണം', 'മഹാഭാരതം' എന്നിവ എഴുതിയിട്ടുണ്ട്, 'രാമായണ'ത്തിലെ സംഭാഷണങ്ങൾ എല്ലാവർക്കും പരിചിതമായിരുന്നു. ഭാഷ നന്നായി അറിയില്ലെങ്കിലും രാജാജിയുടെ രാമായണം പതുക്കെ വായിക്കണമെന്ന് ടീച്ചർ നിർബന്ധിക്കും. എനിക്ക് കഥ അറിയാമായിരുന്നു, പക്ഷേ ഭാഷ അറിയില്ല. എന്നിട്ടും, പരിശീലനത്തിലൂടെ, ഞാൻ അല്പാല്പമായി മനസ്സിലാക്കാൻ തുടങ്ങി. ഒന്നോ രണ്ടോ വാക്കുകൾ മാത്രം തിരിച്ചറിഞ്ഞാൽ പോലും, അദ്ദേഹം സീതാ മാതാവിനെക്കുറിച്ചാണ് സംസാരിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായിരുന്നു.

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, വളരെ നല്ലത്.

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ. നന്ദി.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഹർ ഹർ മഹാദേവ്.

അധ്യാപകൻ: ഹർ ഹർ മഹാദേവ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: കാശിയിലെ ജനങ്ങൾക്ക് എല്ലായ്‌പ്പോഴും 'ഹർ ഹർ മഹാദേവ്' എന്ന പേരിലാണ് ദിവസം ആരംഭിക്കുന്നത്.

ടീച്ചർ: സർ, ഇന്ന് നിങ്ങളെ കണ്ടതിൽ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്. ഞാൻ അഗ്രികൾച്ചറൽ സയൻസ് ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ സസ്യരോഗങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഗവേഷണം നടത്തുന്നു, സുസ്ഥിര കൃഷിയെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിലാണ് എൻ്റെ പ്രാഥമിക ശ്രദ്ധ. നിർഭാഗ്യവശാൽ, ഇത് ഇതുവരെ അടിസ്ഥാന തലത്തിൽ ശരിയായി നടപ്പിലാക്കിയിട്ടില്ല. വയലുകളിൽ അഭൂതപൂർവമായ ഫലം നൽകുന്ന, ഉപയോഗിക്കാൻ എളുപ്പമുള്ള സാങ്കേതികവിദ്യകൾ കർഷകരെ പഠിപ്പിക്കുക എന്നതാണ് എൻ്റെ ലക്ഷ്യം. കുട്ടികളെയും വിദ്യാർത്ഥികളെയും സ്ത്രീകളെയും ഉൾപ്പെടുത്തുന്നത് ഈ ശ്രമത്തിൽ നിർണായകമാണെന്ന് ഞാൻ വിശ്വസിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ വിദ്യാർത്ഥികളുമായി ഗ്രാമങ്ങൾ സന്ദർശിക്കുന്നത്. കർഷകരോടൊപ്പം പ്രവർത്തിക്കുന്നു, സ്ത്രീകളെയും ഇടപെടാൻ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. ഞങ്ങൾ വികസിപ്പിച്ച ലളിതമായ സാങ്കേതിക വിദ്യകൾ ഉപയോഗിച്ച്, ഞങ്ങൾ സുസ്ഥിരതയിലേക്ക് നീങ്ങുന്നു, കർഷകർ ഇതിനകം തന്നെ അതിൻ്റെ നേട്ടങ്ങൾ കാണുന്നുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ എന്താണ് ചെയ്തതെന്ന് പറയാമോ?

ടീച്ചർ: സർ, വിത്ത് ശുദ്ധീകരണത്തിനുള്ള ഒരു സാങ്കേതികത ഞങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കിയിട്ടുണ്ട്. ചില പ്രാദേശിക സൂക്ഷ്മാണുക്കളെ ഞങ്ങൾ തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്, ഇവ ഉപയോഗിച്ച് വിത്തുകൾ ശുദ്ധീകരിക്കുമ്പോൾ, വികസിക്കുന്ന വേരുകൾ ഇതിനകം തന്നെ നന്നായി രൂപപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ഇത് വളരെ ആരോഗ്യകരമായ ഒരു ചെടിക്ക് കാരണമാകുന്നു. വേരുകൾ വളരെ ശക്തമാണ്, കീടങ്ങളെയും രോഗങ്ങളെയും ചെറുക്കാനുള്ള ആന്തരിക ശക്തി നൽകുന്നതിനാൽ ചെടിക്ക് രോഗങ്ങൾ വരാനുള്ള സാധ്യത കുറവാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ ലാബിൽ ചെയ്ത ജോലികൾ വിവരിക്കുകയാണ്. നിങ്ങൾ ഇത് ഭൂമിയിൽ എങ്ങനെ പ്രയോഗിക്കും? ലാബിൽ നിന്ന് നേരിട്ട് മണ്ണിലേക്ക്? നിങ്ങൾ വ്യക്തിപരമായി കർഷകരുടെ അടുത്തേക്ക് പോകുന്നുവെന്ന് പറയുന്നു. അവർ അത് എങ്ങനെ നടപ്പാക്കും, എങ്ങനെ തുടങ്ങും?

അധ്യാപകൻ: സർ, ഞങ്ങൾ ഒരു 'പൗഡർ ഫോർമുലേഷൻ' ഉണ്ടാക്കിയിട്ടുണ്ട്, അത് ഞങ്ങൾ കർഷകർക്ക് വിതരണം ചെയ്യുന്നു. അവരുടെ വിത്തുകൾ ശുദ്ധീകരിക്കാൻ അവർ ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നു, ഞങ്ങൾ വർഷങ്ങളായി ഇത് ചെയ്യുന്നു. ഇതുവരെ, വാരാണസിക്ക് ചുറ്റുമുള്ള 12 ഗ്രാമങ്ങളിൽ ഞങ്ങൾ ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ അവതരിപ്പിച്ചു, 3,000-ത്തിലധികം സ്ത്രീകൾ നിലവിൽ ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ പഠിക്കുകയും ഉപയോഗിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഈ കർഷകർക്ക് മറ്റ് കർഷകരെയും പഠിപ്പിക്കാൻ കഴിയുമോ?

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ. ഒരു കർഷകൻ പൊടി ശേഖരിക്കാൻ വരുമ്പോൾ, അവർ മറ്റ് നാല് കർഷകർക്കും ആവശ്യത്തിന് എടുക്കും. കർഷകർ നിരീക്ഷിക്കുന്നതിലൂടെ പരസ്പരം പഠിക്കുന്നു, ഞങ്ങൾ ആദ്യം പഠിപ്പിച്ചതിനേക്കാൾ കൂടുതൽ പലരും ഈ സാങ്കേതികവിദ്യ സ്വീകരിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് പറയാൻ എനിക്ക് സന്തോഷമുണ്ട്. എന്റെ കയ്യിൽ ഇപ്പോൾ കൃത്യമായ നമ്പർ ഇല്ല.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഏതൊക്കെ വിളകൾക്കാണ് ഇതിൽ നിന്ന് കൂടുതൽ പ്രയോജനം ലഭിച്ചത്?

അധ്യാപകൻ: പ്രാഥമികമായി പച്ചക്കറികളും ഗോതമ്പും.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഞങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ ജൈവകൃഷിയിലാണ്, പ്രത്യേകിച്ച് പച്ചക്കറികൾക്കും ഗോതമ്പിനും. ഭൂമി മാതാവിനെ സംരക്ഷിക്കുന്നതിൽ ഉത്കണ്ഠയുള്ളവർ മാതാവിന്റെ ആരോഗ്യത്തെ നാം എങ്ങനെ ദോഷകരമായി ബാധിക്കുന്നുവെന്ന് ആശങ്കപ്പെടുന്നു. ഭൂമിയെ സംരക്ഷിക്കുന്നത് നിർണായകമായി മാറിയിരിക്കുന്നു, ജൈവകൃഷി ഒരു നല്ല പരിഹാരം വാഗ്ദാനം ചെയ്യുന്നതായി തോന്നുന്നു. ഈ സമീപനത്തെക്കുറിച്ച് ശാസ്ത്രജ്ഞർക്കിടയിൽ ചർച്ചകൾ നടക്കുന്നു.

ടീച്ചർ: അതെ സർ, തീർച്ചയായും ആ വഴിക്കുള്ള ശ്രമങ്ങൾ നടക്കുന്നുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും, രാസവസ്തുക്കൾ ഉപയോഗിക്കുന്നത് നിർത്താൻ കർഷകരെ പൂർണ്ണമായി ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ഞങ്ങൾ ഇപ്പോഴും പാടുപെടുകയാണ്. രാസവസ്തുക്കൾ ഉപയോഗിച്ചില്ലെങ്കിൽ തങ്ങളുടെ വിളകൾ തകരുമെന്ന് അവർ ഭയപ്പെടുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതിനൊരു പരിഹാരമുണ്ട്. ഒരു കർഷകന് നാല് ബിഘ ഭൂമിയുണ്ടെന്ന് പറയാം. അദ്ദേഹത്തിന് 25%-ഒരു ബിഘ-യിൽ പരീക്ഷണം നടത്താനും ബാക്കി മൂന്നിൽ പരമ്പരാഗത രീതികൾ തുടരാനും കഴിയും. ചെറിയൊരു ഭാഗം ജൈവകൃഷിക്കായി നീക്കിവച്ചാൽ കർഷകന് ആത്മവിശ്വാസം കൈവരും. ഒരു ചെറിയ നഷ്ടം ഉണ്ടായാൽ പോലും, 10% അല്ലെങ്കിൽ 20% എന്ന് വയ്ക്കാം, അത് കൈകാര്യം ചെയ്യാവുന്നതാണ്. അവൻ്റെ വിള‌യിൽ ബാക്കിയുള്ളവ സുരക്ഷിതമാണെന്ന് അവൻ മനസ്സിലാക്കും. ഗുജറാത്ത് ഗവർണറായ ആചാര്യ ദേവവ്രത് ജി ഈ ലക്ഷ്യത്തിൽ വളരെയധികം പ്രതിജ്ഞാബദ്ധനാണ്, ഈ മേഖലയിൽ നിരവധി പ്രവർത്തനങ്ങൾ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. നിങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ വെബ്‌സൈറ്റ് സന്ദർശിച്ചാൽ - നിങ്ങളിൽ പലരും കാർഷിക പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നുള്ളവരായതിനാൽ - ജൈവകൃഷിയെക്കുറിച്ചുള്ള ധാരാളം വിവരങ്ങൾ നിങ്ങൾക്ക് കണ്ടെത്താനാകും. നിങ്ങൾ ഇവിടെ കാണുന്ന LKM-ൽ, രാസവസ്തുക്കൾ അനുവദനീയമല്ലാത്ത, ജൈവകൃഷി രീതികൾ ഉപയോഗിച്ചാണ് ചെയ്യുന്നത്. ആചാര്യ ദേവവ്രത് ജി ഗോമൂത്രം ഉപയോഗിച്ച് ഒരു മികച്ച ഫോർമുല വികസിപ്പിച്ചെടുത്തിട്ടുണ്ട്. ഇതിന്റെ ഫലം ശ്രദ്ധേയമാണ്. നിങ്ങളുടെ സർവ്വകലാശാല ഇതും പഠിക്കുകയാണെങ്കിൽ, ഈ മേഖലയിൽ എന്തെല്ലാം ചെയ്യാനാകുമെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് കണ്ടെത്താനാകും.

അധ്യാപകൻ: തീർച്ചയായും, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, ആശംസകൾ.

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: വണക്കം (ആശംസകൾ).

അധ്യാപകൻ: വണക്കം, പ്രധാനമന്ത്രി ജി. ഞാൻ ധൗത്രേ ഗാന്ധിമതി. ഞാൻ തമിഴ്‌നാട്ടിലെ സേലത്തെ ത്യാഗരാജ് പോളിടെക്‌നിക് കോളേജിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്, 16 വർഷത്തിലേറെയായി ഞാൻ പോളിടെക്‌നിക് കോളേജിൽ ഇംഗ്ലീഷ് പഠിപ്പിക്കുന്നു. എൻ്റെ പോളിടെക്‌നിക് വിദ്യാർത്ഥികളിൽ ഭൂരിഭാഗവും ഗ്രാമീണ പശ്ചാത്തലത്തിൽ നിന്നുള്ളവരാണ്. അവർ തമിഴ് മീഡിയം സ്കൂളുകളിൽ നിന്നാണ് വരുന്നത്, അതിനാൽ ഇംഗ്ലീഷിൽ സംസാരിക്കുന്നതിലുപരി വാ തുറക്കാൻ പോലും അവർക്ക് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: എന്നാൽ തമിഴ്‌നാട്ടിൽ എല്ലാവർക്കും ഇംഗ്ലീഷ് അറിയാം എന്ന തെറ്റിദ്ധാരണ പലപ്പോഴും നമുക്കുണ്ട്.

അധ്യാപകൻ: അതേ സർ, അവർ പ്രാദേശിക ഭാഷാ മാധ്യമത്തിൽ പഠിക്കുന്ന ഗ്രാമീണരാണ്. അതുകൊണ്ട് അവർക്കിത് ബുദ്ധിമുട്ടാണ്, സർ. അവർക്കായാണ് ഞങ്ങൾ അധ്യയനം നടത്തുന്നത്.

പ്രധാനമന്ത്രി: അതുകൊണ്ടാണ് പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം മാതൃഭാഷയ്ക്ക് ഇത്രയധികം ഊന്നൽ നൽകുന്നത്.

ടീച്ചർ: അപ്പോൾ ഞങ്ങൾ ഇംഗ്ലീഷ് ഭാഷ പഠിപ്പിക്കുകയാണ് സർ. NEP 2020 അനുസരിച്ച്, ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ മാതൃഭാഷ ഉൾപ്പെടെ കുറഞ്ഞത് മൂന്ന് ഭാഷകളെങ്കിലും പഠനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഞങ്ങളുടെ സ്വയംഭരണ സ്ഥാപനത്തിൽ ഞങ്ങൾ ഇത് അവതരിപ്പിച്ചു, ഇപ്പോൾ മാതൃഭാഷയിലും സാങ്കേതിക വിദ്യാഭ്യാസം നടത്തുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഇത് ധൈര്യപൂർവം പരീക്ഷിച്ച ആരെങ്കിലും നിങ്ങൾക്കിടയിൽ ഉണ്ടോ? ഉദാഹരണത്തിന്, ഒരു സ്കൂളിൽ 30 കുട്ടികൾ പൂർണ്ണമായും ഇംഗ്ലീഷിൽ പഠിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, അതേ പ്രായത്തിലുള്ള മറ്റു 30 കുട്ടികൾ അതേ വിഷയം അവരുടെ മാതൃഭാഷയിൽ പഠിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ഏത് ഗ്രൂപ്പാണ് മികച്ച പ്രകടനം കാഴ്ചവയ്ക്കുന്നത്? നിങ്ങളുടെ അനുഭവം എന്താണ്? മാതൃഭാഷയിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ, ഒരു കുട്ടി ഈ ആശയം നേരിട്ട് മനസ്സിലാക്കുന്നു, ഇംഗ്ലീഷിൽ, കുട്ടി മാനസികമായി ഇംഗ്ലീഷിൽ നിന്ന് അവരുടെ മാതൃഭാഷയിലേക്ക് ആശയം വിവർത്തനം ചെയ്യുന്നു, അത് വളരെയധികം ഊർജ്ജം എടുക്കുന്നു. കുട്ടികളെ ആദ്യം അവരുടെ മാതൃഭാഷയിൽ പഠിപ്പിക്കണം, പിന്നീട് ഇംഗ്ലീഷ് ഒരു വിഷയമായി നന്നായി പഠിപ്പിക്കണം.

ഒരു സംസ്‌കൃത അധ്യാപകൻ ക്ലാസിലിരിക്കുമ്പോൾ സംസ്‌കൃതം മാത്രം സംസാരിക്കുന്നതുപോലെ, ഇംഗ്ലീഷ് ടീച്ചറും ക്ലാസ് മുറിയിൽ പ്രവേശിക്കുന്നത് മുതൽ അവർ പോകുന്നതുവരെ ഇംഗ്ലീഷ് മാത്രമേ സംസാരിക്കൂ എന്ന് ഞാൻ പ്രതീക്ഷിക്കുന്നു. അവർ ഇംഗ്ലീഷിൽ ഒരുപോലെ പ്രാവീണ്യമുള്ളവരായിരിക്കണം. ഇത് ഇംഗ്ലീഷിലെ ഒരു വാക്യവും മാതൃഭാഷയിൽ മൂന്ന് വാക്യങ്ങളും ഇടകലർത്തരുത്. കുട്ടിക്ക് ആ രീതിയിൽ ഭാഷ ഗ്രഹിക്കാൻ കഴിയില്ല. ഭാഷകൾ പഠിപ്പിക്കാൻ നാം അത്രമേൽ സമർപ്പിതരാകുമെങ്കിൽ, അത് പ്രയോജനകരമാണ്. കഴിയുന്നത്ര ഭാഷകൾ പഠിക്കാനുള്ള ആഗ്രഹം നമ്മുടെ കുട്ടികളിൽ വളർത്തിയെടുക്കണം. ഉദാഹരണത്തിന്, ഈ വർഷം അഞ്ച് വ്യത്യസ്ത സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള പാട്ടുകൾ പഠിപ്പിക്കുമെന്ന് സ്കൂളുകൾ തീരുമാനിക്കണം. ഒരു വർഷത്തിൽ അഞ്ച് പാട്ടുകൾ പഠിക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമല്ല. ഒരാൾക്ക് ഒരു ആസാമീസ് പാട്ട്, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു മലയാളം പാട്ട്, അല്ലെങ്കിൽ ഒരു പഞ്ചാബി പാട്ട് പഠിക്കാം. തീർച്ചയായും, പഞ്ചാബി ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള ഭാഷയേയല്ല. ശരി, നിങ്ങൾക്ക് എല്ലാ ആശംസകളും നേരുന്നു!

അധ്യാപകൻ: പ്രധാനമന്ത്രി ജി, എൻ്റെ പേര് ഉത്പൽ സൈകിയ, ഞാൻ അസമിൽ നിന്നാണ്. ഞാൻ ഇപ്പോൾ ഗുവാഹത്തിയിലെ നോർത്ത് ഈസ്റ്റ് സ്കിൽ സെൻ്ററിൽ ഫുഡ് & ബിവറേജ് സർവീസിൽ പരിശീലകനായി ജോലി ചെയ്യുന്നു. ഞാൻ ഇവിടെ ആറ് വർഷം പൂർത്തിയാക്കി, എൻ്റെ മാർഗനിർദേശപ്രകാരം 200-ലധികം സെഷനുകൾ വിജയകരമായി നടത്തി. എൻ്റെ ട്രെയിനികളിൽ പലരും ഇപ്പോൾ രാജ്യത്തു‌നീളവും വിദേശത്തുമുള്ള പഞ്ചനക്ഷത്ര ഹോട്ടലുകളിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങളുടെ കോഴ്സിന്റെ ദൈർഘ്യം എന്താണ്?

ടീച്ചർ: ഒരു വർഷത്തെ കോഴ്സാണ് സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഹോസ്പിറ്റാലിറ്റി പരിശീലനത്തെക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾക്ക് അറിയാമോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ. ഹോസ്പിറ്റാലിറ്റി, ഫുഡ് & ബിവറേജ് സേവനങ്ങൾ.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഭക്ഷണവും പാനീയവും, അതിൽ എന്ത് പ്രത്യേക കഴിവുകളാണ് നിങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: അതിഥികളുമായി എങ്ങനെ ഇടപഴകണം, ഭക്ഷണം എങ്ങനെ നൽകണം, പാനീയ സേവനം എങ്ങനെ നൽകണം എന്നിവ ഞങ്ങൾ വിദ്യാർത്ഥികളെ പഠിപ്പിക്കുന്നു. അതിഥികളുടെ പ്രശ്‌നങ്ങൾ പരിഹരിക്കുക, അതിഥികളുമായി വ്യത്യസ്‌ത സാഹചര്യങ്ങൾ എങ്ങനെ കൈകാര്യം ചെയ്യാം എന്നിങ്ങനെ വിവിധ സാങ്കേതികതകൾ പഠിപ്പിച്ച് ഞങ്ങൾ ക്ലാസ് മുറിയിൽ വിദ്യാർത്ഥികളെ തയ്യാറാക്കുന്നു, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾക്ക് ചില ഉദാഹരണങ്ങൾ നൽകാമോ? വീട്ടിൽ, കുട്ടികൾ പലപ്പോഴും പറയും, "എനിക്ക് ഇത് കഴിക്കാൻ ആഗ്രഹമില്ല" അല്ലെങ്കിൽ "എനിക്ക് ഇത് കഴിക്കണം." അതിനാൽ, ഇത് കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള നിങ്ങളുടെ സാങ്കേതികത പഠിപ്പിക്കൂ.

ടീച്ചർ: കുട്ടികൾക്കായി ഒരു പ്രത്യേക സാങ്കേതികത എന്റെ പക്കലില്ല, സർ, എന്നാൽ ഹോട്ടലിലെ അതിഥികളുടെ കാര്യത്തിൽ, അവരുടെ ആവശ്യങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചുകൊണ്ട് അവരെ മാന്യമായും വിനയത്തോടെയും കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ ഞങ്ങൾ വിദ്യാർത്ഥികളെ പരിശീലിപ്പിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ, നിങ്ങളുടെ ശ്രദ്ധ പ്രധാനമായും സോഫ്റ്റ് സ്‌കിൽസിൽ ആണോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ. തീർച്ചയായും, സർ. സോഫ്റ്റ് സ്കിൽസ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങളുടെ സ്ഥാപനത്തിൽ നിന്ന് ബിരുദം നേടുന്ന ഭൂരിഭാഗം വിദ്യാർത്ഥികളും എവിടെയാണ് ജോലി സാധ്യതകൾ കണ്ടെത്തുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: ഇന്ത്യയൊട്ടാകെ, ഡൽഹി, മുംബൈ തുടങ്ങിയ സ്ഥലങ്ങളിൽ.

പ്രധാനമന്ത്രി: പ്രധാനമായും വലിയ ഹോട്ടലുകളിൽ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, പ്രധാന ഹോട്ടലുകളിൽ. 100 ശതമാനം പ്ലേസ്‌മെൻ്റ് ഞങ്ങൾ ഉറപ്പ് നൽകുന്നു. അത് പരിപാലിക്കുന്ന ഒരു സമർപ്പിത പ്ലേസ്‌മെൻ്റ് ടീം ഞങ്ങൾക്കുണ്ട്.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ ഗുവാഹത്തിയിലായതിനാൽ, ഹിമന്ത ജിയോടും അദ്ദേഹത്തിന്റെ എല്ലാ മന്ത്രിമാരോടും അവരുടെ സ്റ്റാഫിനെ പരിശീലിപ്പിക്കാനും അവരുടെ ശേഷി വർദ്ധിപ്പിക്കാനും നിങ്ങളെ അനുവദിക്കണമെന്ന് ഞാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടാൽ - അതിഥികൾ അവരെ സന്ദർശിക്കുമ്പോൾ അവർക്ക്  ഇടത് കൈകൊണ്ട് വെള്ളം നൽകണോ, വലതു കൈണ്ട് വെള്ളം നൽകണോ എന്ന് പോലും അവർക്ക് അറിയില്ലാതിരിക്കും- അത് സാധ്യമാകുമോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, തീർച്ചയായും. അത് ചെയ്യാം.

പ്രധാനമന്ത്രി: ഞാൻ ഗുജറാത്ത് മുഖ്യമന്ത്രിയായിരുന്നപ്പോൾ അവിടെ ഒരു ഹോട്ടൽ മാനേജ്‌മെൻ്റ് സ്‌കൂൾ ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നറിയുമ്പോൾ നിങ്ങൾ അത്ഭുതപ്പെട്ടേക്കാം. ശനി, ഞായർ ദിവസങ്ങളിൽ എൻ്റെ എല്ലാ മന്ത്രിമാർക്കും അവരുടെ പേഴ്‌സണൽ സ്റ്റാഫിനും പരിശീലനം നൽകണമെന്ന് ഞാൻ നിർബന്ധിച്ചു. അവർ പഠിപ്പിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു, എൻ്റെ കൂടെ ജോലി ചെയ്യുന്ന കുട്ടികൾ, തോട്ടക്കാർ അല്ലെങ്കിൽ എനിക്ക് വേണ്ടിയും മറ്റു മന്ത്രിമാർക്കും വേണ്ടി ജോലി ചെയ്യുന്ന പാചകക്കാർ എന്നിവരും പരിശീലനം നേടി. ഞങ്ങൾക്ക് ഏകദേശം 30 മുതൽ 40 മണിക്കൂർ വരെ സിലബസ് ഉണ്ടായിരുന്നു. അതിനുശേഷം, അവരുടെ പ്രകടനത്തിൽ പ്രകടമായ മാറ്റമുണ്ടായി. അവർ വീട്ടിൽ തിരിച്ചെത്തിയപ്പോൾ, അത് പെട്ടെന്ന് മനസ്സിലായി. അവരുടെ കുടുംബങ്ങൾ ഒരുപക്ഷേ ശ്രദ്ധിച്ചിരിക്കില്ല, പക്ഷേ അവർ എങ്ങനെയാണ് ഈ പുതിയ കഴിവുകൾ നേടിയത് എന്നത് എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. അത് തികച്ചും ശ്രദ്ധേയമായിരുന്നു.

ആ അനുഭവത്തിൽ നിന്ന് ഞാൻ ഒരുപാട് പഠിച്ചു. ഞങ്ങൾ ഈ സമീപനം കൂടുതൽ തവണ സ്വീകരിക്കണമെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു, ഇത് ഒരു മികവിൻ്റെ ബ്രാൻഡാക്കി മാറ്റുന്നു. ആളുകൾ കടന്നു വരുമ്പോൾ തന്നെ മാന്യമായി അഭിവാദ്യം ചെയ്യുക, അല്ലെങ്കിൽ സർക്കാർ ഓഫീസ് ജീവനക്കാർ എങ്ങനെ ടെലിഫോണിൽ ഉത്തരം നൽകുന്നു എന്നിങ്ങനെ ചെറിയ കാര്യങ്ങൾ പോലും പ്രധാനമാണ്. ഉദാഹരണത്തിന്, ഉത്തരം നൽകുമ്പോൾ "ജയ് ഹിന്ദ്" അല്ലെങ്കിൽ "നമസ്തേ" എന്ന് പറയാൻ ചില ആളുകൾ പരിശീലിപ്പിക്കപ്പെടുന്നു, അതേസമയം മറ്റു ചിലർ "നിങ്ങൾക്ക് എന്താണ് വേണ്ടത്?" എന്ന് പരുഷമായി ചോദിക്കുമ്പോഴാണ് കാര്യങ്ങൾ തെറ്റുന്നത്. അത്തരം സാഹചര്യങ്ങൾ ശരിയായി കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ നിങ്ങൾ അവരെ പരിശീലിപ്പിക്കുന്നുണ്ടോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ! ഞാൻ ഈ കാര്യങ്ങൾ അവരെ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: ശരി, നിങ്ങൾക്ക് ഒരുപാട് അഭിനന്ദനങ്ങൾ!

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ!

പ്രധാനമന്ത്രി: അപ്പോൾ നിങ്ങൾക്ക് ബോറിസാഗറുമായി എന്തെങ്കിലും ബന്ധമുണ്ടോ?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ. എൻ്റെ മുത്തച്ഛനാണ് ബോറിസാഗർ!

പ്രധാനമന്ത്രി: ഓ, അദ്ദേഹം നിങ്ങളുടെ മുത്തച്ഛനായിരുന്നോ? ഞാൻ മനസിലാക്കുന്നു! ഞങ്ങളുടെ സമൂഹത്തിലെ പ്രശസ്തനായ ഒരു ഹാസ്യ എഴുത്തുകാരനായിരുന്നു അദ്ദേഹം. ശരി, നിങ്ങൾ എന്താണ് ചെയ്യുന്നത്?

അധ്യാപകൻ: സർ, ഞാൻ അമ്റേലിയിലെ ഒരു പ്രൈമറി സ്കൂൾ അദ്ധ്യാപകനാണ്, ഒരു മഹത്തായ വിദ്യാലയം കെട്ടിപ്പടുക്കുന്നതിലൂടെ മഹത്തായ ഒരു രാഷ്ട്രം കെട്ടിപ്പടുക്കുക എന്ന ജീവിത മന്ത്രവുമായി ഞാൻ കഴിഞ്ഞ 21 വർഷമായി അവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: എന്താണ് നിങ്ങളുടെ പ്രത്യേകത?

അധ്യാപകൻ: സർ, ഞാൻ നമ്മുടെ നാടൻ പാട്ടുകളിൽ സ്പെഷ്യലൈസ് ചെയ്യുന്നു.

പ്രധാനമന്ത്രി: നിങ്ങൾ ധാരാളം പെട്രോൾ ഉപയോഗിക്കുന്നതായി ഞാൻ കേട്ടിട്ടുണ്ട്?

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ! 2003 മുതൽ, നിങ്ങളുടെ മുൻകൈയ്‌ക്ക് നന്ദി, ഞങ്ങളുടെ സ്‌കൂളിൻ്റെ 'പ്രവേശ് ഉത്സവ്' ആഘോഷം (വാർഷിക സ്‌കൂൾ എൻറോൾമെൻ്റ് ഫെസ്റ്റിവൽ) ബൈക്കുകളിൽ നടത്തിവരുന്നത് അധ്യാപകരുടെ വിജയകരമായ പരിപാടിയാണ്. സർ, ഞാൻ നമ്മുടെ പരമ്പരാഗത ഗർബ ഗാനങ്ങൾ പാടുന്നു, എന്നാൽ വിദ്യാഭ്യാസ വിഷയങ്ങൾ ഉൾപ്പെടുത്താൻ ഞാൻ അവ രൂപപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. ഉദാഹരണത്തിന്, "പങ്കേഡ." താങ്കളുടെ അനുവാദത്തോടെ ഞാനത് പാടട്ടെ?

പ്രധാനമന്ത്രി: അതെ, ദയവായി ചെയ്യുക!

പ്രധാനമന്ത്രി: ഇത് വളരെ പ്രശസ്തമായ ഗുജറാത്തി നാടോടി ഗാനമാണ്, അല്ലേ?

അധ്യാപകൻ: അതെ സർ. അതൊരു ഗർബ ഗാനമാണ്.

പ്രധാനമന്ത്രി: കുട്ടികളെ സ്‌കൂളിൽ പോകാനും പഠിക്കാനും പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നതിന് വേണ്ടിയാണ് നിങ്ങൾ വരികൾ മാറ്റിയത് - നിങ്ങളുടേതായ രീതിയിൽ അവരെ പഠിപ്പിക്കുക.

അധ്യാപകൻ: അതെ, സർ, കൃത്യമായി. കൂടാതെ, സർ, എനിക്ക് 20 വ്യത്യസ്ത ഭാഷകളിൽ പാടാൻ കഴിയും.

പ്രധാനമന്ത്രി: 20? ഓ, കൊള്ളാം!

അധ്യാപകൻ: അതെ സർ. ഞാൻ കേരളത്തെക്കുറിച്ചുള്ള കാര്യങ്ങളാണ് കുട്ടികളെ പരിചയപ്പെടുത്തുന്നതെങ്കിലോ തമിഴിലാണ്  പഠിപ്പിക്കുന്നതെങ്കിലോ,  "വാ" എന്നാൽ വരിക എന്നാണ് അർത്ഥം, രാജസ്ഥാനിയിൽ 'പധാരോ' എന്നാൽ സ്വാഗതം എന്നാണ് അർത്ഥം. മറാത്തി, കന്നഡ തുടങ്ങിയ ഭാഷകളിൽ ഞാൻ പാട്ട് പഠിപ്പിക്കുന്നു. ഞാൻ ഭാരതമാതാവിനെ വന്ദിക്കുന്നു, സർ!

പ്രധാനമന്ത്രി: അത് അത്ഭുതകരമാണ്! വളരെ നല്ലത്!

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ. 'ഏക് ഭാരത്, ശ്രേഷ്ഠ ഭാരതം' എന്നതാണ് എൻ്റെ ജീവിതമന്ത്രം സർ!

പ്രധാനമന്ത്രി: അത്ഭുതം!

ടീച്ചർ: സർ, 2047-ഓടെ വികസിത ഭാരതം കെട്ടിപ്പടുക്കാനുള്ള കൂടുതൽ ഊർജത്തോടെ ഞാൻ പ്രവർത്തിക്കുന്നത് തുടരും.

പ്രധാനമന്ത്രി: വളരെ നല്ലത്!

അധ്യാപകൻ: നന്ദി, സർ.

പ്രധാനമന്ത്രി: താങ്കളുടെ കുടുംബപ്പേര് കണ്ടപ്പോൾ എനിക്ക് പെട്ടെന്ന് ഓർമ്മ വന്നത് എൻ്റെ സംസ്ഥാനത്തെ ഹാസ്യസാഹിത്യകാരനായിരുന്ന നിങ്ങളുടെ മുത്തച്ഛനെയാണ്. അദ്ദേഹം വളരെ നന്നായി അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു, പക്ഷേ നിങ്ങൾ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പാരമ്പര്യം തുടരുമെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞില്ല. ഈ കാഴ്ച ശരിക്കും ഹൃദയഹാരിയാണ്! 

സുഹൃത്തുക്കളേ, നിങ്ങൾക്കായി എൻ്റെ പക്കൽ പ്രത്യേക സന്ദേശങ്ങളൊന്നുമില്ല, പക്ഷേ ദീർഘവും കഠിനവുമായ പ്രക്രിയയ്ക്ക് ശേഷവുമുള്ള ഈ തിരഞ്ഞെടുപ്പ് ഒരു സുപ്രധാന നേട്ടമാണെന്ന് ഞാൻ തീർച്ചയായും പറയും. പണ്ട് എന്താണ് സംഭവിച്ചതെന്ന് ഞാൻ ചർച്ച ചെയ്യില്ല, എന്നാൽ ഇന്ന് പുതിയ എന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്ന രാജ്യത്തെ കഴിവുള്ളവരെ തിരിച്ചറിയാനാണ് ശ്രമം. ഇതിനർത്ഥം നമ്മളേക്കാൾ മികച്ച അധ്യാപകർ ഇല്ലെന്നല്ല, മറ്റുള്ളവർ വ്യത്യസ്ത വിഷയങ്ങളിൽ മികവ് പുലർത്തുന്നില്ല എന്നല്ല. ഇതൊരു രാജ്യമാണ്, രത്നങ്ങളുടെ നാട്. ശ്രദ്ധേയമായ ജോലികൾ ചെയ്യുന്ന കോടിക്കണക്കിന് അധ്യാപകർ ഉണ്ട്, എന്നാൽ ചില പ്രത്യേക ഗുണങ്ങൾ നിങ്ങൾക്കുണ്ടെന്ന് സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

നിങ്ങളുടെ ശ്രമങ്ങൾ, പ്രത്യേകിച്ച് പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട്, വലിയ മൂല്യമുള്ളതായിരിക്കും. നമ്മുടെ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിൽ, ഒരു വിഷയത്തിന് നമ്മുടെ സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ ഗണ്യമായി ശക്തിപ്പെടുത്താൻ കഴിയും, എന്നാൽ ഇന്ത്യ ആ അവസരം നഷ്ടപ്പെടുത്തി. നമ്മൾ അത് വീണ്ടെടുക്കണം, ടൂറിസത്തിൽ തുടങ്ങി, അത് നമ്മുടെ സ്കൂളുകളിൽ നിന്ന് ആരംഭിക്കാം. 

ഇപ്പോൾ, ഞങ്ങൾ വിദ്യാർത്ഥികളെ പഠിപ്പിക്കണോ അതോ ടൂറിസത്തിൽ ഏർപ്പെടണോ എന്ന് നിങ്ങൾ ചോദിച്ചേക്കാം. നിങ്ങൾ വിനോദസഞ്ചാരത്തിൽ ഏർപ്പെടാൻ ഞാൻ നിർദ്ദേശിക്കുന്നില്ല, എന്നാൽ ഇത് പരിഗണിക്കുക: മിക്ക സ്കൂൾ ടൂറുകളും എവിടെയാണ് നടക്കുന്നത്? സാധാരണഗതിയിൽ, വിദ്യാർത്ഥി അനുഭവിക്കേണ്ടതിനെക്കാൾ, അധ്യാപകൻ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത സ്ഥലങ്ങളാണ് അവർ സന്ദർശിക്കുന്നത്. ഒരു അധ്യാപകൻ ഉദയ്പൂർ സന്ദർശിച്ചിട്ടില്ലെങ്കിൽ, അവർ അവിടെ ഒരു സ്കൂൾ യാത്ര ആസൂത്രണം ചെയ്യും, ടിക്കറ്റുകൾക്കും യാത്രയ്ക്കുമുള്ള പണം ശേഖരിക്കും, അവർ പോകും.

പകരം, ഓരോ ക്ലാസിലെയും വിദ്യാർത്ഥികൾക്കായി നിർദ്ദിഷ്ട ലക്ഷ്യസ്ഥാനങ്ങൾ സജ്ജമാക്കി ഒരു വർഷം മുഴുവൻ ഞങ്ങൾ മുൻകൂട്ടി ആസൂത്രണം ചെയ്താലോ? ഉദാഹരണത്തിന്, 2024-2025 അധ്യയന വർഷത്തിൽ, 8 അല്ലെങ്കിൽ 9 ക്ലാസുകളിലെ വിദ്യാർത്ഥികൾ ഒരു പ്രത്യേക ലക്ഷ്യസ്ഥാനം സന്ദർശിക്കുമെന്ന് നമുക്ക് നിർണ്ണയിക്കാനാകും. സ്‌കൂൾ ഒരു വർഷത്തേക്ക് 3 മുതൽ 5 വരെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനങ്ങൾ തിരഞ്ഞെടുക്കുകയും ഈ ലക്ഷ്യസ്ഥാനങ്ങളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് പ്രോജക്‌റ്റുകൾ നൽകുകയും ചെയ്‌തേക്കാം. തിരഞ്ഞെടുത്ത ലക്ഷ്യസ്ഥാനം കേരളമാണെന്ന് പറയാം. 10 വിദ്യാർത്ഥികളുടെ ഗ്രൂപ്പുകളെ വ്യത്യസ്ത പ്രോജക്ടുകൾക്കായി ചുമതലപ്പെടുത്താം-ചിലർ കേരളത്തിൻ്റെ സാമൂഹിക ആചാരങ്ങളും മറ്റുചിലർ മതപാരമ്പര്യങ്ങളും ചില ക്ഷേത്രങ്ങളും അവയുടെ ചരിത്രങ്ങളും ഗവേഷണം ചെയ്യാം. വർഷം മുഴുവനും കേരളത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകൾ നടക്കുകയും വിദ്യാർത്ഥികളെ അവരുടെ സന്ദർശനത്തിനായി തയ്യാറാക്കുകയും ചെയ്യും. അവർ യഥാർത്ഥത്തിൽ കേരളത്തിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യുമ്പോഴേക്കും, അവർ ആ സ്ഥലത്തെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിലുള്ള ധാരണയുണ്ടാക്കും, അവർ വായിച്ചതും കാണുന്നതുമായ കാര്യങ്ങളുമായി പരസ്പരബന്ധം പുലർത്തും.

ഈ വർഷം എല്ലാ സ്കൂളുകളും നോർത്ത് ഈസ്റ്റ് സന്ദർശിക്കുമെന്ന് ഗോവ തീരുമാനിച്ചിരുന്നെങ്കിലെന്ന് ചിന്തിക്കുക. ഗോവയിൽ നിന്ന് 1,000 മുതൽ 2,000 വരെ വിദ്യാർത്ഥികൾ വടക്കുകിഴക്കൻ മേഖലകളിലേക്ക് യാത്ര ചെയ്യുന്നുവെന്ന് കരുതുക. ഇത് വിദ്യാർത്ഥികൾക്ക് ഒരു പുതിയ മേഖല തുറന്നുകാട്ടുക മാത്രമല്ല, വടക്കുകിഴക്കൻ മേഖലയിലെ ടൂറിസം വർദ്ധിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യും. സന്ദർശകരുടെ കുത്തൊഴുക്ക് പ്രദേശവാസികൾ ശ്രദ്ധിക്കുകയും ചായക്കടകളോ ചെറിയ കടകളോ പോലുള്ള കൂടുതൽ സേവനങ്ങളുടെ ആവശ്യകത മനസ്സിലാക്കുകയും ചെയ്യും. ഇതാകട്ടെ തൊഴിലവസരങ്ങൾ സൃഷ്ടിക്കും.

ഇന്ത്യ വളരെ വിശാലമായ ഒരു രാജ്യമാണ്, ഞങ്ങൾ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ പ്രവർത്തനം നടത്തുന്നുണ്ട്. നിലവിലെ ഓൺലൈൻ മത്സരത്തിൽ പങ്കെടുക്കാൻ നിങ്ങളുടെ വിദ്യാർത്ഥികളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കാം, അവിടെ അവർക്ക് അവരുടെ സംസ്ഥാനത്ത് സന്ദർശിക്കാനുള്ള മികച്ച സ്ഥലങ്ങളിൽ വോട്ടുചെയ്യാനാകും. എന്നിരുന്നാലും, അവർ വെറുതേ ബോക്സുകൾ ടിക്ക് ചെയ്ത് വോട്ടു ചെയ്താൽ പോരാ, ചെറിയ ഗവേഷണത്തിന് ശേഷം വേണം വോട്ടെടുപ്പിൽ പങ്കെടുക്കാൻ. 'ദേഖോ അപ്നാ ദേശ്' എന്ന പേരിൽ പൊതു വോട്ടിംഗിലൂടെ ഓരോ സംസ്ഥാനത്തെയും പ്രധാന ആകർഷണങ്ങൾ തിരിച്ചറിയാനുള്ള ശ്രമത്തിൻ്റെ ഭാഗമാണിത്. ഇത് വോട്ടിംഗിലൂടെ ലക്ഷ്യസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് ഓൺലൈൻ റാങ്കിംഗ് നൽകും. വോട്ടെടുപ്പ് പൂർത്തിയായാൽ, ഈ സൈറ്റുകളിൽ അടിസ്ഥാന സൗകര്യങ്ങൾ വികസിപ്പിക്കുന്നതിന് സർക്കാർ ബജറ്റ് അനുവദിക്കും.

എന്നാൽ ടൂറിസം എങ്ങനെയാണ് പ്രവർത്തിക്കുന്നത്? ഇത് കാലങ്ങളായുള്ള ചർച്ചയാണ്: കോഴിയാണോ മുട്ടയാണോ ആദ്യം വരുന്നത്? വികസനമില്ലാത്തതിനാൽ ടൂറിസം ഇല്ലെന്ന് ചിലർ പറയുന്നു, ടൂറിസം തന്നെയാണ് വികസനത്തിലേക്ക് നയിക്കുന്നതെന്ന് മറ്റുള്ളവർ വാദിക്കുന്നു. ഇത്തരം ലക്ഷ്യസ്ഥാനങ്ങളിലേക്ക് വിദ്യാർത്ഥി യാത്രകൾ സംഘടിപ്പിച്ച് നമുക്ക് ഇത് പരിഹരിക്കാനാകും. ഒരു രാത്രിയിലെ താമസമുൾപ്പെടെ നന്നായി ആസൂത്രണം ചെയ്താൽ, പ്രാദേശിക സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയെ ഉത്തേജിപ്പിക്കുന്ന ഹോംസ്റ്റേകളോ മറ്റ് ചെറുകിട ബിസിനസ്സുകളോ തുറക്കാൻ പ്രദേശവാസികളെ ഇത് പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കും. സ്‌കൂളുകൾ എന്ന നിലയിൽ നമ്മുടെ യാത്രകൾ കൂട്ടായി ആസൂത്രണം ചെയ്‌താൽ രണ്ട് വർഷത്തിനുള്ളിൽ ഇന്ത്യയിലെ 100 മികച്ച ടൂറിസം കേന്ദ്രങ്ങൾ വികസിപ്പിക്കാനാകും. ഇത് അധ്യാപക‍ർക്കു മുന്നിലുള്ള വിപ്ലവകരമായ സാധ്യതയാണ് കാണിക്കുന്നത്.

നിങ്ങളുടെ ദൈനംദിന സ്കൂൾ പ്രവർത്തനങ്ങളിൽ, ടൂറുകൾ പലപ്പോഴും സംഘടിപ്പിക്കാറുണ്ട്. എന്നാൽ ശരിയായ പഠനമോ തയ്യാറെടുപ്പോ ഇല്ലാതെയാണ് ഇവ നടത്തപ്പെടുക. വർഷം മുഴുവനും നിങ്ങൾ ഒരു സ്ഥലം നന്നായി പഠിക്കുകയും പിന്നീട് അത് സന്ദർശിക്കുകയും ചെയ്താൽ, അത് വിദ്യാർത്ഥികളുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തെ സമ്പന്നമാക്കുക മാത്രമല്ല, അത് പ്രാദേശിക സമ്പദ്‌വ്യവസ്ഥയ്ക്ക് ഗുണം ചെയ്യും. എപ്പോഴെങ്കിലും അടുത്തുള്ള ഒരു സർവ്വകലാശാല സന്ദർശിക്കാൻ നിങ്ങളുടെ 8 അല്ലെങ്കിൽ 9 ഗ്രേഡ് വിദ്യാർത്ഥികളെ കൊണ്ടുപോകാൻ ഞാൻ നിങ്ങളെ പ്രോത്സാഹിപ്പിക്കുന്നു. സർവ്വകലാശാലയുമായി ബന്ധപ്പെടുക, നിങ്ങളുടെ വിദ്യാർത്ഥികൾ ഇത് കാണാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെന്ന് അവരെ അറിയിക്കുക.

ഞാൻ ഗുജറാത്തിലായിരുന്നപ്പോൾ എനിക്കൊരു ഭരണ രീതിയുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു യൂണിവേഴ്സിറ്റി ബിരുദദാന ചടങ്ങിലേക്ക് എന്നെ ക്ഷണിച്ചാൽ, ഞാൻ പങ്കെടുക്കാൻ സമ്മതിക്കും, പക്ഷേ ഞാൻ 50 അതിഥികളെ കൂടെ കൊണ്ടുവരും. ഈ അതിഥികൾ ആരാണെന്ന് സർവകലാശാല എപ്പോഴും ചിന്തിക്കുമായിരുന്നു. ഒരു രാഷ്ട്രീയക്കാരൻ ഇത് പറയുമ്പോൾ, അത് പലപ്പോഴും അനുയായികൾ അല്ലെങ്കിൽ അനുഭാവികൾ എന്നാണ് അർത്ഥമാക്കുന്നത്. എന്നാൽ 50 അതിഥികൾ അടുത്തുള്ള സർക്കാർ സ്കൂളുകളിൽ നിന്നുള്ള കുട്ടികളായിരിക്കുമെന്ന് ഞാൻ വ്യക്തമാക്കാറുണ്ട്. പ്രത്യേകിച്ച് ദരിദ്ര പ്രദേശങ്ങളിൽ നിന്നുള്ള കുട്ടികൾ. ഈ കുട്ടികൾ ബിരുദദാന സമയത്ത് മുൻ നിരയിൽ ഇരിക്കും.

വളരെ ദരിദ്രരായ കുടുംബങ്ങളിലെ ഈ കുട്ടികൾ ഒരു സമ്മേളനത്തിന് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുമ്പോൾ, അത് അവരുടെ മനസ്സിൽ ഒരു സ്വപ്നം നട്ടുപിടിപ്പിക്കുന്നു- എന്നെങ്കിലും, ഞാനും ഒരു തൊപ്പിയും ഗൗണും ധരിച്ച് അവാർഡ് സ്വീകരിക്കും. ഈ വികാരം അവരുടെ ബോധത്തിൽ ആഴത്തിൽ പതിയും. നിങ്ങളുടെ വിദ്യാർത്ഥികളെ ഒരു സർവ്വകലാശാലയിലേക്ക് കൊണ്ടുപോകുകയും അത്തരം സംഭവങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യം അവരെ കാണിക്കുകയും ചെയ്താൽ, അത് നിങ്ങൾക്ക് സങ്കൽപ്പിക്കാൻ കഴിയാത്ത വിധത്തിൽ അവരെ പ്രചോദിപ്പിക്കും.

അതുപോലെ, സ്പോർട്സ് ഇവൻ്റുകൾക്കായി, ഇത് പരിഗണിക്കുക: ഒരു ബ്ലോക്ക് തലത്തിലുള്ള കായിക മത്സരം നടക്കുമ്പോൾ, പലപ്പോഴും പങ്കെടുക്കുന്നത് PT ടീച്ചറും പങ്കെടുക്കുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളുമാണ്. എന്നിരുന്നാലും, മുഴുവൻ സ്കൂളും കാണാനും പിന്തുണയ്ക്കാനും സന്നിഹിതരായിരിക്കണം. അത് ഒരു കബഡി മത്സരമാണെങ്കിൽ പോലും, സൈഡ്‌ലൈനുകളിൽ ആഹ്ലാദിച്ചുകൊണ്ട് നമ്മൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കണം. ഈ ഇവൻ്റുകൾ നിരീക്ഷിക്കുന്നത് വിദ്യാർത്ഥികളെ സ്വയം കളിക്കാരാകാൻ പ്രചോദിപ്പിക്കും, കളിക്കാർക്ക് അഭിമാനബോധം തോന്നിയേക്കാം, അവർ തങ്ങളെ സ്വയം മാത്രമല്ല, തങ്ങളുടെ സമൂഹത്തെയും പ്രതിനിധീകരിക്കുന്നുവെന്ന വിശ്വാസവും വരും.

അധ്യാപകരെന്ന നിലയിൽ, അത്തരം അനുഭവങ്ങൾ മെച്ചപ്പെടുത്തുന്നതിനുള്ള നൂതനമായ വഴികൾ നാം തുടർച്ചയായി അന്വേഷിക്കണം. നിലവിലുള്ളതിലേക്ക് അൽപ്പം അധിക പരിശ്രമം ചേർക്കുന്നതിലൂടെ, നമുക്ക് അതിൻ്റെ ഫലം ഗണ്യമായി ഉയർത്താൻ കഴിയും. ഈ സമീപനം സ്‌കൂളിനെ കൂടുതൽ പ്രശസ്തമാക്കുക മാത്രമല്ല, അധ്യാപകരെ എങ്ങനെ കാണുന്നു എന്നതിനെ മാറ്റുകയും ചെയ്യും.

മാത്രമല്ല, മറ്റുള്ളവർക്ക് അവാർഡുകൾ ലഭിച്ചത് എന്തുകൊണ്ടാണെന്ന് നിങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും അറിയില്ലായിരിക്കാം. ഒരാൾക്ക് ഒരു അവാർഡ് ലഭിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ, സമാനമായ കാരണങ്ങളാൽ മറ്റുള്ളവർ അത് നേടിയിരിക്കണം എന്ന് നിങ്ങൾ ഊഹിച്ചേക്കാം. രാഷ്ട്രത്തിൻ്റെ ശ്രദ്ധ അവരിലേക്ക് കൊണ്ടുവന്ന ആളുകളിലെ അതുല്യമായ ഗുണങ്ങൾ മനസിലാക്കുകയും അവരിൽ നിന്ന് പഠിക്കുകയും ചെയ്യേണ്ടത് പ്രധാനമാണ്. ആ ഗുണങ്ങൾ നമുക്കും പഠിക്കാമോ? മറ്റുള്ളവർ എങ്ങനെ മികവ് കൈവരിക്കുന്നു എന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഉൾക്കാഴ്ചകൾ നേടുന്നതിന് ഈ നാലോ അഞ്ചോ ദിവസങ്ങൾ ഒരു പഠനയാത്രയായി ഉപയോഗിക്കുക.

ഞാൻ നിങ്ങളുമായി ഇടപഴകുമ്പോൾ, ഈ പ്രക്രിയയിൽ നിങ്ങളിൽ നിന്നും ഞാനും പഠിക്കുകയാണ്. നിങ്ങളുടെ ജോലിയെ നിങ്ങൾ എങ്ങനെ സമീപിക്കുന്നുവെന്നത് എനിക്ക് സന്തോഷകരമായി തോന്നുന്നു. പണ്ട് നമുക്ക് തൂലികാ സുഹൃത്തുക്കളുണ്ടായിരുന്നു; ഇപ്പോൾ, സോഷ്യൽ മീഡിയയിൽ, ആ ആശയം നിലവിലില്ല. എന്നാൽ നിങ്ങളെല്ലാവരുമായും ഒരു വാട്ട്‌സ്ആപ്പ് ഗ്രൂപ്പ് ഉണ്ടാക്കിയാലോ? ശരി, അത് എപ്പോഴാണ് സൃഷ്ടിച്ചത്? ഇന്നലെയോ? ശരി, ഇത് 8-10 ദിവസമായി, അതായത് ഇത് ഒരു നല്ല തുടക്കമാണ്. നിങ്ങളുടെ അനുഭവങ്ങൾ പങ്കിടുകയും പരസ്പരം പിന്തുണയ്ക്കുകയും ചെയ്യുക. തമിഴ്നാട്ടിൽ നിന്നുള്ള ഒരു അദ്ധ്യാപകനെ നിങ്ങൾ ഇവിടെ കണ്ടുമുട്ടി എന്നു കരുതുക. നിങ്ങൾ തമിഴ്‌നാട്ടിലേക്ക് ഒരു യാത്ര പ്ലാൻ ചെയ്യുകയാണെങ്കിൽ, അവിടെയുള്ള ആ ടീച്ചറുമായി ബന്ധപ്പെടുക. അവർ നിങ്ങൾക്ക് എത്ര വലിയ ശക്തിയായി മാറുമെന്ന് നിങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കും. കേരളത്തിൽ നിന്നോ ജമ്മു കാശ്മീരിൽ നിന്നോ മറ്റൊരു പ്രദേശത്ത് നിന്നോ ആരെയെങ്കിലും നിങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയേക്കാം. നിങ്ങളെ സഹായിക്കാൻ അവർ സന്തുഷ്ടരായിരിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്. അത്തരമൊരു ശൃംഖല സൃഷ്ടിക്കുന്നത് ഐക്യബോധം വളർത്തുകയും നമ്മുടെ കൂട്ടായ ശ്രമങ്ങളെ ശക്തിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യും. തങ്ങൾ ഒരു കുടുംബമാണെന്ന് കരുതുന്ന അത്തരം ഒരു കൂട്ടം നിങ്ങൾ രൂപീകരിക്കണമെന്ന് ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.

'ഏക് ഭാരത് ശ്രേഷ്ഠ ഭാരതം' പങ്കുവെച്ച ഈ അനുഭവത്തേക്കാൾ വലിയ അനുഭവം മറ്റൊന്നില്ല. ചെറിയ കാര്യങ്ങളിൽ ശ്രദ്ധ ചെലുത്തി അധ്യാപകർക്ക് എങ്ങനെ കാര്യമായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താൻ കഴിയുമെന്ന് ഇത് കാണിക്കുന്നു.

"ഒരു ടീച്ചർ ഇതാണ്, ഒരു അധ്യാപകൻ അതാണ്" തുടങ്ങിയ പ്രസ്താവനകൾ നിരന്തരം കേട്ട് നിങ്ങൾ മടുത്തേക്കാം. ഇത് പ്രാസം​ഗികൻ സംസാരം നിർത്തിയിരുന്നെങ്കിൽ എന്നു കരുതാൻ പോലും നിങ്ങളെ പ്രേരിപ്പിച്ചേക്കാം. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു പറയട്ടെ, ഞാൻ ഇത് എൻ്റെ സ്വന്തം കാര്യത്തിന് വേണ്ടിയല്ല പറയുന്നത്. എന്നിരുന്നാലും, അധ്യാപകരെ അമിതമായി പുകഴ്ത്തുമ്പോൾ, അത്ര മതിയെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് തോന്നിയേക്കാം, അനന്തമായ പ്രശംസയുടെ ആവശ്യമില്ലെന്ന് ഞാനും വിശ്വസിക്കുന്നു.

പകരം നമുക്ക് വിദ്യാർത്ഥിയിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിക്കാം, അവരുടെ കുടുംബം നമ്മിൽ അർപ്പിക്കുന്നത് അപാരമായ വിശ്വാസമാണ്. നല്ല പരീക്ഷാഫലത്തിനായി പേന പിടിക്കാനോ കമ്പ്യൂട്ടർ ഉപയോഗിക്കാനോ സിലബസ് മനഃപാഠമാക്കാനോ മാത്രമല്ല ആ കുടുംബം അവരുടെ കുട്ടിയെ നമ്മളെ ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്. രക്ഷിതാക്കൾ തങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തേക്ക് അയയ്‌ക്കുന്നത് അവർ ഒരു അടിത്തറ നൽകുമ്പോൾ തന്നെ, ആ അധികമായ ഒന്ന് ('പ്ലസ് വൺ') ചേർക്കാൻ ടീച്ചർക്ക് കഴിയുമെന്ന് അവർ വിശ്വസിക്കുന്നതിനാലാണ് - അവരുടെ കുട്ടിക്ക് യഥാർത്ഥത്തിൽ തഴച്ചുവളരാൻ ആവശ്യമായ അധിക മൂല്യം.

കുട്ടിയുടെ വിദ്യാഭ്യാസത്തിൽ ‘പ്ലസ് വൺ’ ആരു ചേർക്കും? അത് അധ്യാപകനാണ്. ആരാണ് കുട്ടിയുടെ സാംസ്കാരിക മൂല്യങ്ങൾ (സംസ്കാരം) വർദ്ധിപ്പിക്കുക? അധ്യാപകൻ. അവരുടെ ശീലങ്ങൾ മെച്ചപ്പെടുത്താൻ ആരാണ് സഹായിക്കുക? വീണ്ടും, അധ്യാപകൻ. അതിനാൽ, നമ്മുടെ ഉത്തരവാദിത്തം വെറും സിദ്ധാന്തത്തിന് അതീതമാണ് - കുട്ടിക്ക് വീട്ടിൽ ലഭിക്കുന്നതിനപ്പുറം അവരുടെ ജീവിതത്തിൽ അർത്ഥവത്തായ മാറ്റം കൊണ്ടുവരാൻ എന്തെങ്കിലും അധികമായി ചേർക്കാൻ നാം ശ്രമിക്കണം.

നിങ്ങൾ ഈ പരിശ്രമം നടത്തുകയാണെങ്കിൽ, നിങ്ങൾ വിജയിക്കുമെന്ന് എനിക്ക് ഉറപ്പുണ്ട്. ഈ പരിശ്രമത്തിൽ നിങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കല്ല - മറ്റ് അധ്യാപകരുമായി ഇടപഴകുക, നിങ്ങളുടെ പ്രദേശത്തും സംസ്ഥാനത്തുമുള്ളവരുമായി സഹകരിക്കുക. നേതൃത്വപരമായ പങ്ക് ഏറ്റെടുത്ത് നമ്മുടെ രാജ്യത്തെ പുതുതലമുറയെ തയ്യാറാക്കുക. ഇന്ന് നിങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന കുട്ടികൾ ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ ജോലിയിൽ പ്രവേശിക്കും, അവർക്ക് 25-ഓ 27-ഓ വയസ്സാകുമ്പോഴേക്കും ഇന്ത്യ ഇന്നത്തെപ്പോലെ ആയിരിക്കില്ല-അതൊരു വികസിത രാഷ്ട്രമാകും.

ആ വികസിത ഇന്ത്യയിൽ നിങ്ങൾ വിരമിച്ച് പെൻഷൻ വാങ്ങി ജീവിക്കുകയായിരിക്കും, എന്നാൽ ഇന്ന് നിങ്ങൾ വളർത്തുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളായിരിക്കും ആ രാജ്യത്തെ കൂടുതൽ ഉയരങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുന്നത്. ഇതൊരു വലിയ ഉത്തരവാദിത്തമാണ്, ഓർക്കുക, ഒരു വികസിത ഇന്ത്യ കെട്ടിപ്പടുക്കുക എന്നത് മോദിയുടെ കാഴ്ചപ്പാട് മാത്രമല്ല-നമ്മുടെ എല്ലാവരുടെയും കൂട്ടായ ദൗത്യമാണ്.

ഈ വികസിത ഇന്ത്യക്കായി കഴിവുള്ള ഒരു തലമുറയെ നാം ഒരുമിച്ചു തയ്യാറാക്കണം. നൈപുണ്യവും ഉത്തരവാദിത്തവുമുള്ള പൗരന്മാരെ നാം വളർത്തിയെടുക്കണം. ഭാവിയിലെ കായിക ഇനങ്ങളിൽ 25 മുതൽ 50 വരെ സ്വർണ്ണ മെഡലുകൾ നേടാൻ ഞങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, ആ കായികതാരങ്ങൾ എവിടെ നിന്ന് വരും? ഇന്ന് നിങ്ങൾ പഠിപ്പിക്കുന്ന വിദ്യാർത്ഥികളിൽ നിന്ന് അവർ ഉയർന്നുവരും.

നിങ്ങൾക്ക് ധാരാളം സ്വപ്നങ്ങളുണ്ട്, അവ സാക്ഷാത്കരിക്കാനുള്ള ലബോറട്ടറി നിങ്ങളുടെ മുന്നിലുണ്ട് - അസംസ്കൃത വസ്തുക്കൾ നിങ്ങളുടെ ക്ലാസ് മുറിയിലെ കുട്ടികളാണ്. ഈ 'ലബോറട്ടറി'യിലാണ് നിങ്ങൾക്ക് ഭാവിയെ പരീക്ഷിക്കാനും നവീകരിക്കാനും ആത്യന്തികമായി രൂപപ്പെടുത്താനും കഴിയുന്നത്. നിങ്ങളുടെ പരിശ്രമത്തിലൂടെ, നിങ്ങൾ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഫലങ്ങൾ നേടാൻ കഴിയും.

നിങ്ങൾക്കെല്ലാവർക്കും എൻ്റെ ആശംസകൾ!

നന്ദി!

***

SK