আদৰণীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

মই আপোনাক আৰু সদনৰ সকলো সন্মানীয় সদস্যক এই শুভক্ষণত এক বিশেষ বিষয় সমূহীয়া আলোচনাৰ বাবে বাচি লোৱাৰ বাবে আন্তৰিক কৃতজ্ঞতা জ্ঞাপন কৰিছো। এই সদনত দেশৰ স্বাধীনতা আন্দোলনক শক্তিশালী আৰু অনুপ্ৰাণিত কৰা, ত্যাগ আৰু তপস্যাৰ পথ দেখুৱাই দিয়া মন্ত্ৰ, বিজয়ৰ গীত বন্দে মাতৰমক স্মৰণ কৰাটো আমাৰ সকলোৰে বাবে এক মহান সৌভাগ্যৰ কথা। বন্দে মাতৰমৰ ১৫০সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তি উপলক্ষে এই ঐতিহাসিক অনুষ্ঠানত উপস্থিত হোৱাটো আমাৰ বাবে গৌৰৱৰ কথা। এনে এক সময় আহিছে, যি আমাৰ সন্মুখত ইতিহাসৰ অগণন ঘটনাক নিজৰ সন্মুখলৈ আনিছে। যদিহে আমি সকলোৱে মিলি ইয়াৰ সদব্যৱহাৰ কৰো, তেন্তে এই আলোচনাই কেৱল এই সদনৰ প্ৰতিশ্ৰুতিকেই প্ৰদৰ্শন নকৰে, ই ভৱিষ্যৎ প্ৰজন্মৰ বাবেও শিক্ষাৰ কাৰণ হ'ব পাৰে।

মাননীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

এয়া এনে এক সময় য'ত ইতিহাসৰ বহুতো অনুপ্ৰেৰণাদায়ক অধ্যায় আমাৰ সন্মুখত পুনৰ উন্মোচিত হৈছে। আমি আমাৰ সংবিধানৰ ৭৫সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তি উদযাপন কৰিছো। আজি দেশবাসীয়ে চৰ্দাৰ বল্লভভাই পেটেল আৰু ভগৱান বিৰছা মুণ্ডাৰ ১৫০সংখ্যক জয়ন্তী পালন কৰিছে আৰু অলপতে আমি গুৰু টেগ বাহাদুৰজীৰ ৩৫০সংখ্যক বলিদান দিৱস পালন কৰাৰ লগতে আজি আমি বন্দে মাতৰমৰ ১৫০সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তি সদনৰ এক সামূহিক শক্তি উপলব্ধি কৰাৰ প্ৰয়াস কৰিছো। ১৫০বছৰীয়া বন্দে মাতৰমৰ এই যাত্ৰা বিভিন্ন পৰ্যায়ত হৈছে।

মাননীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

বন্দে মাতৰমৰ পঞ্চাশ বছৰ পূৰ্ণ হোৱাৰ সময়ত দেশখন দাসত্বৰ কবলত আছিল আৰু বন্দে মাতৰমৰ ১০০বছৰ পূৰ্ণ হোৱাৰ সময়ত দেশখন জৰুৰীকালীন অৱস্থাৰ শিকলিৰ মেৰপেচত আছিল। 'বন্দে মাতৰম'ৰ এশ বছৰ পূৰ্ণ হোৱাৰ সময়ত ভাৰতৰ সংবিধানৰ গাত জোৰ দিয়া হৈছিল। বন্দে মাতৰমৰ ১০০ বছৰ বয়সত, দেশভক্তিৰ বাবে জীৱন আৰু মৃত্যুৰ সংগ্ৰাম কৰা লোকসকলক কাৰাগাৰৰ চাৰি বেৰাৰ ভিতৰত বন্দী কৰি ৰখা হৈছিল। যি 'বন্দে মাতৰম' গীতে দেশক স্বাধীনতাৰ শক্তি প্ৰদান কৰিছিল, সেই গীতৰ ১০০ বছৰ পূৰ্ণ হোৱাৰ সময়ত আমাৰ ইতিহাসৰ এক অন্ধকাৰ  অধ্যায় দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে পোহৰলৈ আহিছে। মই গণতন্ত্ৰৰ(অস্পষ্ট) ফৈদত আছিলো।

মাননীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

১৫০ বছৰ হ'ল সেই মহান অধ্যায়, সেই গৌৰৱ পুনৰুদ্ধাৰ কৰাৰ এক সুযোগ আৰু মই বিশ্বাস কৰো যে এই সদন আৰু দেশখনেও এই সুযোগ হাতৰ পৰা যাব দিব নালাগে। ১৯৪৭ চনত দেশক স্বাধীনতা প্ৰদান কৰা এইটোৱেই বন্দে মাতৰম। স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ আৱেগিক নেতৃত্ব নিহিত হৈ আছিল এই বন্দে মাতৰমৰ জপত।

মাননীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

আজি বন্দে মাতৰম ১৫০সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তিৰ সম্পৰ্কে আলোচনা আৰম্ভ কৰিবলৈ আপোনালোকৰ সন্মুখত থিয় দিছো।ইয়াত কোনো দল বা বিৰোধী নাই, কাৰণ ইয়াত বহি থকা আমাৰ সকলোৰে বাবে আচলতে বন্দে মাতৰমৰ ঋণ স্বীকাৰ কৰাৰ সুযোগ, লক্ষ্যমুখী লোকসকলে স্বাধীনতা আন্দোলনৰ নেতৃত্ব দিয়াৰ কাৰণ আৰু তাৰ বাবেই আজি আমি সকলোৱে ইয়াত বহি আছো। গতিকে আমাৰ সকলো সাংসদ, আমাৰ সকলো জনপ্ৰতিনিধিৰ বাবে এয়া বন্দে মাতৰমৰ ঋণ স্বীকাৰ কৰাৰ এক পবিত্ৰ উৎসৱ। আৰু ইয়াৰ পৰা প্ৰেৰণা লৈ বন্দে মাতৰমৰ আত্মাই দেশৰ স্বাধীনতাৰ বাবে যুদ্ধ কৰিলে, সমগ্ৰ দেশ, উত্তৰ, দক্ষিণ, পূব, পশ্চিম, এক কণ্ঠত বন্দে মাতৰম জপ কৰি আগবাঢ়ি গ’ল। আকৌ এবাৰ একত্ৰিত হোৱাৰ, দেশক লগত লৈ যোৱাৰ সুযোগ। স্বাধীনতা সংগ্ৰামীসকলৰ যি সপোন আছিল, সেই সপোন পূৰণৰ বাবে বন্দে মাতৰমৰ ১৫০ সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তি আমাৰ প্ৰেৰণা, আমাৰ শক্তি, দেশ স্বাৱলম্বী হোৱা উচিত, ২০৪৭ চনত আমি এখন উন্নত ভাৰত সৃষ্টি কৰিব লাগিব।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ,

দাদা, আপোনাৰ গা ভাল আছে নহয়? নাই, এই বয়সত কেতিয়াবা এনেকুৱা হয়।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

১৮৭৫ চনত বংকিম চন্দ্ৰই বন্দে মাতৰমৰ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল আৰু ১৮৫৭ চনৰ স্বাধীনতা যুদ্ধৰ পিছত ব্ৰিটিছ সাম্ৰাজ্যত আতংকিত হৈ পৰা সময়ত এই গীতটো ৰচনা কৰা হৈছিল। ভাৰতবৰ্ষত বিভিন্ন হেঁচা, বিভিন্ন অত্যাচাৰ, ভাৰতৰ জনসাধাৰণক ব্ৰিটিছৰ দ্বাৰা জোৰ-জবৰদস্তি কৰা হৈছিল। সেই সময়ত তেওঁলোকৰ ৰাষ্ট্ৰীয় সংগীত "গড ছেভ দ্য কুইন" ভাৰতৰ প্ৰতিটো ঘৰতে প্ৰচাৰৰ ষড়যন্ত্ৰ চলি আছিল। এই সময়ত বংকিম চন্দ্ৰই ইংৰাজক প্ৰত্যাহ্বান জনাই প্ৰত্যুত্তৰ দিলে আৰু বন্দে মাতৰমৰ জন্ম হয়। কেইবছৰমান পিছত ১৮৮২ চনত আনন্দ মঠ ৰচনা কৰাৰ সময়ত গীতটো তাত সন্নিৱিষ্ট কৰা হয়।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

হাজাৰ হাজাৰ বছৰ ধৰি ভাৰতৰ সত্তাত গভীৰভাৱে শিপাই থকা এটা ধাৰণা বন্দে মাতৰমে পুনৰ সজীৱ কৰি তুলিলে। সেই একে আৱেগ, সেই একে সংস্কৃতি, সেই একে পৰম্পৰাক অতি সুন্দৰ শব্দৰে আৰু অতি সুন্দৰ আৱেগেৰে প্ৰকাশ কৰি তেওঁ আমাক সকলোকে বন্দে মাতৰমৰ ৰূপত এক মহান উপহাৰ দিলে। বন্দে মাতৰম কেৱল ৰাজনৈতিক স্বাধীনতাৰ যুঁজৰ শ্লোগান নাছিল; ই কেৱল ব্ৰিটিছে গুছি যোৱা আৰু আমি নিজে নিজৰ পথত খোজ দিয়াৰ কথা নাছিল। বন্দে মাতৰম কেৱল প্ৰেৰণা নাছিল; ইয়াৰ তাৰ ঊৰ্ধ্বত। স্বাধীনতাৰ যুঁজখনো আমাৰ মাতৃভূমিক মুক্ত কৰাৰ যুদ্ধ আছিল। সেই শিকলিৰ পৰা আমাৰ ভাৰত মাতৃক মুক্ত কৰিবলৈ পবিত্ৰ যুদ্ধ আছিল। বন্দে মাতৰমৰ পটভূমি, ইয়াৰ সাংস্কৃতিক ঐতিহ্য যদি আমি পৰীক্ষা কৰোঁ, তেন্তে বৈদিক যুগৰ পৰাই আমাৰ মনত বাৰে বাৰে প্ৰতিধ্বনিত হোৱা এটা কথা পাওঁ। বন্দে মাতৰম বুলি ক’লেই সেই বৈদিক যুগৰ কথা মনত পৰে। বৈদিক যুগৰ পৰাই কোৱা হৈছে, ""माता भूमिः पुत्रोऽहं पृथिव्याः"" অৰ্থাৎ "এই ভূমি মোৰ মা আৰু মই পৃথিৱীৰ পুত্ৰ।"

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

এই একেই চিন্তা, ভগৱান শ্ৰীৰামে লংকাৰ বৈভৱ এৰি অহাৰ সময়ত কৈছিল, "जननी जन्मभूमिश्च स्वर्गादपि गरीयसी"।" বন্দে মাতৰম এই মহান সাংস্কৃতিক পৰম্পৰাৰ আধুনিক অৱতাৰ।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

বংকিম দাই যেতিয়া বন্দে মাতৰম ৰচনা কৰিছিল, তেতিয়া স্বাভাৱিকতে ই স্বাধীনতা আন্দোলনৰ কণ্ঠস্বৰ হৈ পৰিছিল। পূবৰ পৰা পশ্চিমলৈ, উত্তৰৰ পৰা দক্ষিণলৈ বন্দে মাতৰম প্ৰতিজন ভাৰতীয়ৰ প্ৰতিশ্ৰুতি হৈ পৰিল। সেইবাবেই বন্দে মাতৰমৰ প্ৰশংসাত লিখা আছিল, "মাতৃভূমি, স্বাধীনতাৰ বেদীত আনন্দিত, মাতৃভূমি, স্বাধীনতাৰ বেদীত আনন্দিত, স্বাৰ্থপৰ বলিদান দিয়া, এই শব্দবোৰ বন্দে মাতৰম, ই জীৱনৰ মন্ত্ৰও, ই জগত জয়ৰ মন্ত্ৰও, ই ক্ষমতাৰ আহ্বান, এই শব্দ বন্দে মাতৰম। উষ্ণ শোণিতেৰে লিখক।" কথিত শব্দৰ বাক্য ফালি পেলোৱা সাহসীৰ গৌৰৱ, বন্দে মাতৰম।"

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

কিছুদিন আগতে যেতিয়া বন্দে মাতৰম ১৫০সংখ্যক বৰ্ষপূৰ্তি উদযাপন কৰা হৈছিল, তেতিয়া অনুষ্ঠানত মই কৈছিলো যে বন্দে মাতৰমে হাজাৰ হাজাৰ বছৰৰ সাংস্কৃতিক শক্তিক মূৰ্ত কৰি তুলিছে। ইয়াত স্বাধীনতাৰ মনোভাৱ আৰু স্বাধীন ভাৰতৰ দৃষ্টিভংগী সন্নিৱিষ্ট কৰা হৈছিল। ব্ৰিটিছ যুগত ভাৰতক দুৰ্বল, অসাৰ, এলেহুৱা, নিষ্ক্ৰিয় বুলি চিত্ৰিত কৰাটো ফেশ্বনেবল হৈ পৰিছিল আৰু ইয়াক সৃষ্টি কৰাসকলেও একে ভাষা কয়। এই হীনমন্যতাক জোকাৰি তাৰ শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ, বন্দে মাতৰমৰ জৰিয়তে ভাৰতৰ শক্তিশালী ৰূপ সাকাৰ কৰিবলৈ বংকিম দাই লিখিছে, " त्वं हि दुर्गा दशप्रहरणधारिणी,कमला कमलदलविहारिणी, वाणी विद्यादायिनी। नमामि त्वां नमामि कमलाम्, अमलाम् अतुलां सुजलां सुफलां मातरम्॥ वन्दे मातरम्॥ অৰ্থাৎ ভাৰত মাতৃ জ্ঞান আৰু সমৃদ্ধিৰ দেৱী আৰু শত্ৰুৰ বিৰুদ্ধে অস্ত্ৰধাৰিনী চণ্ডীও।

অধ্যক্ষ মহোদয়,

এই শব্দবোৰ, এই আৱেগ, এই প্ৰেৰণা, দাসত্বৰ হতাশাত থকা আমাৰ ভাৰতীয়সকলক সাহস দিয়াৰ উদ্দেশ্য আছিল। এই বাক্যবোৰে লাখ লাখ দেশবাসীক উপলব্ধি কৰাইছিল যে যুঁজখন এটুকুৰা মাটিৰ বাবে নহয়, এই যুঁজখন কেৱল ক্ষমতাৰ সিংহাসন দখল কৰাৰ বাবে নহয়, ই আছিল দাসত্বৰ শিকলিৰে নিজকে মুক্ত কৰি হাজাৰ হাজাৰ বছৰৰ মহান পৰম্পৰা, মহান সংস্কৃতি, আৰু গৌৰৱময় ইতিহাসৰ পুনৰ্জন্মৰ সংকল্প।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

বন্দে মাতৰম, প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ সৈতে ইয়াৰ সংযোগে আমাৰ স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ এক দীঘলীয়া কাহিনী প্ৰকাশ কৰে।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

যেতিয়াই কোনো নদীৰ কথা আলোচনা হয়, সেয়া সিন্ধুয়েই হওক, সৰস্বতীয়েই হওক, কাবেৰীয়েই হওক, গোদাবৰীয়েই হওক, গংগাই হওক, যমুনাই হওক, সেই নদীৰ লগত সাংস্কৃতিক প্ৰবাহ, উন্নয়নৰ প্ৰবাহ, মানুহৰ জীৱন যাত্ৰাৰ প্ৰবাহ, জড়িত হৈ থাকে। কিন্তু কোনোবাই কেতিয়াবা বিবেচনা কৰিছেনে যে স্বাধীনতা সংগ্ৰামৰ প্ৰতিটো পৰ্যায়, সমগ্ৰ যাত্ৰা, বন্দে মাতৰমৰ আৱেগ-অনুভূতিয়ে অতিক্ৰম কৰিছিল? এনে আৱেগৰ কবিতাই ইয়াৰ পাৰত ফুলি উঠিছিল, হয়তো পৃথিৱীত আৰু কেতিয়াও নহয়।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

ইংৰাজে বুজি পাইছিল যে ১৮৫৭ চনৰ পিছত তেওঁলোকৰ বাবে ভাৰতত বহুদিন থকাটো কঠিন হ’ব আৰু তেওঁলোকে লগত লৈ অহা সপোনবোৰৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখি তেওঁলোকে উপলব্ধি কৰিছিল যে ভাৰতবৰ্ষক বিভাজিত নকৰালৈকে, ভাৰতক টুকুৰা টুকুৰকৈ ভাগ নকৰালৈকে, ভাৰতৰ ভিতৰৰ জনসাধাৰণক ইজনে সিজনৰ লগত যুঁজিবলৈ নিদিয়ালৈকে ইয়াত শাসন কৰাটো কঠিন হ’ব। ইংৰাজে বিভাজন আৰু শাসনৰ পথ বাছি লৈছিল আৰু ইয়াৰ বাবে তেওঁলোকে বংগক নিজৰ পৰীক্ষাগাৰ কৰি লৈছিল। ইংৰাজেও জানিছিল যে বংগৰ বৌদ্ধিক শক্তিয়ে দেশক পথ প্ৰদৰ্শন কৰিছিল, শক্তি প্ৰদান কৰিছিল, প্ৰেৰণা দিছিল। সেয়েহে ইংৰাজেও বিচাৰিছিল যে বংগৰ এই শক্তি সমগ্ৰ দেশৰ শক্তিৰ এক প্ৰকাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু হওক। আৰু সেইবাবেই, ইংৰাজে প্ৰথমে বংগক বিভাজনৰ দিশত কাম কৰিছিল। আৰু ইংৰাজৰ বিশ্বাস আছিল যে এবাৰ বংগ বিভাজিত হ’লে দেশখনো থান বান হৈ যাব আৰু তেওঁলোকে সদায়ে শাসন কৰি থাকিব। এইটোৱেই আছিল তেওঁলোকৰ চিন্তাধাৰা। ১৯০৫ চনত ইংৰাজে বংগক বিভাজিত কৰিছিল, কিন্তু যেতিয়া তেওঁলোকে এই পাপ কৰিছিল তেতিয়া বন্দে মাতৰম প্ৰাচীৰৰ দৰে থিয় হৈছিল। বংগৰ ঐক্যৰ বাবে প্ৰতিটো ৰাজপথত সমস্বৰে গাবলৈ ধৰিলে বন্দে মাতৰম আৰু সেই শ্লোগানে ইয়াক অনুপ্ৰাণিত কৰিলে। বংগ বিভাজনৰ লগে লগে ইংৰাজে দুৰ্বল হৈ পৰা ভাৰতৰ বীজ আৰু অধিক সিঁচিবলৈ আগবাঢ়িল, কিন্তু বন্দে মাতৰম কণ্ঠ হিচাপে, এনাজৰী হিচাপে ইংৰাজৰ বাবে প্ৰত্যাহ্বান আৰু দেশৰ বাবে প্ৰাচীৰ হৈ পৰিল।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

বংগ বিভাজিত হ’ল, কিন্তু এক বৃহৎ স্বদেশী আন্দোলনৰ সৃষ্টি হ’ল আৰু বন্দে মাতৰমে সকলোতে প্ৰতিধ্বনিত হ’ল। বংগৰ ভূমিৰ পৰা জন্ম হোৱা, বংকিম দাৰ এই আৱেগে ইংৰাজে বুজি পাইছিল, "ধন্যবাদ, ধন্যবাদ, ধন্যবাদ।" আপোনাৰ আৱেগক মই সন্মান জনাইছো। বংকিম বাবু, বংকিম বাবুৱে ক’লে ধন্যবাদ দাদা, ধন্যবাদ, মই তোমাক দাদা বুলি ক’ব পাৰো, নহ’লে সেইটোতো তোমাৰ আপত্তি থাকিব। বংকিম বাবুৱে সৃষ্টি কৰা এই আৱেগৰ জগতখন, তেওঁৰ আৱেগিক গীতৰ জৰিয়তে তেওঁ ইংৰাজক জোকাৰি গ’ল আৰু চালে ইংৰাজসকল নিশ্চয় কিমান দুৰ্বল আছিল আৰু এই গীতটোৰ কিমান শক্তি আছিল, ইংৰাজে ইয়াক আইনগতভাৱে নিষিদ্ধ কৰিবলৈ বাধ্য হ’ল। গান গোৱাৰ শাস্তি, ছপা কৰাৰ শাস্তি, কেৱল এইটোৱেই নহয়, আনকি বন্দে মাতৰম শব্দটো কোৱাৰ বাবেও শাস্তি, এনে কঠোৰ আইন কাৰ্যকৰী হ’ল। শ শ মহিলাই আমাৰ দেশৰ স্বাধীনতা আন্দোলনৰ নেতৃত্ব দিছিল, যোৱা কেইবছৰমানৰ ভিতৰত মহিলাসকলে অৱদান আগবঢ়াইছিল। এটা ঘটনা উল্লেখ কৰিব খুজিছোঁ, বৰিশালত বন্দে মাতৰম গোৱাৰ বাবে সৰ্বাধিক অত্যাচাৰৰ সন্মুখীন হৈছিল। বাৰিশাল আজি ভাৰতৰ অংগ নহয়। সেই সময়ত আমাৰ বাৰিশালৰ আই, ভগ্নী, সন্তানে ৰাজপথলৈ ওলাই আহিছিল, বন্দে মাতৰমৰ আত্মসন্মানৰ বাবে যুঁজি এই নিষেধাজ্ঞাৰ প্ৰতিবাদ কৰিছিল। তাৰ পাছত বাৰিশালৰ এই সাহসী মহিলা শ্ৰীমতী সৰোজিনী ঘোষে, যিয়ে সেই সময়ত তাত থকা আৱেগবোৰ চাই ক'লে, "বন্দে মাতৰমৰ এই নিষেধাজ্ঞা উঠাই নোলোৱালৈকে মই মোৰ খাৰু খুলি ৰাখিম।" ভাৰতবৰ্ষত সেই সময় আছিল যেতিয়া খাৰু খুলি দিয়াটো এগৰাকী মহিলাৰ জীৱনৰ এক ডাঙৰ পৰিঘটনা বুলি গণ্য কৰা হৈছিল। কিন্তু তেওঁৰ বাবে বন্দে মাতৰম সেই আৱেগ আছিল। বন্দে মাতৰমৰ নিষেধাজ্ঞা উঠাই নোলোৱালৈকে তেওঁ পুনৰ সোণৰ খাৰু নিপিন্ধো বুলি ভীষণ প্ৰতিজ্ঞা কৰিছিল। আমাৰ দেশৰ ল’ৰা-ছোৱালীবোৰো বেছি পিছ পৰি নাছিল; তেওঁলোকক কোবাই শাস্তি দিয়া হৈছিল আৰু কম বয়সতে কাৰাগাৰত ভৰোৱা হৈছিল। সেই সময়ত বিশেষকৈ বংগৰ ৰাজপথত বন্দে মাতৰম ধ্বনিত সঘনাই পুৱা শোভাযাত্ৰা কৰা হৈছিল। ইংৰাজক কাঁইটীয়া কৰি তোলা হৈছিল আৰু সেই সময়ত বংগত এটা গীতৰ প্ৰতিধ্বনি হৈছিল: "জায়ে জাবে জীৱনো চলে, জায়ে জাবে জীৱনো চলে, জগতো মাজে তোমাৰ কান্দে বন্দে মাতৰম বলে" (বাংলা ভাষাত), অৰ্থাৎ "হে মা, এই পৃথিৱীত তোমাক সেৱা কৰি বন্দে মাতৰম জপ কৰি থাকোঁতে প্ৰাণ হেৰাই গ'লেও সেই জীৱনটো ধন্য।" এই কথাই আছিল বংগৰ ৰাজপথত থকা ল’ৰা-ছোৱালীৰ। এই গীতটোৱেই আছিল সেই শিশুসকলৰ সাহসৰ কণ্ঠ আৰু তেওঁলোকৰ সাহসে দেশখনক শক্তি প্ৰদান কৰিছিল। বংগৰ ৰাজপথৰ পৰা নিৰ্গত হোৱা কণ্ঠই হৈ পৰিল দেশবাসীৰ কণ্ঠ। ১৯০৫ চনত হৰিতপুৰৰ এখন গাঁৱত অতি সৰু ল’ৰা-ছোৱালীয়ে বন্দে মাতৰম ধ্বনি দি থকাৰ সময়ত ইংৰাজে তেওঁলোকক নিৰ্মমভাৱে কোবাইছিল। সকলো প্ৰকাৰে জীৱন-মৃত্যুৰ যুদ্ধ কৰিবলৈ বাধ্য হৈছিল। অত্যাচাৰবোৰ ইমানেই ভয়াৱহ আছিল। ১৯০৬ চনত নাগপুৰৰ নীল চিটি হাইস্কুলৰ ল’ৰা-ছোৱালীৰ ওপৰতো ব্ৰিটিছৰ দ্বাৰা অনুৰূপ অত্যাচাৰৰ চলিছিল। তেওঁলোকৰ একমাত্ৰ অপৰাধ আছিল যে তেওঁলোকে থিয় হৈ একেলগে বন্দে মাতৰম ধ্বনি দিছিল। তেওঁলোকে নিজৰ শক্তিৰে বন্দে মাতৰম মন্ত্ৰৰ মহত্ত্ব প্ৰমাণ কৰিবলৈ চেষ্টা কৰিছিল। আমাৰ সাহসী পুত্ৰসকলে শেষ নিশ্বাস পৰ্যন্ত "বন্দে মাতৰম, বন্দে মাতৰম, বন্দে মাতৰম" বুলি ধ্বনি দি নিৰ্ভয়ে ফাঁচীৰ কাঠত ওলমিছিলে। খুদিৰাম বসু, মদনলাল ধিংৰা, ৰাম প্ৰসাদ বিছমিল, আছফাকুল্লা খান, ৰোশন সিং, ৰাজেন্দ্ৰনাথ লাহিৰী, ৰামকৃষ্ণ বিশ্বাস, আদি অগণন লোকে "বন্দে মাতৰম" ধ্বনি দি ফাঁচীৰ কাঠত ওলমিছিল। কিন্তু এইটো ঘটিছিল বিভিন্ন কাৰাগাৰত, বিভিন্ন অঞ্চলত। প্ৰক্ৰিয়াটো আগবঢ়াই নিয়া মুখবোৰ বেলেগ আছিল, মানুহবোৰ বেলেগ আছিল। নিপীড়িতসকলৰ ভাষা ভিন্ন আছিল যদিও তেওঁলোকৰ সকলোৰে বাবে মন্ত্ৰ আছিল এটা: "এক ভাৰত, মহান ভাৰত।" চট্টগ্ৰাম স্বৰাজ বিপ্লৱত ইংৰাজক প্ৰত্যাহ্বান জনোৱা যুৱক-যুৱতীসকলো ইতিহাসত উজ্জ্বল নাম। হৰগোপাল কৌল, পুলিন বিকাশ ঘোষ আৰু ত্ৰিপুৰ সেন সকলোৱে দেশৰ বাবে প্ৰাণ আহুতি দিলে। ১৯৩৪ চনত যেতিয়া মাষ্টৰ সূৰ্য্য সেনক ফাঁচী দিয়া হৈছিল, তেতিয়া তেওঁ সতীৰ্থসকললৈ এখন চিঠি লিখিছিল আৰু চিঠিখনত এটা শব্দৰ প্ৰতিধ্বনি হৈছিল: বন্দে মাতৰম।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

আমি দেশবাসীয়ে গৌৰৱ কৰা উচিত। পৃথিৱীৰ ইতিহাসৰ ক’তো এনেকুৱা কবিতা, এনে কোনো আৱেগিক গীত নাই, যিয়ে শতিকাজুৰি লাখ লাখ লোকক এটা লক্ষ্যৰ বাবে চেষ্টা কৰি নিজৰ প্ৰাণ আহুতি দিবলৈ আগবাঢ়িছে। বন্দে মাতৰমতকৈ আৱেগিক গীত পৃথিৱীতে নাই। গোটেই বিশ্বই জনা উচিত যে দাসত্বৰ সময়ছোৱাতো ইয়াত এনে আৱেগিক গীত ৰচনা কৰিব পৰা মানুহৰ জন্ম হৈছিল। এইটো বিশ্বৰ বাবে এক আশ্চৰ্য্য, আমি গৌৰৱেৰে ঘোষণা কৰা উচিত আৰু বিশ্বইও উদযাপন কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিব। এইটোৱেই আছিল আমাৰ স্বাধীনতাৰ মন্ত্ৰ, ত্যাগৰ মন্ত্ৰ, শক্তিৰ মন্ত্ৰ, পবিত্ৰতাৰ মন্ত্ৰ, সমৰ্পণৰ মন্ত্ৰ, ত্যাগ আৰু তপস্যাৰ মন্ত্ৰ, প্ৰতিকূলতা সহ্য কৰিবলৈ শক্তি প্ৰদান কৰা মন্ত্ৰ আৰু সেই মন্ত্ৰ আছিল বন্দে মাতৰম। আৰু সেইবাবেই গুৰুদেৱ ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে লিখিছে, "একা কাৰ্য সোংপিয়াচি সহস্ৰা জীৱন—বন্দে মাতৰম" (বাংলা ভাষাত), অৰ্থাৎ "এডাল সূতাৰে বান্ধ খাই থকা হাজাৰ মন, এটা কামত উৎসৰ্গিত হাজাৰ জীৱন, বন্দে মাতৰম।" এই কথা লিখিছে ৰবীন্দ্ৰনাথ ঠাকুৰে।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

সেই একে সময়ছোৱাতে বন্দে মাতৰমৰ ৰেকৰ্ডিং বিশ্বৰ বিভিন্ন প্ৰান্তত উপনীত হৈছিল আৰু বিপ্লৱীসকলৰ তীৰ্থস্থানত পৰিণত হোৱা লণ্ডনত বীৰ সাৱাৰকাৰে লণ্ডনৰ ইণ্ডিয়া হাউচত বন্দে মাতৰমৰ গীত গাইছিল আৰু তাতেই গীতটোৱে বাৰে বাৰে প্ৰতিধ্বনিত হৈছিল। দেশৰ বাবে জীয়াই থকা আৰু মৃত্যু হোৱা সকলৰ বাবে ই আছিল এক বৃহৎ প্ৰেৰণাৰ উৎস। একে সময়তে বিপিন চন্দ্ৰ পাল আৰু মহৰ্ষি অৰবিন্দ ঘোষে এখন বাতৰি কাকত আৰম্ভ কৰিছিল আৰু তেওঁলোকে তাৰ নাম ৰাখিছিল বন্দে মাতৰম। ইয়াৰ অৰ্থ আছিল যে প্ৰতিটো দিশতে ইংৰাজক অশান্তি দিবলৈ বন্দে মাতৰম উপযুক্ত আছিল আৰু সেইবাবেই তেওঁলোকে এই নামটো বাছি লৈছিল। যেতিয়া ইংৰাজে বাতৰি কাকত নিষিদ্ধ কৰিছিল, তেতিয়া মেডাম ভিকাজী কামাই পেৰিছত এখন বাতৰি কাকত মুকলি কৰি তাৰ নাম ৰাখিছিল বন্দে মাতৰম!

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

বন্দে মাতৰমে ভাৰতক আত্মনিৰ্ভৰশীলতাৰো পথ দেখুৱাই দিলে। সেই সময়ত জুইশলা বাকচত, আনকি ডাঙৰ জাহাজতো বন্দে মাতৰম লিখাটো এটা পৰম্পৰাত পৰিণত হৈছিল আৰু ই বিদেশী কোম্পানীক প্ৰত্যাহ্বান জনোৱাৰ মাধ্যম হৈ পৰিছিল, স্বদেশীৰ মন্ত্ৰ। স্বাধীনতাৰ মন্ত্ৰ স্বদেশীৰ মন্ত্ৰৰ দৰে প্ৰসাৰিত হৈ থাকিল।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

আন এটা ঘটনাও উল্লেখ কৰিব বিচাৰিছো। ১৯০৭ চনত যেতিয়া বি.অ. চিদাম্বৰম পিল্লাই স্বদেশী কোম্পানীৰ বাবে এখন জাহাজ নিৰ্মাণ কৰিছিল, তাতো বন্দে মাতৰম লিখা আছিল। ৰাষ্ট্ৰকবি সুব্ৰমণীয়াম ভাৰতীয়ে বন্দে মাতৰমক তামিল ভাষালৈ অনুবাদ কৰি গীত ৰচনা কৰিছিল। বন্দে মাতৰমৰ প্ৰতি থকা শ্ৰদ্ধা তেওঁৰ বহু তামিল দেশপ্ৰেমমূলক গীতত স্পষ্টকৈ দেখা যায়। হয়তো তামিলনাডুৰ সকলোৱে এই কথা জানে, কিন্তু সুব্ৰমণীয়া ভাৰতীয়েও ভাৰতৰ পতাকা গীত ৰচনা কৰা বুলি সকলোৱে নাজানে। বন্দে মাতৰম লিখা পতাকা গীতটোৰ বৰ্ণনাত লিখা আছে-থায়িন মানিকোড়ি পৰীৰ, থাঝ্ন্দু পনিন্টু পুকাঝ্নথিদা ৱাৰেৰ!(Thayin manikodi pareer, thazhndu panintu Pukazhnthida Vareer! (In Tamil)) অৰ্থাৎ দেশপ্ৰেমীসকল, শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনাওক, শ্ৰদ্ধাঞ্জলি জনাওক, মোৰ মাৰ ঐশ্বৰিক পতাকাক প্ৰণাম কৰক।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

লগতে আজি এই সদনত মহাত্মা গান্ধীৰ বন্দে মাতৰমৰ সন্দৰ্ভত থকা আৱেগ সমূহো শ্বেয়াৰ কৰিব বিচাৰিছো। দক্ষিণ আফ্ৰিকাৰ পৰা প্ৰকাশিত সাপ্তাহিক আলোচনী আছিল ‘ইণ্ডিয়ান অ’পিনিয়ন’ আৰু ১৯০৫ চনৰ ২ ডিচেম্বৰত এই ইণ্ডিয়ান অ’পিনিয়নত মহাত্মা গান্ধীয়ে লিখা কথাখিনি উদ্ধৃত কৰিছোঁ। তেওঁ লিখিছিল, "বংকিম চন্দ্ৰৰ দ্বাৰা ৰচিত বন্দে মাতৰম গীতটো সমগ্ৰ বংগতে অত্যন্ত জনপ্ৰিয় হৈ পৰিছে। স্বদেশী আন্দোলনৰ সময়ত বংগত বিশাল সমাৱেশ অনুষ্ঠিত হৈছিল, য'ত লাখ লাখ মানুহে গোট খাই বংকিমৰ এই গীতটো গাইছিল।" গান্ধীজীয়ে আৰু লিখিছে, এইটো অতি তাৎপৰ্যপূৰ্ণ। তেওঁ লিখিছে এইটো ১৯০৫ চনৰ কথা। এই গীতটো ইমানেই জনপ্ৰিয় হৈ পৰিছে, যেন ই আমাৰ জাতীয় সংগীত হৈ পৰিছে। ইয়াৰ আৱেগ উচ্চ আৰু ই আন দেশৰ গীততকৈও মধুৰ। ইয়াৰ একমাত্ৰ উদ্দেশ্য হৈছে আমাৰ মাজত দেশপ্ৰেমৰ মনোভাৱ জাগ্ৰত কৰা। ই ভাৰতক এগৰাকী মাতৃ হিচাপে লৈ তেওঁৰ প্ৰশংসা কৰে।"

অধ্যক্ষ মহোদয়,

১৯০৫ চনত মহাত্মা গান্ধীয়ে যি বন্দে মাতৰমক জাতীয় সংগীত হিচাপে দেখিছিল, সেই বন্দে মাতৰমৰ শক্তি দেশৰ প্ৰতিটো কোণত, প্ৰতিজন ব্যক্তিৰ জীৱনত, দেশৰ বাবে জীয়াই থকা আৰু কাম কৰা প্ৰতিজনৰ বাবে অপৰিসীম আছিল। বন্দে মাতৰম ইমান মহান আছিল, ইয়াৰ আত্মা ইমানেই ডাঙৰ আছিল, তেন্তে যোৱা শতিকাত ইমান ভয়াৱহ অন্যায়ৰ বলি হ’ল কিয়? বন্দে মাতৰমক কিয় প্ৰতাৰণা কৰা হ’ল? কিয় সংঘটিত হ’ল এই অন্যায়? কি শক্তি আছিল যাৰ ইচ্ছাই আনকি শ্ৰদ্ধাৰ বাপুৰ আৱেগকো আগুৰি ধৰিছিল? যিটোৱে বন্দে মাতৰমৰ দৰে পবিত্ৰ আৱেগকো বিতৰ্কৰ মাজলৈ টানি আনিলে? মই বিশ্বাস কৰোঁ যে আজি আমি বন্দে মাতৰমৰ ১৫০ বছৰীয়া জয়ন্তী উদযাপন কৰি এই বিষয়ে আলোচনা কৰাৰ সময়ত আমাৰ নৱ প্ৰজন্মক বন্দে মাতৰমৰ বিশ্বাসঘাতকতাৰ কাৰণ হোৱা পৰিস্থিতিৰ বিষয়ে অৱগত কৰাৰ দায়িত্ব আমাৰ আছে। বন্দে মাতৰমৰ বিৰুদ্ধে মুছলিম লীগৰ বিৰোধিতা তীব্ৰতৰ হৈ পৰিছিল। ১৯৩৭ চনৰ ১৫ অক্টোবৰত মহম্মদ আলী জিন্নাই লক্ষ্ণৌৰ পৰা বন্দে মাতৰমৰ বিৰুদ্ধে শ্লোগান উত্থাপন কৰে। তেতিয়া কংগ্ৰেছ দলৰ সভাপতি জৱাহৰলাল নেহৰুৱে তেওঁৰ সিংহাসনত কঁপনি অনুভৱ কৰিলে। মুছলিম লীগৰ ভিত্তিহীন বক্তব্যক কঠোৰ, বলপূৰ্বক সঁহাৰি দি তেওঁলোকৰ বক্তব্যক গৰিহণা দি বন্দে মাতৰমৰ প্ৰতি তেওঁৰ আৰু কংগ্ৰেছ পাৰ্টিৰ আনুগত্য প্ৰকাশ কৰাৰ পৰিৱৰ্তে কথা বিপৰীতহে হ’ল। তেওঁলোকে কিয় তেনেকুৱা কৰিছে বুলিও নুসুধিলে,  বৰঞ্চ বন্দে মাতৰমৰ নিজেই তদন্ত আৰম্ভ কৰিছিল। জিন্নাৰ প্ৰতিবাদৰ মাত্ৰ পাঁচ দিনৰ পাছত ২০ অক্টোবৰত নেতাজী সুভাষ চন্দ্ৰ বসুকলৈ এখন চিঠি লিখিলে নেহৰুৱে। সেই চিঠিখনত নেহৰুৱে জিন্নাৰ আৱেগৰ সৈতে একমত হৈ কয় যে বন্দে মাতৰমৰ আনন্দ মঠৰ পটভূমিয়ে মুছলমানক বিৰক্ত কৰিব পাৰে। নেহৰুৰ উক্তিটো পঢ়িলোঁ, য'ত তেওঁ কৈছে, "বন্দে মাতৰম গীতটোৰ পটভূমি পঢ়িলোঁ।" তাৰ পিছত নেহৰুৱে লিখিছে, "মোৰ বিশ্বাস এই পটভূমিয়ে মুছলমানক উত্তেজিত কৰিব।"

বন্ধুসকল,

ইয়াৰ পিছতে কংগ্ৰেছ দলৰ পৰা এটা বিবৃতি আহিল যে ২৬ অক্টোবৰত কলকাতাত কংগ্ৰেছ কৰ্মী সমিতিৰ এখন বৈঠক অনুষ্ঠিত হ’ব, য’ত বন্দে মাতৰমৰ ব্যৱহাৰৰ পৰ্যালোচনা কৰা হ’ব। বংকিম বাবুৰ বংগ, বংকিম বাবুৰ কলকাতা বাছনি কৰা হ’ল আৰু তাতেই পৰ্যালোচনা চলোৱাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হ’ল। সমগ্ৰ দেশ স্তম্ভিত আৰু বিস্মিত হৈ পৰিল। দেশৰ বিভিন্ন প্ৰান্তৰ দেশপ্ৰেমিকসকলে এই প্ৰস্তাৱৰ বিৰুদ্ধে প্ৰতিবাদ সাব্যস্ত কৰে, দেশৰ চুকে-কোণে পুৱাৰ শোভাযাত্ৰা উলিয়াই, বন্দে মাতৰম গীত গাই। দেশৰ দুৰ্ভাগ্যজনক কথা যে ২৬ অক্টোবৰত কংগ্ৰেছে বন্দে মাতৰমক লৈ আপোচ কৰিছিল। বন্দে মাতৰমক তচনচ কৰাৰ সিদ্ধান্ত লোৱা হৈছিল। সেই সিদ্ধান্তৰ আঁৰত এই মুখা আৰু পোছাক পিন্ধিছিল; এইটো আছিল সামাজিক সম্প্ৰীতিৰ এক কাৰ্য্য। কিন্তু ইতিহাসে এই কথাৰ সাক্ষী যে কংগ্ৰেছে মুছলিম লীগৰ ওচৰত আত্মসমৰ্পণ কৰি মুছলিম লীগৰ হেঁচাত কাম কৰিছিল আৰু কংগ্ৰেছৰ বাবে এয়া আছিল তুষ্টিকৰণৰ ৰাজনীতি চলোৱাৰ এক উপায়।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

তুষ্টিকৰণ ৰাজনীতিৰ হেঁচাত কংগ্ৰেছে বন্দে মাতৰম তচনচৰ প্ৰতি নতশিৰ হ’ল আৰু সেইবাবেই এদিন কংগ্ৰেছে ভাৰতৰ বিভাজনৰ ওচৰত নতশিৰ হ’বলগীয়া হ’ল। মোৰ বিশ্বাস কংগ্ৰেছে আউটচ’ৰ্চ কৰিছে। দুৰ্ভাগ্যজনকভাৱে কংগ্ৰেছৰ নীতি একেই আছে, কেৱল সেয়াই নহয়, আইএনচি ক্ৰমান্বয়ে এমএমচিলৈ পৰিণত হৈছে। আজিও কংগ্ৰেছ আৰু ইয়াৰ মিত্ৰ দল আৰু কংগ্ৰেছৰ সৈতে জড়িত সকলোৱে বন্দে মাতৰমক লৈ বিতৰ্কৰ সৃষ্টি কৰিবলৈ চেষ্টা কৰে।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

যিকোনো দেশৰ চৰিত্ৰ আৰু সুস্থিৰতা প্ৰত্যাহ্বানমূলক আৰু অশান্ত সময়ত প্ৰকাশ, উন্মোচিত আৰু সঁচাকৈয়ে পৰীক্ষা কৰা হয়, ইয়াৰ উত্তম সময়তকৈ বেছি। পৰীক্ষাৰ সময় আহিলেহে ই প্ৰমাণ কৰে যে আমি কিমান সংকল্পবদ্ধ, কিমান শক্তিশালী আৰু কিমান সক্ষম। ১৯৪৭ চনত স্বাধীনতাৰ পিছত দেশৰ প্ৰত্যাহ্বান সলনি হ’ল, অগ্ৰাধিকাৰ স্থানান্তৰিত হ’ল, কিন্তু দেশৰ চৰিত্ৰ, সুস্থিৰতা একেই থাকিল আৰু একে প্ৰেৰণা অব্যাহত থাকিল। ভাৰতে যেতিয়াই সংকটৰ সন্মুখীন হৈছিল, তেতিয়াই ভাৰতে বন্দে মাতৰমৰ মনোভাৱেৰে আগবাঢ়িছিল। পাহৰি যাওঁ, ইয়াৰ মাজৰ সময়ছোৱা কেনেকৈ গ’ল। কিন্তু আজিও ১৫ আগষ্ট আৰু ২৬ জানুৱাৰীৰ কথা আহিলে প্ৰতিটো ঘৰতে ত্ৰিৰংগৰ কথা কোৱা হয় আৰু সেই আত্মা সকলোতে দেখা যায়। ত্ৰিৰংগা পতাকা উত্তোলন কৰা হয়। দেশত খাদ্য সংকটৰ সন্মুখীন হৈছিল, বন্দে মাতৰমৰ আত্মা একেই আছিল। মোৰ দেশৰ কৃষকৰ শস্যৰ ভঁৰালবোৰ খাদ্যৰে ভৰি পৰিছিল আৰু ইয়াৰ আঁৰৰ আত্মাও একেই আছে। যেতিয়া দেশৰ স্বাধীনতাক চেপি ধৰিবলৈ চেষ্টা কৰা হৈছিল, সংবিধানৰ পিঠিত ছুৰীৰে আঘাত কৰা হৈছিল আৰু জৰুৰীকালীন অৱস্থা জাপি দিয়া হৈছিল, তেতিয়া বন্দে মাতৰমৰ ক্ষমতাই দেশত থিয় হৈ তেওঁলোকক পৰাস্ত কৰাটো নিশ্চিত কৰিছিল। যেতিয়াই দেশৰ ওপৰত যুদ্ধ জাপি দিয়া হৈছিল, যেতিয়াই দেশত সংঘাতৰ সন্মুখীন হৈছিল, তেতিয়াই বন্দে মাতৰমৰ মনোভাৱেই দেশক সীমান্তত দৃঢ়তাৰে থিয় দি ভাৰত মাতৃৰ পতাকা উত্তোলন কৰি জয়লাভ কৰাটো নিশ্চিত কৰিছিল। ক’ৰোনা ভাইৰাছৰ দৰে বিশ্বজনীন সংকটে যেতিয়া আঘাত হানিছিল, তেতিয়া এই দেশখনে একতাক মনোভাৱেৰে দৃঢ়তাৰে থিয় দিছিল, ইয়াক পৰাস্ত কৰিছিল আৰু আগবাঢ়িছিল।

সন্মানীয় অধ্যক্ষ মহোদয়,

এয়াই হৈছে দেশৰ শক্তি, দেশবাসীক আৱেগিকভাৱে সংযোগ কৰা এক শক্তিশালী শক্তিৰ প্ৰবাহ। এয়া হৈছে চেতনা, যত্ন আৰু সংস্কৃতিৰ নিৰৱচ্ছিন্ন প্ৰবাহৰ প্ৰতিফলন, ইয়াৰ প্ৰকাশ। এই বন্দে মাতৰম কেৱল আমাৰ মনত ৰখাৰ সময় নহয়, নতুন শক্তি আৰু প্ৰেৰণা আকৰ্ষণ কৰাৰ সময় হ’ব লাগে, আৰু আমি ইয়াৰ বাবে নিজকে উৎসৰ্গা কৰি যাব লাগে। আগতে কোৱাৰ দৰে আমি বন্দে মাতৰমৰ ওচৰত ঋণী। আমি ইয়াত উপনীত হোৱাৰ পথ প্ৰশস্ত কৰাটোৱেই বন্দে মাতৰম আৰু সেয়েহে, আমি ইয়াৰ ঋণী। প্ৰতিটো প্ৰত্যাহ্বান অতিক্ৰম কৰিবলৈ সক্ষম ভাৰত। সেইটোৱেই হৈছে বন্দে মাতৰমৰ আত্মাৰ শক্তি। বন্দে মাতৰম কেৱল গীত বা আৱেগ নহয়; ই আমাৰ বাবে এক প্ৰেৰণা, এনে এক কাম যিয়ে আমাক দেশৰ প্ৰতি আমাৰ কৰ্তব্যৰ প্ৰতি আলোড়িত কৰে আৰু সেয়েহে, আমি তেনেকৈয়ে কৰি যাব লাগিব। আমি এখন স্বাৱলম্বী ভাৰতৰ সপোন কঢ়িয়াই লৈ ফুৰিছো আৰু আমি সেই সপোন পূৰণ কৰিব লাগিব। বন্দে মাতৰম আমাৰ প্ৰেৰণা। আমি স্বদেশী আন্দোলনক শক্তিশালী কৰিব বিচাৰো। সময় হয়তো সলনি হৈছে, ৰূপ সলনি হৈছে, কিন্তু পূজনীয় গান্ধীয়ে প্ৰকাশ কৰা আৱেগৰ শক্তি আজিও আমাৰ সন্মুখত উপস্থিত হৈ আছে আৰু বন্দে মাতৰমে আমাক একত্ৰিত কৰিছে। স্বাধীন ভাৰতৰ সপোন আছিল এই প্ৰজন্মৰ সপোন আৰু আজিৰ প্ৰজন্মই এখন সমৃদ্ধিশালী ভাৰতৰ সপোন। বন্দে ভাৰতৰ আত্মাই স্বাধীন ভাৰতৰ সপোনক লালন-পালন কৰিছিল। বন্দে ভাৰতৰ আত্মাই এখন সমৃদ্ধিশালী ভাৰতৰ সপোনক লালন-পালন কৰিব। আমি এই একে আৱেগ লৈ আগবাঢ়িব লাগিব। আৰু আমি এখন আত্মনিৰ্ভৰশীল ভাৰত গঢ়িব লাগিব, ২০৪৭ চনত দেশখন যাতে এখন উন্নত ভাৰত হয় তাৰ প্ৰতি লক্ষ্য ৰাখিব লাগিব।যদি কোনোবাই স্বাধীনতাৰ ৫০ বছৰ আগতে স্বাধীন ভাৰতৰ সপোন দেখিব পাৰে, তেন্তে আমিও ২৫ বছৰ আগতে এখন সমৃদ্ধিশালী ভাৰতৰ সপোন দেখিব পাৰো, উন্নত ভাৰতৰ সপোন দেখিব পাৰো আৰু এই সপোনৰ বাবে আমি নিজকে উৎসৰ্গা কৰিব পাৰো। এই মন্ত্ৰ আৰু এই সংকল্পৰে বন্দে মাতৰমে আমাক অনুপ্ৰাণিত কৰি যাওক। বন্দে মাতৰমৰ ঋণ আমি স্বীকাৰ কৰিব লাগিব। আমি আমাৰ দেশবাসীক লগত লৈ বন্দে মাতৰমৰ মনোভাৱেৰে আগবাঢ়িব লাগিব। এই সপোন পূৰণৰ বাবে আমি সকলোৱে একেলগে আগবাঢ়িব লাগিব। এই এক আৱেগেৰে আজিৰ পৰা আৰম্ভ হৈছে এই আলোচনা। মোৰ সম্পূৰ্ণ বিশ্বাস আছে যে উভয় সদনতে ই দেশৰ ভিতৰতে আৱেগৰ উৎস হ’ব, দেশৰ বাবে প্ৰেৰণাৰ উৎস হ’ব, নতুন প্ৰজন্মৰ বাবে শক্তিৰ উৎস হ’ব। এই বক্তব্যৰ বাবে মোক এই সুযোগ দিয়াৰ বাবে সকলোকে মোৰ গভীৰ কৃতজ্ঞতা প্ৰকাশ কৰিছো। আপোনালোক সকলোকে অশেষ ধন্যবাদ!

বন্দে মাতৰম!

বন্দে মাতৰম!

বন্দে মাতৰম!

***

MJPS/ST/SS/AK/RK/DK/DB