আপোনালোকৰ কিছুমানে হয়তো মুঠেই স্বীকাৰ নকৰে যে আপোনাৰ ভাগৰ লাগিছিল। ঠিক আছে, আপোনাৰ বেছি সময় লোৱাৰ মোৰ কোনো অভিপ্ৰায় নাই। কিন্তু ইমান ডাঙৰ সফলতা প্ৰাপ্তি হৈছে, দেশৰ নাম উজ্বল হৈছে, আৰু সকলো ফালৰ পৰা প্ৰশংসা লাভ কৰা হৈছে। আপোনালোক সকলো ইয়াৰ আঁৰৰ লোকসকল, যিসকলে দিন-ৰাতি একাকাৰ কৰিছে, আৰু ইয়াৰ ফলস্বৰূপে, এই সফলতা অৰ্জন কৰা হৈছে। এজন খেলুৱৈয়ে যেতিয়া অলিম্পিকৰ মঞ্চলৈ গৈ পদক জিকে, আৰু দেশৰ নাম উজলাই তোলে, তেতিয়া তাৰ প্ৰশংসা দীৰ্ঘদিন ধৰি অব্যাহত থাকে। একেদৰে, আপোনালোক সকলোৱে একেলগে দেশৰ নাম উজ্বল কৰিছে।

মানুহে হয়তো অনুভৱ কৰিব নোৱাৰিব যে এই অনুষ্ঠানটো আয়োজন কৰাত কিমানজন লোক জড়িত আছিল আৰু কি পৰিস্থিতিত কিমান কাম কৰা হৈছিল। আৰু আপোনালোকৰ বেছিভাগেই সম্ভৱতঃ সেইসকল যিয়ে আগতে কেতিয়াও ইমান ডাঙৰ অনুষ্ঠানত কাম কৰাৰ সুযোগ পোৱা নাছিল। এক প্ৰকাৰে, আপুনি অনুষ্ঠানটোৰ কল্পনা কৰিব লাগিব, সম্ভাৱ্য সমস্যাবোৰৰ বিষয়ে চিন্তা কৰিব লাগিব আৰু সেইবোৰ সমাধান কৰিবলৈ কি কৰিব পাৰি তাৰ চিন্তা কৰিব লাগিব। বিভিন্ন পৰিস্থিতিত সঁহাৰি কি হোৱা উচিত? বহুতো বস্তু আপোনাৰ নিজৰ ধৰণে বিবেচনা কৰিব লগা হৈছিল। সেয়েহে আপোনালোক সকলোৰে বাবে মোৰ এটা বিশেষ অনুৰোধ আছেঃ আপোনাসৱে যি সম্পূৰ্ণ কৰিছে সেয়া এৰি থৈ যাব নেকি?

আপোনালোকৰ কিছুমানে এই প্ৰকল্পটোত তিনিৰ পৰা চাৰি বছৰ, বা কেৱল চাৰি মাহৰ বাবে জড়িত থাকিব পাৰে। আপোনাসৱে আপোনাসৱক অৱগত কৰাৰ দিন আৰু এই প্ৰকল্পটোত কাম কৰিবলৈ লোৱা সময়ৰ পৰা সকলোবোৰ ৰেকৰ্ড কৰা উচিত। আপোনাসৱে সকলোবোৰ লিখি ৰাখিব লাগে। এটা ৱেবছাইট সৃষ্টি কৰিব লাগে। সকলোৱে তেওঁলোকৰ নিজৰ ভাষাত লিখিব লাগে, যিটোত তেওঁলোক সুবিধা অনুভৱ কৰে, তেওঁলোকে কেনেদৰে এই কামটো কৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল, তেওঁলোকে কি অনুভৱ কৰিছিল, তেওঁলোকে কি ত্ৰুটি লক্ষ্য কৰিছিল, আৰু যদি কোনো সমস্যা উদ্ভৱ হৈছিল, তেওঁলোকে কেনেদৰে সমাধান বিচাৰি পাইছিল। যদি আপোনাসৱৰ অভিজ্ঞতাবোৰ নথিভুক্ত কৰা হয়, ই ভৱিষ্যতৰ প্ৰকল্প আৰু প্ৰতিষ্ঠানবোৰৰ বাবে এক মূল্যৱান নিৰ্দেশনা হিচাপে কাম কৰিব পাৰে। ভৱিষ্যতে, তেওঁলোকে এই পৰ্যায়ত যিকোনো দায়িত্ব পালন কৰাৰ সময়ত ইয়াক সম্পদ সামগ্ৰী হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰিব পাৰে।

সেয়েহে, মই আপোনাক সকলোবোৰ বিতংভাৱে আৰু সতৰ্কতাৰে লিখিবলৈ অনুৰোধ জনাইছো, আনকি ১০০ পৃষ্ঠা হ'লেও। আপোনাসৱে ইয়াক ক্লাউডত সংৰক্ষণ কৰিব পাৰে, য'ত যথেষ্ট স্থান আছে। আপোনাসৱৰ অভিজ্ঞতাবোৰ অতি উপযোগী প্ৰমাণিত হ'ব। মই আশা কৰোঁ এনে ধৰণৰ ব্যৱস্থা সৃষ্টি কৰা হ'ব আৰু সকলোৱে ইয়াৰ পৰা লাভান্বিত হোৱা উচিত। অৱশ্যে, মই আপোনাসৱৰ পৰা শুনিব বিচাৰো, মই আপোনাসৱৰ অভিজ্ঞতাবোৰ জানিব বিচাৰো, যদি আপোনালোকৰ কোনোবাই আৰম্ভ কৰিব বিচাৰে।

উদাহৰণ স্বৰূপে, ধৰা হল আপোনাক ফুলৰ পাত্ৰৰ যত্ন ল'বলৈ দিয়া হৈছে। যদিহে আপোনাৰ মনত এই অনুভৱ উদ্ভৱ হয় যে ফুলৰ পাত্ৰৰ ৰক্ষণাবেক্ষণে জি-২০ৰ সফলতা নিশ্চিত কৰিব। ফুলৰ পাত্ৰবোৰৰ যিকোনো খেলিমেলিৰ ফলত জি-২০ৰ সফলতাত বাধা হব পাৰে। সেয়েহে, এইটো এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ দায়িত্ব। যদি আপুনি বিবেচনা কৰে যে আপোনাৰ বাবে কোনো কাম সৰু নহয় তেনেহ'লে সফলতাই আপোনাৰ চৰণ চুবলৈ আৰম্ভ কৰে।

বন্ধুসকল,

একেদৰে, আপোনাসৱে প্ৰতিটো বিভাগৰ আপোনাসৱৰ সহকৰ্মীসকলৰ সৈতে আপোনাসৱৰ অভিজ্ঞতাবোৰ মুকলিকৈ ভাগ বতৰা আৰু আলোচনা কৰা উচিত আৰু আন লোকৰ অভিজ্ঞতাও শুনিব লাগে। ই অতি লাভজনক। কেতিয়াবা যেতিয়া আপোনাসৱে অকলে থাকে, আপোনাসৱে ভাবিব পাৰে, "মই বহুত কাম কৰিছোঁ। যদি মই তাত নাথাকিলোহেঁতেন, জি-২০ৰ কি হ'লহেঁতেন?" কিন্তু যেতিয়া সকলোৱে ইজনে সিজনৰ কাহিনী শুনিব, এইটো স্পষ্ট হৈ পৰে যে আপুনি কৰাতকৈ আনে অধিক কৰিছিল। আপুনি দেখিব যে কঠিন সময়ত তেওঁলোকে অধিক পৰিশ্ৰম কৰি আছিল। তেতিয়াই আপুনি উপলব্ধি কৰে যে আপুনি যি কৰিছিল সেয়া ভাল আছিল, কিন্তু আনসকলেও সুন্দৰভাৱে কাম কৰিছিল আৰু এনেদৰেই এই সফলতা লাভ কৰিব পাৰি।

যেতিয়াই আমি আন কাৰোবাৰ সামৰ্থ্য চিনি পাও, তেওঁলোকৰ প্ৰচেষ্টা বুজি পাওঁ, তেতিয়া ঈৰ্ষাৰ মনোভাব নাইকিয়া হৈ যায়, আৰু আমি নিজৰ ভিতৰলৈ চাবলৈ সুযোগ পাওঁ। "ঠিক আছে, কালিলৈকে, মই ভাবিছিলো যে ময়ে সকলোবোৰ কৰিছোঁ, কিন্তু আজি মই গম পালোঁ যে আন বহুতো লোকেও অৱদান আগবঢ়াইছে।" এইটো সঁচা যে আপোনাসৱে হয়তো টিভিত ওলোৱা নাই বা আপোনাসৱৰ ফটোবোৰ বাতৰি কাকতত প্ৰকাশ কৰা হোৱা নাই, আৰু আপোনাসৱৰ সফলতাবোৰ আলোচনা কৰা হোৱা নাই। আপোনাসৱে ভাবিব যে কেৱল সেইসকল লোকহে লাইমলাইটত আহে যিয়ে কোনো কষ্ট কৰা নাছিল আৰু যিসকল এইবোৰত পাকৈত। আনহাতে সকলো কাম আমি শ্ৰমিকসকলৰ দ্বাৰা সম্পন্ন কৰিছিলো। আজিৰ কাৰ্যসূচী হৈছে "মজদুৰ একতা" (শ্ৰমিকৰ একতা)ৰ উৎসৱ। মই অলপ ডাঙৰ শ্ৰমিক হ'ব পাৰোঁ, আৰু আপুনি সৰু শ্ৰমিক হ'ব পাৰে, কিন্তু মুঠতে আমি সকলো শ্ৰমিক।

আপোনাসৱে নিশ্চয় এই কঠোৰ পৰিশ্ৰমৰ আনন্দ অনুভৱ কৰিছে। অৰ্থাত্, ১০ বা ১১তাৰিখৰ দিনা নিশাও যদি কোনোবাই আপোনাসৱক মাতি কোনোবাই কিবা কোৱাহেঁতেন, আপোনাসৱে এনে অনুভৱ নকৰিলেহেঁতেন, "তেওঁ মোক কিয় আমনি কৰিছে? কামটো ইতিমধ্যে সম্পূৰ্ণ হৈছে।" ইয়াৰ পৰিৱৰ্তে, আপোনাসৱে ভাবিলেহেঁতেন, "নহয়, নহয়, কিবা এটা বাকী ৰৈছে, মোক কৈচে যেতিয়া এইটো মই কৰি দিও।" এই উদ্যমটোৱেই, আপোনাসৱে জানেনে, ই আমাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ শক্তি।

বন্ধুসকল,

আপোনালোকৰ বহুতে আগতেও কাম কৰিছে। আপোনালোকৰ বহুতে ১৫-২০-২৫ বছৰ ধৰি চৰকাৰত কাম কৰি আছে। আপোনালোকৰ বেছিভাগেই টেবুলৰ সৈতে জড়িত  থাকিব পাৰে, ফাইলৰ সৈতে লেনদেন কৰা হ'ব পাৰে, ফাইলবোৰ হস্তান্তৰ কৰোঁতে ওচৰৰ আপোনাৰ সহকৰ্মীসকলৰ সৈতে শুভেচ্ছা বিনিময় কৰিব পাৰে। সম্ভৱতঃ আপোনাসৱে মধ্যাহ্ন ভোজন বা চাহৰ বিৰতিৰ সময়ত আপোনাসৱৰ সন্তানৰ শিক্ষাৰ বিষয়ে আলোচনা কৰে। কিন্তু, যেতিয়া আমি নিয়মীয়া কাৰ্যালয়ৰ কামত জড়িত হওঁ তেতিয়া আমি প্ৰায়ে আমাৰ সহকৰ্মীসকলৰ সামৰ্থ্য আৱিষ্কাৰ কৰিবলৈ সমৰ্থ নহওঁ। আনকি ২০ বছৰ একেলগে কটোৱাৰ পাছতো, আমি নাজানিব পাৰোঁ যে আনৰ ভিতৰত কি অতিৰিক্ত দক্ষতা আৰু সামৰ্থ্য লুকাই আছে, কিয়নো আমি এটা প্ৰটোটাইপ কামত সীমাবদ্ধ।

যেতিয়া আমি এনে সুযোগত কাম কৰোঁ, আমি প্ৰতিটো মুহূৰ্তত নতুনকৈ চিন্তা কৰিব লাগিব। নতুন দায়িত্ব উদ্ভৱ হয়, নতুন প্ৰত্যাহ্বান উদ্ভৱ হয়, আৰু সেইবোৰ সমাধান কৰাটো ৰুটিনৰ এটা অংশ হৈ পৰে। আৰু যেতিয়া আমি এজন সহকৰ্মীক কামত দেখা পাওঁ, এনে অনুভৱ হয় যেন তেওঁৰ ভিতৰত উৎকৃষ্ট গুণ আছে। যিকোনো ক্ষেত্ৰতে এনেধৰণৰ কান্ধত কান্ধ মিলাই কাম কৰাটো যিকোনো প্ৰশাসনৰ সফলতাৰ বাবে লাভজনক।

আপোনাসৱে হয়তো বহু বছৰ ধৰি কাম কৰি আছে, কিন্তু এইবাৰ আপোনাসৱে হয়তো ৰাতি পলমলৈকে কাম কৰিছিল, ইফালে সিফালে বহিছিল, আৰু আনকি জি-২০ প্ৰকল্পৰ সময়ত ফুটপাথৰ ওচৰত চাহ বিচাৰিছিল। আপোনাসৱে যিসকল নতুন সহকৰ্মীক লগ পালে, তেনে সহকৰ্মী আপোনাসৱে আপোনাসৱৰ ১৫বা ২০বছৰৰ কামৰ সময়ত হয়তো লগ পোৱা নাছিল। আপোনাসৱে নিশ্চয় এই প্ৰকল্পটোত নতুন সামৰ্থৱান থকা বহুসহকৰ্মীক লগ পাইছে। সেয়েহে, আমি সদায় একেলগে কাম কৰাৰ সুযোগ বিচাৰিব লাগে।

উদাহৰণ স্বৰূপে, আমি দেখিবলৈ পাওঁ যে সকলো বিভাগতে এক পৰিষ্কাৰ পৰিচ্ছন্নতা অভিযান চলি আছে। যদি সচিবকে ধৰি বিভাগটোৰ সকলোৱে তেওঁলোকৰ চেম্বাৰৰ পৰা ওলাই আহে আৰু এই অভিযানত অংশগ্ৰহণ কৰে, আপোনাসৱে দেখিব যে পৰিৱেশ সম্পূৰ্ণৰূপে সলনি হ'ব। আপোনাসৱে কামৰ দৰে অনুভৱ নকৰিব; এইটো এটা উৎসৱৰ দৰে অনুভৱ হ'ব। আহক আমাৰ ঘৰবোৰ পৰিষ্কাৰ কৰোঁ, আমাৰ কাৰ্যালয়বোৰ পৰিষ্কাৰ কৰোঁ, আমাৰ ডেস্কৰ পৰা ফাইলবোৰ উলিয়াই লওঁ – এয়া এক আনন্দদায়ক কাম। আৰু মই প্ৰায়ে সকলোকে কওঁ, বছৰত এবাৰ ডিপাৰ্টমেণ্ট পিকনিক কৰোঁ আহক। ওচৰত মাত্ৰ এটা দিনৰ ভ্ৰমণ কৰক, ২৪ ঘণ্টা একেলগে কটাওক।

একতাত প্ৰচণ্ড শক্তি আছে। যেতিয়া আপোনাসৱে অকলশৰীয়া হয়, আপোনাসৱে যিমানেই নকৰক কিয়, কেতিয়াবা ভাবে, "মই এই সকলোবোৰ অকলে কৰা উচিত নেকি? মই সকলো বোৰৰ বাবে দায়বদ্ধ নেকি? বাকী সকলোৱে তেওঁলোকৰ দৰমহা পায়, আৰু মই সকলো কাম কৰিব লাগিব।" যেতিয়া আপুনি অকলশৰীয়া হয় তেতিয়া এনে চিন্তা মনলৈ আহে। কিন্তু যেতিয়া আপুনি সকলোৰে সৈতে থাকে, আপুনি উপলব্ধি কৰে যে আপোনাৰ দৰে বহুতো লোক আছে যি সফলতাত অৰিহণা যোগায়, যাৰ প্ৰচেষ্টাই সংগঠনবোৰ সুচাৰুৰূপে চলাই ৰাখে।

বন্ধুসকল,

আন এটা গুৰুত্বপূৰ্ণ কথা হ'ল যে আমি জ্যেষ্ঠ হিচাপে সদায় বিদ্যমান পদানুক্ৰম আৰু প্ৰট’কলৰ পৃথিৱীৰ পৰা বাহিৰ হৈ আহিব লাগে আৰু আমি কাম কৰা লোকসকলৰ বিষয়ে চিন্তা কৰা উচিত। আমি কল্পনাও কৰিব নোৱাৰো যে সেই লোকসকলৰ মাজত কি ক্ষমতা আছে। যেতিয়া আপুনি আপোনাৰ সহকৰ্মীৰ শক্তি চিনাক্ত কৰে, আপুনি এক উল্লেখনীয় ফলাফল লাভ কৰে। আপোনাসৱৰ কাৰ্যালয়ত এই অনুশীলনটো চেষ্টা কৰক। মই আপোনাসৱক এটা খেলৰ পৰামৰ্শ দিওঁ আৰু আপোনাসৱে এইটো কৰক। ধৰি লওক, ২০ জন সহকৰ্মী আছে যাৰ সৈতে আপুনি আপোনাৰ বিভাগত কাম কৰি আছে। আপুনি এদিনৰ বাবে ডায়েৰী এখন বজাই ৰাখে। তাৰ পিছত, এটা এটাকৈ ২০জন সহকৰ্মীৰ প্ৰত্যেককে তেওঁলোকৰ সম্পূৰ্ণ নাম ডায়েৰীত লিখিবলৈ কওঁক, তেওঁলোক মূলতঃ ক'ৰ পৰা আহিছে, তেওঁলোকে ইয়াত কি কাম কৰে, আৰু তেওঁলোকৰ কি অসাধাৰণ গুণ বা দক্ষতা আছে। তেওঁলোকক পোনপটীয়াকৈ নুসুধিব; তাৰ সলনি, আপুনি তেওঁলোকৰ বিষয়ে কি জানে লক্ষ্য কৰক আৰু ইয়াক ডায়েৰীত তুলি ৰাখক। পিছত, সেই ২০জন সহকৰ্মীয়ে নিজৰ বিষয়ে কি লিখিছে পঢ়ক। আপুনি জানি আচৰিত হ'ব যে আপুনি তেওঁলোকৰ গুণাগুণৰ বিষয়ে অৱগত নাছিল। আপুনি ক'ব পাৰে যে তেওঁলোকৰ হস্তাক্ষৰ ভাল, সেইবোৰ সময়ানুৱৰ্তী, বা সেইবোৰ নম্ৰ, কিন্তু আপুনি হয়তো তেওঁলোকৰ গভীৰ গুণবোৰ লক্ষ্য কৰা নাই। এবাৰ চেষ্টা কৰক, আৰু আপোনাৰ এক অবিশ্বাস্য অভিজ্ঞতা হ'ব। আপুনি আপোনাৰ সহকৰ্মীসকলৰ অসাধাৰণ গুণবোৰ বিচাৰি পাব। ই কল্পনাৰে বাহ্যিক দৃষ্টিভংগী ৰখাৰ দৰে।

বন্ধুসকল, মই বহু বছৰ ধৰি মানৱ সম্পদত কাম কৰি আছোঁ, আৰু মই কেতিয়াও যন্ত্ৰৰ সৈতে কাম কৰাৰ সুযোগ পোৱা নাই। মোৰ কাম সদায়ে মানুহৰ সৈতে কাম কৰাৰ সৈতে সম্পৰ্কিত, সেয়েহে মই এই ধাৰণাবোৰ ভালদৰে বুজি পাওঁ। অৱশ্যে, ক্ষমতা নিৰ্মাণৰ দৃষ্টিকোণৰ পৰা এই সুযোগবোৰ অত্যন্ত গুৰুত্বপূৰ্ণ। যদি কোনো অনুষ্ঠান সঠিকভাৱে পৰিচালনা কৰা হয়, ই ভাল ফলাফল প্ৰদান কৰিব পাৰে। অন্যথা, সচৰাচৰ চলি থকা কথাটো হ'ল যে বহু যুগ ধৰি কামবোৰ এইদৰে চলি আহিছে আৰু এইবাৰো কৰা হ'ব। তাৰ ফলত কি হয়? এই ক্ষেত্ৰত আমাৰ দেশৰ সন্মুখত দুটা অভিজ্ঞতা আছে। এক, কেইবছৰমান আগতে, আমি কমনৱেলথ গেমছ আয়োজন কৰিছিলো। যদি আপোনাসৱে কাৰোবাক কমনৱেলথ গেমছৰ বিষয়ে সোধে, আপোনাসৱে দিল্লীৰ লোক বা দিল্লীৰ বাহিৰৰ লোকসকলে এই খেলবোৰৰ বিষয়ে কেনে অনুভৱ কৰে তাৰ ধাৰণা পাব। আপোনালোকৰ যিসকল জ্যেষ্ঠ তেওঁলোকে সেই অনুষ্ঠানটো মনত ৰাখিব পাৰে। এইটো সঁচাকৈয়ে আমাৰ দেশক ব্ৰেণ্ড কৰাৰ, এক পৰিচয় সৃষ্টি কৰা, আমাৰ সামৰ্থ্য বৃদ্ধি কৰা আৰু আমাৰ শক্তি প্ৰদৰ্শন কৰাৰ এক সুযোগ আছিল। অৱশ্যে, দুৰ্ভাগ্যবশতঃ, অনুষ্ঠানটো বিতৰ্ক আৰু অব্যৱস্থাৰ মাজত আৱদ্ধ হৈ পৰিছিল, যাৰ ফলত আমাৰ দেশৰ বাবে এক কলংকিত ভাবমূৰ্তি ৰৈ গৈছিল। এইটোৱে মানুহ আৰু চৰকাৰৰ লোকসকলৰ মাজত এক হতাশাৰ অনুভূতি আৰু বিশ্বাসৰ সৃষ্টি কৰিছিল যে এনে ধৰণৰ প্ৰচেষ্টা আমাৰ বাহিৰত আছিল।

আনহাতে, জি-২০ৰ ক্ষেত্ৰত, এনে নহয় যে কোনো ত্ৰুটি নাছিল। এনেকুৱা নহয় যে সকলোবোৰ ঠিক পৰিকল্পনা অনুসৰি চলিছিল, আৰু প্ৰতিটো লক্ষ্য ৯৯ বা ১০০নম্বৰৰ সৈতে সফল হৈছিল। কিছুমান ক্ষেত্ৰত, আমি হয়তো ৯৪, ৯৯ নম্বৰ লাভ কৰিছোঁ আৰু কিছুমান ক্ষেত্ৰত আনকি ১০২ নম্বৰো লাভ কৰিছোঁ। কিন্তু এই প্ৰচেষ্টাবোৰৰ সামগ্ৰিক প্ৰভাৱ গুৰুত্বপূৰ্ণ আছিল। সামগ্ৰিক প্ৰভাৱটো আছিল যে ই আমাৰ দেশৰ সামৰ্থ্য প্ৰদৰ্শন কৰিছিল আৰু বিশ্বক আমাৰ সম্ভাৱনা দেখুৱাইছিল। এনে কাৰ্যসূচীবোৰৰ সফলতা তেওঁলোকৰ একত্ৰিত প্ৰভাৱত হয়, কেৱল ১০টা সম্পাদকীয় প্ৰকাশ কৰাত নহয়। মোদী ইয়াক লৈ আটাইতকৈ কম চিন্তিত। যিটোৱে মোক আনন্দিত কৰে সেয়া হ'ল যে এতিয়া মোৰ দেশত এটা বিশ্বাস আছে যে আমি যিকোনো কাম সুন্দৰভাৱে সম্পাদন কৰিব পাৰোঁ।

অতীতত, যেতিয়াই কোনো দুৰ্যোগ হৈছিল বা যিকোনো স্থানত মানৱীয় বিষয়ত কাম কৰাৰ প্ৰয়োজন হৈছিল, আমি পশ্চিমীয়া দেশসমূহৰ নামহে আহিছিল। মানুহে কৈছিল যে যদিহে পৃথিৱীৰ কোনো প্ৰান্তত কিবা ঘটিছিল, এইখন বা সেইখন পশ্চিমীয়া দেশে, ইয়াৰ সম্পদ আৰু সামৰ্থ্যৰে উপস্থিত হৈছিল আৰু সহায় কৰিছিল। আমাৰ দেশৰ কথা খুব কম উল্লেখ কৰা হৈছিল। পশ্চিমীয়া দেশবোৰ মুখ্য চৰ্চাত আছিল। অৱশ্যে, আমি এটা পৰিৱৰ্তন দেখিছোঁ। যেতিয়া নেপালত ভূমিকম্প হৈছিল আৰু আমাৰ লোকসকল তালৈ সহায় কৰিবলৈ গৈছিল, যেতিয়া ফিজিত ঘূৰ্ণীবতাহ আহিছিল আৰু আমাৰ দলবোৰে সঁহাৰি জনাইছিল, যেতিয়া শ্ৰীলংকাই সংকটৰ সন্মুখীন হৈছিল আৰু আমি সহায় প্ৰেৰণ কৰিছিলোঁ, যেতিয়া মালদ্বীপত বিদ্যুতৰ সংকট হৈছিল আৰু আমাৰ দলবোৰে দ্ৰুততাৰে সহায় আগবঢ়াইছিল, যেতিয়া য়েমেন ভয়ংকৰ সংকটত আছিল আৰু আমি সহায় প্ৰেৰণ কৰিছিলোঁ, যেতিয়া তুৰ্কীয়ে ভূমিকম্প হৈছিল, আৰু যেতিয়া আমাৰ লোকসকলৰে দ্ৰুত সঁহাৰি জনাইছিল, এই সকলোবোৰ উদাহৰণে বিশ্বত এক বিশ্বাস গঢ়ি তুলিছে যে ভাৰত মানৱীয় হিতকৰ কামত সামৰ্থ্যতাৰে থিয় দিবলৈ সক্ষম। সংকটৰ সময়ত ভাৰতে বিশ্বৰ ওচৰলৈ গৈছে আৰু ইয়াৰ ফলত বিশ্বজুৰি আমাৰ সামৰ্থ্যৰ ওপৰত বিশ্বাস গঢ়ি উঠিছে।

যেতিয়া অলপতে জৰ্ডানত ভূমিকম্প হৈছিল, মই সন্মিলনখনত যথেষ্ট ব্যস্ত আছিলোঁ। অৱশ্যে, মোৰ ব্যস্ত সময়সূচী সত্বেও, মই ৰাতিপুৱা বিষয়াসকলক ফোন কৰিছিলোঁ আৰু জৰ্ডানক আমি কেনেকৈ সহায় কৰিব পাৰোঁ সেই বিষয়ে সোধা-পোছা কৰিছিলোঁ। মই তেওঁলোকক আমাৰ বিমান আৰু সঁজুলি প্ৰস্তুত কৰিবলৈ, আমি কি ল'ব লাগিব জানিবলৈ আৰু যাব লগা দলটো চিনাক্ত কৰিবলৈ কৈছিলোঁ। আমাৰ সকলো সাজু আছিল। এফালে, জি-২০ সন্মিলন অনুষ্ঠিত হৈ আছিল, আৰু আনহাতে জৰ্ডানক সহায় আগবঢ়োৱাৰ প্ৰস্তুতি চলি আছিল। ই আমাৰ সামৰ্থ্য প্ৰদৰ্শন কৰে। জৰ্ডানে ইয়াৰ ভৌগোলিক অৱস্থাৰ বিষয়ে স্বীকাৰ কৰি আমাক জনাইছিল যে আমি যি ধৰণৰ সহায় আগবঢ়াবলৈ সাজু হৈ আছোঁ সেই ধৰণৰ সহায়ৰ প্ৰয়োজন নহ'ব। অৱশেষত, আমি তালৈ যাব লগা হোৱা নাছিল। তেওঁলোকে আমাৰ হস্তক্ষেপ অবিহনে তেওঁলোকৰ পৰিস্থিতি নিয়ন্ত্ৰণ কৰিছিল।

মোৰ কথাটো হ'ল যে য'ত আমি এসময়ত অদৃশ্য আছিলোঁ, য'ত আমাৰ নামো নাছিল, আমি ইমান কম সময়ৰ ভিতৰতে সেই স্থিতি লাভ কৰিছোঁ। আমাক গোলকীয় এক্সপোজাৰৰ প্ৰয়োজন। এতিয়া, আমি সকলোৱে ইয়াত বহি আছোঁ– সমগ্ৰ মন্ত্ৰী পৰিষদ, সকলো সচিব–আৰু কাৰ্যসূচীটো এনেদৰে গঠন কৰা হৈছে যে আপুনি সন্মুখত বহি আছে, আনহাতে আনসকলে আপোনাৰ পিছফালে বহি আছে। এইটো সাধাৰণতে যিদৰে হয় তাৰ বিপৰীত। আৰু এইটোৱেই মোক আনন্দিত কৰে কাৰণ যেতিয়া মই ইয়াৰ পৰা আপোনাসৱক চাওঁ ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে আমাৰ ভেটি শক্তিশালী। আনকি শীৰ্ষত কিছু বিভ্ৰান্তি থাকিলেও, ই বেছি গুৰুত্বপূৰ্ণ নহ'ব।

আৰু সেয়েহে, মোৰ সহকৰ্মীসকল, এতিয়া আমি দক্ষতাৰে কাম কৰিম আৰু আমাৰ সকলো প্ৰচেষ্টা আন্তৰ্জাতিক প্ৰেক্ষাপটত হ'ব। এতিয়া, জি-২০ সন্মিলনলৈ চাওক– সমগ্ৰ বিশ্বৰ এক লাখ লোক ইয়ালৈ আহিছিল, আৰু তেওঁলোকৰ নিজ নিজ দেশৰ গুৰুত্বপূৰ্ণ দল আছিল। তেওঁলোক সিদ্ধান্ত লোৱা দলৰ অংশ আছিল। আৰু তেওঁলোকে ইয়ালৈ আহিছিল, ভাৰত দেখিছিল আৰু ইয়াৰ বৈচিত্ৰ্য উদযাপন কৰিছিল। এনে নহয় যে তেওঁলোকে তেওঁলোকৰ দেশলৈ ঘূৰি গৈ এই অভিজ্ঞতাবোৰৰ বিষয়ে নকব; তেনে নহয়, তেওঁলোকে ওভতি যাব আৰু আমাৰ দেশৰ পৰ্যটনৰ ৰাষ্ট্ৰদূত হ'ব।

আপোনাসৱে ভাবিব পাৰে যে তেওঁলোক আহি পোৱাৰ পিছত আপোনাসৱে তেওঁলোকক সম্ভাষণ জনাইছিল আৰু সুধিছিল যে আপোনাসৱেতেওঁলোকৰ বাবে কি কৰিব পাৰে। তেওঁলোকে অলপ চাহ বা তেনেধৰণৰ বস্তু খাব বিচাৰে নেকি? এইটো এটা সৰল ভংগীমা যেন লাগিব পাৰে, কিন্তু তেওঁক সম্ভাষণ জনাই, তেওঁ চাহ বিচাৰে নেকি সুধি, আৰু তেওঁৰ যিকোনো প্ৰয়োজনীয়তা পূৰণ কৰি, আপোনাসৱে তেওঁক ভাৰতৰ এম্বেচেডৰ হোৱাৰ বাবে বীজ ৰোপণ কৰিছে। আপুনি ইমান গুৰুত্বপূৰ্ণ সেৱা কৰিছে। তেওঁ ভাৰতৰ ৰাষ্ট্ৰদূত হ'ব আৰু য'লৈকে যায়, আৰু তেওঁ ক'ব, "ভাৰত এনেকুৱা, ভাৰতত এইবোৰ কথা আছে। প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ ক্ষেত্ৰত ভাৰত যথেষ্ট আগবাঢ়ি আছে"। তেওঁ নিশ্চিতভাৱে সেই কথা উল্লেখ কৰিব। মোৰ কথাটো হ'ল যে আমাৰ দেশত পৰ্যটনক এক সম্পূৰ্ণ নতুন স্তৰলৈ লৈ যোৱাৰ সুযোগ আছে।

(মূল ভাষণ হিন্দীত দিয়া হৈছিল।)

************