মন্ত্ৰীসভাত মোৰ সতীৰ্থ ডাঃ জিতেন্দ্ৰ সিং, পি.কে মিশ্ৰ জী, ৰাজীৱ গৌবা জী, শ্ৰী ভি. শ্ৰীনিৱাসন জী আৰু ইয়াত উপস্থিত থকা অসামৰিক সেৱাৰ সকলো সদস্য আৰু সমগ্ৰ দেশৰ প্ৰতিজন সহকৰ্মী, মহিলা আৰু ভদ্ৰলোক আটাইকে অসামৰিক সেৱা দিৱস উপলক্ষে শুভেচ্ছা জ্ঞাপন কৰিছো। আজি, এই বঁটা লাভ কৰা সহকৰ্মীসকলক জনালো অভিনন্দন। তেওঁৰ গোটেই টীমটো আৰু তেওঁ কৰ্মৰত ৰাজ্যখনলৈয়ো অভিনন্দন জনালো। কিন্তু মোৰ এই শুভেচ্ছা জ্ঞাপন অলপ সঠিক হোৱা নাই যেন লাগিছে! কিয়নো মই মাথো অভিনন্দন জনোৱাই নাই। আমি ইয়াৰ সৈতে সম্পৰ্কীয় আলোচনা কৰিবপৰা বিষয়বস্তু আছে নেকি? এয়া মোৰ মনলৈ অহা চিন্তা, কিন্তু আপোনাসৱৰ প্ৰশাসনিক ব্যৱস্থাৰ ওপৰত আধাৰিত কৰি এইসমূহৰ তুলনা নকৰিব। আমি এনে কৰিব পাৰো য'ত আমাৰ অসামৰিক সেৱাৰ সৈতে জড়িত একাধিক প্ৰশিক্ষণ প্ৰতিষ্ঠান আছে। বৈদেশিক পৰিক্ৰমা মন্ত্ৰালয়, আৰক্ষী বিভাগ বা মিচৌৰীয়েই হওঁক বা ৰাজহেই হওঁক, আপুনি য'তেই থাকক কোনো কথা নাই। কাৰণ গোটেই প্ৰক্ৰিয়াটো বহু বিক্ষিপ্তভাৱে অব্যাহত আছে। প্ৰতি সপ্তাহত ডেৰ ঘন্টা, এয়া হৈছে পুৰস্কাৰ বিজয়ী। তেওঁলোকে এই সম্পূৰ্ণ কল্পনাটো তেওঁলোকৰ নিজৰ ৰাজ্যৰপৰা কৰিছিল, কেনেকৈ আৰম্ভ হৈছিল, কি অসুবিধাৰ সন্মুখীন হৈছিল, গোটেই প্ৰেজেন্টেশ্যনটো এই সকলো প্ৰশিক্ষাৰ্থীক প্ৰদান কৰা হৈছিল। যদি প্ৰতি সপ্তাহত এনে দুজন বঁটা বিজয়ীৰ সৈতে বিশেষ আলোচনা হয়, মই ভাবো যে নতুন প্ৰজন্ম আগবাঢ়ি আহিব। এয়া পোৱা সকলে এক ব্যৱহাৰিক অভিজ্ঞতাৰ সুবিধা লাভ কৰিব। তেওঁলোকে এই কামৰে সংযুক্ত হৈ আনন্দিত হ'ব। লাহে-লাহে, ইয়াত উদ্ভাৱন হ'ব, ইয়াত সংযোজন হ'ব। দ্বিতীয়টো হৈছে এটা কাম, যিটো আজি ১৬ জন সহকৰ্মীয়ে ইয়াত লাভ কৰিছে। আমি সকলোৱে দেশৰ বন্ধুবৰ্গৰপৰা বৈদিক জিলাৰ পাঠ আমন্ত্ৰণ জনাওঁ আহক। এই ১৬ ৰ ভিতৰত, আপুনি আঁচনিসমূহৰ এখন বাছনি কৰা উচিত। কোনো এজন ব্যক্তিক আভাস দিয়ক আৰু তিনি মাহ, ছয় মহীয়া কাৰ্য্যক্ৰমৰ অধীনত আপুনি ইয়াক কেনেদৰে ৰূপায়ণ কৰিব? আপুনি ইয়াৰ অৰ্থে কি কৰিব? আৰু ধৰি লওঁক, সমগ্ৰ দেশৰ ভিতৰত, ২০ খন জিলাৰ ভিতৰত থাকিব যিয়ে আঁচনি এখন বাছনি কৰিছে। সেয়েহে কেতিয়াবা সেই ২০ খন জিলাৰ ভাৰ্চুৱেল সন্মিলন অনুষ্ঠিত কৰি, কাম সম্পূৰ্ণ হোৱা আৰু ৰূপায়ণৰ ক্ষেত্ৰত শীৰ্ষস্থানত থকা ৰাজ্যখনৰ ব্যক্তিয়ে দলটোৰ সৈতে বাৰ্তালাপ কৰিব। ইয়াক আনুষ্ঠানিক ৰূপ দিবলৈ আৰু সেই জিলাখনক বাস্তৱলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিবলৈ আপুনি কি কৰিব পাৰে? আৰু, সমগ্ৰ দেশৰপৰা, আমি প্ৰতিযোগিতাখনত অংশগ্ৰহণ নিশ্চিত কৰিব পাৰোনে? আৰু যেতিয়া আপুনি এবছৰৰ পিছত লগ পাব, সেই কথাও উল্লেখ কৰিব, তেতিয়া তেওঁক বঁটা প্ৰদানৰ আৱশ্যকতা আহি নপৰে। কিন্তু উল্লেখ কৰিব যে এইসমূহ আঁচনিৰ বাবে ২০২২ ত সন্মানিত কৰা হৈছিল। সেই ধাৰা ইয়াত উপনীত হৈছে। যদি মই ভাবো যে আমি ইয়াক প্ৰতিষ্ঠানিক ৰূপ দিয়াৰ বাবে ইয়াক আনুষ্ঠানিক ৰূপ দিয়া উচিত। কিয়নো মই দেখিছো যে চৰকাৰৰ আঁচনিত কেতিয়াবা কাগজতে আবদ্ধ হৈ থাকে, বাস্তৱত ৰূপায়ণ নহয়। তেনেকৈ আগবাঢ়িব নোৱাৰে। গতিকে কিবা এটাক আনুষ্ঠানিক ৰূপ দিবলগীয়া মাত্ৰেকে, ইয়াৰ বাবে এটা প্ৰতিষ্ঠান সৃষ্টি কৰিব লাগিব। যদি প্ৰয়োজন হয়, ইয়াকো স্থাপন কৰিব লাগে। কেতবোৰ লোকে মনতে ভাবে যে মই এইটো লাভ কৰিব লাগিব। গতিকে মনত ৩৬৫ দিন অতিবাহিত হয়। এই ক্ষেত্ৰত সকলোকে অন্তৰ্ভুক্ত কৰো আহক। আৰু তেওঁলোকে এই আশীৰ্বাদ লাভ কৰিব আৰু পুৰস্কাৰো পাব। কিন্তু যদি আপুনি বাকী কথাবোৰ লক্ষ্য কৰিলে, বহুতেই পিছ পৰি থাকিব। আনকি এনে ধৰণৰ ত্ৰুটি নকৰিব। এটি সুস্থ প্ৰতিযোগিতাৰ পৰিবেশ সৃষ্টি কৰক। আমি সেই দিশত কিবা এটা চিন্তা কৰা মাত্ৰেকে আমি কৰিব বিচৰা পৰিৱৰ্তনটো সাধন কৰিব পাৰো।

বন্ধুসৱ,

মই আপোনাৰ দৰে সহকৰ্মীসকলৰ সৈতে এনেদৰে যোগাযোগ কৰো, মই ভাবো মই সম্ভৱতঃ ২০-২২ বছৰ ধৰি এই কামটো নিৰন্তৰভাৱে কৰি আহিছো। আৰু ইয়াৰ পূৰ্বে মুখ্যমন্ত্ৰী হিচাপে এয়া এক সৰু ব্যাসাৰ্ধত কৰা হৈছিল। প্ৰধানমন্ত্ৰী হোৱাৰ পিছত, এয়া অলপ ডাঙৰ বৃত্তত আৰু উচ্চ পদবীধাৰীসকলৰ সৈতে কৰা হয়। আৰু তাৰ বাবে, এক প্ৰকাৰে, আমি আনজনৰপৰা কিবা এটা শিকিছো– আপোনাৰপৰাও কিবা এটা, যাৰ কেতবোৰ মই আপোনাসৱক জনাব পাৰিছো। গতিকে এক প্ৰকাৰে, ই আমাৰ এটা ভাল মাধ্যম হৈ পৰিছে, পৰম্পৰাটো আৰম্ভ কৰা হোৱাত মই সুখী। ক’ৰোনা কালৰ মাজতে মোৰ অলপ অসুবিধা হৈছিল, অন্যথা আপোনালোক সকলোকে লগ কৰি থকাটো মোৰ প্ৰয়াস। মই আপোনাসৱৰপৰা বহুত শিকো। মই বুজিবলৈ চেষ্টা কৰো আৰু যদি সম্ভৱ হয়, যদি মই ইয়াক মোৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰে সংপৃক্ত কৰিবলগীয়া হয়, মই ইয়াৰ গভীৰলৈ যাব লাগে আৰু যদি মই ইয়াক ক’ৰবাত আইনৰ অন্তৰ্ভুক্ত কৰিব খুজো, মই ইয়াক আইনত পৰিণতকৰণৰ চেষ্টা কৰো। এইটোৱেই হৈছে প্ৰক্ৰিয়া যিয়ে আমাক আগুৱাই লৈ যায়। সকলোৰেপৰা শিকাৰ সুযোগ আছে। সকলোৰে কাৰোবাক কিবা এটা দিয়াৰ ক্ষমতা আছে আৰু যদিহে আমি সেই অনুভৱ বিকশিত কৰো। সেয়েহে, ইয়াক আৱেগিকভাৱে গ্ৰহণ কৰাৰো মন আছে।

বন্ধুসকল,

এইবাৰ এয়া সেই নিয়মীয়া প্ৰক্ৰিয়া নহয়। মই ইয়াক বিশেষ বুলি ভাবো। মই ভাবো যে দেশখনে স্বাধীনতাৰ ৭৫ বছৰ উদযাপন কৰি থকা স্বাধীনতাৰ অমৃত মহোৎসৱৰ সময়তে আমি এই অনুষ্ঠানত অংশগ্ৰহণ কৰিছো। আমি এটা কাম কৰিব পাৰোনে? আৰু মই বিশ্বাস কৰো যে আমি এনে কৰাৰ কাৰণ হিচাপে কেতবোৰ বিষয় আছে যিয়ে সহজাতভাৱে এটা নতুন উত্তেজনাৰ সঞ্চাৰ কৰে। ধৰি লওঁক আপুনি কৰ্মৰত জিলাত যোৱা ৭৫ বছৰত কৰা কামৰ ক্ষেত্ৰত জিলাখনৰ মুৰব্বী হিচাপে কাম কৰিছে। ইয়াৰে একাংশ জীয়াই থাকিব, আনসকল নাথাকিব। স্বাধীনতাৰ এই অমৃত মহোৎসৱ উপলক্ষে, এবাৰ সেই জিলাখনৰ সকলোকে নিমন্ত্ৰণ কৰোহঁক। তেওঁলোকে ৩০-৪০ বছৰৰ পিছত, এই ঠাইলৈ ঘূৰি গৈ ভাল পাব, আপুনি বৃদ্ধ লোকসকলকো মনত ৰাখিব লাগিব। অৰ্থাৎ, এক প্ৰকাৰে, কোনোৱে নিশ্চয় ৩০ বছৰ পূৰ্বে সেই জিলাৰ টীমটোত কাম কৰিছিল, কোনোৱে ৪০ বছৰ পূৰ্বে কাম কৰিছিল, যি বাহিৰৰপৰা ইয়ালৈ আহিব, তেঁৱো এক নতুন শক্তি লভিব। এয়া তেওঁৰ বাবে অতি আনন্দৰ বিষয় হ'ব আৰু মই নিশ্চিত যে আমি এই দিশত এটি প্ৰচেষ্টা কৰিব পাৰো। মোৰ এই চিন্তা মোৰ ওচৰলৈ অহাৰ কাৰণ হয়তু মই গডবোলে জী বা দেশমুখ নামটো পাহৰি গৈছিলো। মই নামটো পাহৰি গৈছিলো। মই তেওঁক লগ পাওঁতে, গুজৰাট আছিল মুম্বাইৰ সংযুক্ত ৰাজ্য। মহাৰাষ্ট্ৰ আৰু গুজৰাট পৃথক নাছিল। সেয়েহে তেওঁলোকে মোক কৈছিল যে মই বনাচাকান্থাৰপৰা আহিছো, মই জিলা কালেক্টৰ। আৰু পিছত তেওঁ কয় যে মহাৰাষ্ট্ৰৰ স্থাপনাৰ সময়ত, মই মহাৰাষ্ট্ৰ কেডাৰলৈ গৈছিলো আৰু তাৰ পিছত মই ভাৰত চৰকাৰত নিযুক্ত হৈছিলো। কিন্তু মোৰ বাবে ইমান খিনি শুনি মোক তেওঁলোকৰ সৈতে নিমিষতে সংযুক্ত কৰিছিল। গতিকে মই তেওঁক সুধিছিলো যে সেই সময়ত বনাচকান্থা কেডাৰত কেনে পাইছিল, তেওঁ কেনেদৰে কাম কৰিছিল। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে সৰু-সৰু কথাবোৰ। কিন্তু ইয়াৰ শক্তি বিশাল আৰু একঘেয়ামী জীৱনত পৰিৱৰ্তন সাধন কৰিবলৈ প্ৰণালীটোত ৰূপান্তৰ সাধন কৰাটো অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। ব্যৱস্থাৰাজি প্ৰাণোচ্ছল হ'ব লাগিব। ব্যৱস্থাবোৰ গতিশীল হ'ব লাগিব আৰু তেওঁলোকে বৃদ্ধ লোকসকলক লগ পোৱা মাত্ৰেকে, তেওঁলোকৰ সময়ত প্ৰণালীটো বিকশিত হোৱাৰ কাৰণ কি, তাৰ অন্বেষণ কৰিব। তেওঁৰ প্ৰাথমিক তথ্যই আমাক সেই পৰম্পৰা অব্যাহত, পৰিৱৰ্তন সাধনেই নহয়, বহু কথা শিকায়। মই আহ্বান জনাব বিচাৰিম যে স্বাধীনতাৰ এই অমৃত সময়ত, আপুনি আপোনাৰ জিলালৈ যাওঁক, য’ত আপুনি প্ৰথম জিলা উপায়ুক্ত হিচাপে কাৰ্য্যনিৰ্বাহ কৰিছে। আপুনি পাৰিলে তেওঁলোকক লগ কৰিবলৈ সময়সূচী প্ৰস্তুত কৰক। সেই অভিজ্ঞতাই আপোনাৰ সমগ্ৰ জিলাকে সমৃদ্ধ কৰিব। একেদৰে, যিসকলে ৰাজ্যসমূহত মুখ্য সচিব হিচাপে কাম কৰিছে। এবাৰ ৰাজ্যখনৰ মুখ্যমন্ত্ৰীয়ে তেওঁলোক সকলোকে মাতক। তেওঁলোকৰ মাজৰ বহু আজি জীয়াই আছে। তেওঁ আজিলৈকে এই দেশলৈ অৱদান আগবঢ়াইছে। তেওঁলোক সকলোকে স্মৰণ কৰি, তেওঁলোকক সন্মান জনোৱাটো স্বাধীনতাৰ অমৃত সময়ত এই সমগ্ৰ অসামৰিক সেৱাসমূহক সন্মান জনোৱাৰ বিষয় হৈ পৰিব। তেওঁলোকলৈ মই এই ৭৫ বছৰীয়া যাত্ৰা উৎসৰ্গা কৰিব বিচাৰো। আহক, আমি তেওঁলোকৰ গৌৰৱৰ জয়গান গাওঁ আৰু আমি এই দিশত প্ৰচেষ্টা গ্ৰহণ কৰিব পৰা এক নতুন চেতনা লভো আৰু আগবাঢ়ি যাওঁ।

বন্ধুসকল,

আমি উপনীত হোৱা অমৃত কাল, এই অমৃত কাল কেৱল যোৱা সাত দশকৰ গৌৰৱৰাজি উদযাপনেই নহয়। আজিৰ অমৃত মহোৎসৱ আমাৰ এক চিত্ৰপট পৰিৱৰ্তনকাৰী হ'ব লাগে। য'ত এতিয়া আমি ২৫ বছৰক এটা গোট হিচাপে চোৱা উচিত। আমি খণ্ড-খণ্ডকৈ চোৱা উচিত নহয় আৰু আমি ভাৰতক এতিয়াৰপৰা ১০০ বছৰত দেখিছো। অহা ২৫ বছৰত মোৰ জিলাখন ক'ত উপনীত হ'ব? ২৫ বছৰৰ পিছত মই এই জিলাখনক কেনেদৰে চাম আৰু যদি ইয়াক কাগজত লিখিব পাৰি, ইয়াক আপোনাৰ জিলা কাৰ্য্যালয়ত লিখি ৰাখক। আপোনাসৱে এনে এক নতুন অনুপ্ৰেৰণা দেখিলে ইয়াৰে এক নতুন উৎসাহ জড়িত হ'ব। আৰু গুণক কাৰ্য্যকলাপৰে, আমি জিলাখনক ডাঙৰ কৰিব লাগিব আৰু এতিয়া এই কেন্দ্ৰটো আমাৰ। ভাৰতে ক'ত উপনীত হ'ব, ৰাজ্যখন ক'ত উপনীত হ'ব, আমি এই সকলো লক্ষ্যৰে ৭৫ বছৰ ধৰি আগবাঢ়িছো। ভাৰতক ২৫ বছৰত ক'লৈ লৈ যাম? মই মোৰ জিলাখনক ভাৰতৰ এক নম্বৰ হিচাপে পৰিগণিত কৰিম। এনে কোনো ক্ষেত্ৰ নাথাকিব য'ত মোৰ জিলাখন পিছপৰা। যিমানেই প্ৰাকৃতিক সমস্যা নহওঁক, মই এতিয়াও এইটো কৰিম। এই অনুপ্ৰেৰণা, এই সপোন, এই সংকল্প আৰু ইয়াৰ বাবে সিদ্ধিক বাস্তৱায়িতকৰণৰ বাবে নিৰন্তৰ কঠোৰ পৰিশ্ৰম, যদি আমি ইয়াৰ সম্ভাৱনাবোৰ অন্বেষণ কৰো, তেন্তে ই অসামৰিক সেৱাত আমাৰ বাবে এক নতুন অনুপ্ৰেৰণা হৈ পৰিব।

বন্ধুসকল,

চৰ্দাৰ বল্লভভাই পেটেলে আজি আপোনাসৱ আৰু আমাক যি অনুপ্ৰেৰণা দি থৈ গৈছে তথা আজি প্ৰতিজন ভাৰতীয়ই আপোনাসৱলৈ যি আশাৰে চাই আছে, সেই আশা পৰিপূৰণৰ বাবে আপোনাসৱৰ প্ৰচেষ্টাত কোনো ধৰণৰ ক্ৰুটি থাকিব নালাগে। এই বাৰ্তা আৰু সংকল্পই  আমাক অনুপ্ৰাণিত কৰিছিল। আমি সেই সংকল্পটো আকৌ এবাৰ স্মৰণ কৰিব লাগিব। আমি পুনৰ তেওঁৰ প্ৰতি অংগীকাৰবদ্ধ হ'ব লাগিব আৰু পদক্ষেপৰাজিক আগুৱাই নিব লাগিব। আমি এটা গণতান্ত্ৰিক ব্যৱস্থাৰ মাজত আছো আৰু আমাৰ তিনিটা স্পষ্ট লক্ষ্য থাকিব লাগিব আৰু মই বিশ্বাস কৰো যে ইয়াৰ সৈতে কোনো আপোচ কৰা উচিত নহয় আৰু মাত্ৰ এই তিনিটাই নহয়, আন লক্ষ্যও থাকিব পাৰে। কিন্তু মই আজি মাত্ৰ তিনিটাৰ কথা ক’ব খুজিছো। প্ৰথম লক্ষ্যটো হ'ল যে আমি এই দেশত যি ব্যৱস্থা ৰূপায়ণ কৰো, আমি যি বাজেট ব্যয় কৰো সেই সম্পৰ্কীয়। এই সকলোবোৰ কিয়? এই কঠোৰ পৰিশ্ৰম কাৰ বাবে? এই কুচকাৱাজ কিহৰ বাবে? আৰু সেয়েহে মই ক'ব বিচাৰো যে আমাৰ প্ৰথম লক্ষ্য হৈছে দেশখনৰ সাধাৰণ জনতাৰ জীৱন সলনি কৰা। তেওঁলোকৰ জীৱন যাত্ৰা সহজ হ'বলৈ দিয়ক আৰু আমি এয়া উপলব্ধি কৰা উচিত। দেশখনৰ সাধাৰণ নাগৰিকসকলে তেওঁলোকৰ স্বাভাৱিক জীৱনৰ বাবে চৰকাৰখনৰে সম্পৰ্ক ৰক্ষাৰ ক্ষেত্ৰত যাতে সংগ্ৰাম কৰিব নালাগে। সহজে সকলো উপলব্ধ হ’ব লাগে। এই লক্ষ্য সদায় আমাৰ সন্মুখত থাকিব লাগে। আমাৰ প্ৰচেষ্টা হ'ব লাগে দেশখনৰ সাধাৰণ জনতাৰ সপোনক এক সংকল্পলৈ ৰূপান্তৰিত কৰিবলৈ, তেওঁলোকৰ সপোনক কেনেদৰে এটা সংকল্পত পৰিণত কৰিব লাগে, এক ইতিবাচক পৰিবেশ সৃষ্টিৰ বাবে সেই সপোনটো পূৰণৰ সংকল্প যাত্ৰা পৰিপূৰণৰ বাবে এক স্বাভাৱিক পৰিবেশ সৃষ্টি কৰা। যাৰ নেতৃত্ব আমি সকলোৱে প্ৰদান কৰিব লাগে। যেতিয়ালৈকে সংকল্পটো পূৰণ নহয়, এই গোটেই যাত্ৰাটোত প্ৰয়োজনসাপেক্ষে আমি তেওঁৰ সৈতে এজন সংগীৰ দৰে, এজন সহকৰ্মীৰ দৰে থাকিব লাগে, তেওঁৰ হাতত ধৰিব লাগে। ইজ অৱ লিভিং সুগম কৰিবলৈ আমি যি কৰিব পাৰো, আমি সেইটোৱেই কৰিব লাগিব। দ্বিতীয়টো লক্ষ্য হৈছে আজি আমি যোৱা কেইবা দশক ধৰি বিশ্বায়নৰ কথা শুনি আহিছো। হয়তু ভাৰতে পূৰ্বে দূৰৰপৰাই এয়া দেখিছিল। কিন্তু আজি পৰিস্থিতি কিছু বেলেগ। আজি ভাৰতৰ অৱস্থান সলনি হৈছে আৰু এনে পৰিস্থিতিত, আমি দেশখনত যি কৰো সেয়া এতিয়া সেয়া বৈশ্বিক প্ৰেক্ষাপটত কৰাটো সময়ৰ আহ্বান। ভাৰতে কেনেকৈ বিশ্বখনৰ শীৰ্ষস্থানত উপনীত হৈছে, যদি আমি বিশ্বৰ কাৰ্য্যকলাপ বুজি নাপাওঁ, যদি আমি নাজানো যে আমি ক'লৈ যাব লাগিব তেন্তে আমি পথভ্ৰষ্ট হ’ম, আমি ইয়াক তুলনামূলকভাৱে চিনাক্ত আৰু অধ্যয়ন কৰি আগবাঢ়িব লাগিব। আমাৰ যি পৰিকল্পনা আছে, আমাৰ শাসনৰ আৰ্হি, আমি এই সংকল্পৰ সৈতে বিকশিত কৰিব লাগিব। আমি সেইসমূহত উদ্ভাৱন, আধুনিকতা অব্যাহত ৰাখিবলৈ চেষ্টা কৰিব লাগিব। আমি যোৱা শতিকাৰ সকলো নীতি-নিয়মৰদ্বাৰা পৰৱৰ্তী শতিকাটোক শক্তিশালীকৰণৰ সংকল্প ল'ব নোৱাৰো আৰু সেয়েহে আমাৰ প্ৰণালী, আমাৰ নিয়ম, আমাৰ পৰম্পৰা, সম্ভৱতঃ প্ৰথমতে, সংশোধনী ঘটাব লাগিব। তেতিয়া মোৰ মতামত হ'ব যে পৰিৱৰ্তনশীল বিশ্বখনত আমি সেই অনুসাৰে খোজ কাঢ়িব লাগিব। যদি মই আজি তৃতীয় লক্ষ্যটোৰ বিষয়ে কওঁ, যাক মই এক প্ৰকাৰে পুনৰাবৃত্তি কৰি আছো, কাৰণ মই নিৰন্তৰ এই কথাকে কৈ আহিছো। অসামৰিক সেৱাৰ আটাইতকৈ ডাঙৰ কামটো হ'ল আমি লক্ষ্য কেতিয়াও হেৰুৱাব নালাগে। ব্যৱস্থাটোত, আমি য'তেই থাকো, আমি যি ব্যৱস্থাৰ অনুসৰণ কৰিছো, সেই ব্যৱস্থাত আমাৰ মুখ্য দায়িত্ব আছে আৰু সেয়া হৈছে দেশখনৰ একতা, দেশখনৰ অখণ্ডতা। আমি ইয়াৰ সৈতে আপোচ কৰিব নোৱাৰো। তৃণমূল পৰ্য্যায়তো, আমি সিদ্ধান্ত গ্ৰহণ কৰা মাত্ৰেকে এই কথা প্ৰযোজ্য। সেই সিদ্ধান্তটো কিমান জনকেন্দ্ৰিক। আপোনাৰ কিমান আকৰ্ষণীয় যেন লাগিছে। কিন্তু এবাৰ, ইয়াক সেই এটা বিষয়ৰ সৈতেও তুলনা কৰক। যে মই মোৰ এই সৰু গাওঁখনত এয়া কৰি আছো, যি মোৰ দেশখনৰ একতা আৰু অখণ্ডতাৰ বাবে বাধা হ'ব, তেতিয়া মই কোনোধৰণেৰে আগবাঢ়িব নালাগিব। আজি ভাল লাগিছে। মহাত্মা গান্ধীয়ে সদায় কৃতিত্ব আৰু প্ৰেমৰ কথা কৈছিল। তাৰ বাবে আগ্ৰহী হওঁ আহক। আমি, নেতিবাচকতাৰ বিপৰীতে, আমাৰ সকলো সিদ্ধান্তই দেশখনৰ ঐক্য শক্তিশালী কৰা এক মনোভাৱৰ সৈতে সম্পৰ্কীয় হ'ব লাগে। এখনি বৈচিত্ৰ্যপূৰ্ণ ভাৰতত, আমি ঐক্যৰ মন্ত্ৰ উচ্চাৰণ কৰি থাকিব লাগিব আৰু ইয়াক প্ৰজন্মৰপৰা প্ৰজন্মলৈ প্ৰবাহিত কৰিব লাগিব আৰু আমি উদ্বেগ আঁতৰাব লাগিব আৰু সেয়েহে মই আগতেই কৈছো, আজি মই পুনৰ ক'ব বিচাৰো, আজি মই পুনৰ ক'ব খুজিছো আৰু মই ভৱিষ্যতেও ক'ব বিচাৰিম। আমাৰ প্ৰত্যেকৰে মন্ত্ৰ হ'ব লাগে ভাৰত প্ৰথম। ৰাষ্ট্ৰ প্ৰথম, মোৰ ৰাষ্ট্ৰ সৰ্বোচ্চ। আমি ক'ত উপনীত হ'ব লাগিব। গণতন্ত্ৰত, শাসন ব্যৱস্থা বিভিন্ন ৰাজনৈতিক মতাদৰ্শৰদ্বাৰা নিয়ন্ত্ৰিত হ'ব পাৰে। আৰু সেয়াও গণতন্ত্ৰত প্ৰয়োজনীয়। কিন্তু প্ৰশাসন ব্যৱস্থাৰ কেন্দ্ৰবিন্দুত আমি দেশখনৰ ঐক্য আৰু অখণ্ডতা শক্তিশালী কৰাৰ মন্ত্ৰ আৰু ভাৰতৰ ঐক্যক নিৰন্তৰ আগবঢ়াই নিব লাগিব।

বন্ধুসকল,

এতিয়া, আমি জিলা পৰ্য্যায়ত কাম কৰি আছো মানে ৰাজ্যিক পৰ্য্যায়ত কাম কৰো বা ভাৰত চৰকাৰত কাম কৰো। এই ক্ষেত্ৰত চাৰ্কুলাৰ থাকিব নেকি? মই মোৰ নিৰ্দিষ্ট জিলাখনত ৰাষ্ট্ৰীয় শিক্ষা নীতি কেনেদৰে ৰূপায়ণ কৰিব লাগিব? এই অলিম্পিকৰ পিছত, দেশখনত ক্ৰীড়াৰ শক্তি সন্দৰ্ভত সজাগতা বৃদ্ধি হৈছে। মোৰ জিলাৰ পৰ্য্যায়ত ইয়াক আনুষ্ঠানিক ৰূপ দি, মোৰ জিলাৰ খেলুৱৈসকলো সাজু বুলি নেতৃত্ব কোনে প্ৰদান কৰিব? কেৱল ক্ৰীড়া বিভাগে নে গোটেই দলটোৰ দায়িত্ব থাকিব? এতিয়া, ডিজিটেল ইণ্ডিয়াৰ বিষয়ে কওঁ আহক। মই ইয়াত মোৰ জিলাত ডিজিটেল ইণ্ডিয়াৰ বাবে সংঘবদ্ধ হোৱাৰ কথা কেনেদৰে ভাবিছো? আজি, আপোনাসৱে আপোনালোকক পথ প্ৰদৰ্শন কোনে কৰিব, সেই সন্দৰ্ভত ভাবিব নালাগে। আজি ইয়াত দুখন কফি টেবুল বুক উন্মোচনৰ কথা নাপাহৰিব। এই কফি টেবুল বুক কঠিন প্ৰতিলিপি নহয়। ইয়াৰ ই-কপিও আছে, মই মোৰ জিলাত এই হাৰ্ড কপিৰ কথা চিন্তা কৰিম নেকি? অৰ্থাৎ, এই বস্তুবোৰ আমাৰ দায়িত্ব হৈ পৰে, ইয়াক পৃথকে ক'ব নালাগে। মই ক'ব বিচাৰিছো যে আজি জিলাখনক পথ প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ কোনো ব্যৱস্থাৰ প্ৰয়োজন নাই, তাৰ কোনো প্ৰয়োজন নাই, সকলো বস্তু উপলব্ধ। জিলাখনৰ ইয়াৰ আৰম্ভৰ লগে-লগে বাকী বস্তুবোৰৰ ওপৰত ইতিবাচক প্ৰভাৱ নিজে-নিজে পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰে।

বন্ধুসকল,

এয়াই হৈছে ভাৰতৰ মহান সংস্কৃতিৰ বিশেষত্ব। মই আমাৰ দেশখনৰ কাৰণে অতিশয় দায়িত্ব সহকাৰে কৈছো। আমাৰ দেশখন ৰাজকীয় সিংহাসনৰ জৰিয়তে প্ৰলুব্ধ হোৱা নাই। এই দেশখন বহু শতাব্দী ধৰি, হাজাৰ-হাজাৰ বছৰ ধৰি ইয়াৰ পৰম্পৰাৰে জড়িত হৈ আহিছে। সাধাৰণ মানুহৰ শক্তিৰে আগবঢ়াৰ পৰম্পৰা আছে। আজি আমি য’ত উপনীত হৈছো। এয়া জনসাধাৰণৰ অংশগ্ৰহণৰ ফলশ্ৰুতি। এয়া জনশক্তিৰ কৃচ্ছ্ৰসাধনৰ ফলাফল আৰু তাৰ পিছত দেশখনে গৈ নতুন শিখৰত আৰোহন কৰিব পাৰে। প্ৰজন্মৰ পিছত প্ৰজন্মৰ অৱদানৰে, সময়ৰ যিকোনো প্ৰয়োজনীয়তা পূৰণ কৰা, সময়ৰ আউটিৰ বাহিৰত থকা পৰিৱৰ্তনৰাজি স্বীকাৰ কৰা, সময় সাপেক্ষ কথাবোৰ এৰি দি আমি হৈছো এক প্ৰাণোচ্ছল সমাজ যিয়ে বহু পুৰণি পৰম্পৰাক নিজেই ভাঙি পেলাইছে। আমি এনে লোক নহয় যিয়ে চকু জপাই ইয়াত বাস কৰো। এনে কিছু লোক আছে যিয়ে সময়মতে পৰিৱৰ্তন হয়। পৃথিৱীখনত, মই বহু দিনৰ পূৰ্বৰেপৰা আছিলো। মই আমেৰিকা যুক্তৰাষ্ট্ৰৰ ষ্টেট বিভাগৰ সৈতে কথা পাতিছিলো। মই আনকি ৰাজনীতিৰো একো নাজানো। মই এটা প্ৰান্তত এজন কাৰ্য্যকৰ্তা আছিলো। কিবা কাৰণত, মোৰ কিছুমান বিষয় সম্পৰ্কীয় আছিল। গতিকে মোৰ সৈতে এক আলোচনা হৈছিল। মই কৈছিলো যে পৃথিৱীৰ যিকোনো সমাজ বিশ্বাসী, নাস্তিক, আপুনি এই ধৰ্মত বিশ্বাস কৰে, আপুনি সেই ধৰ্মত বিশ্বাস কৰে, কিন্তু মৃত্যুৰ পিছত, ইয়াৰ একো নাথাকে। তেওঁ তেওঁৰ সন্দৰ্ভত বেছি পৰিৱৰ্তন হ’বলৈ সাহস নকৰে। মই কওঁ যে হিন্দু হৈছে ভাৰতৰ এখন সমাজ যি এসময়ত মৃত্যুৰ পিছত, যদি মৃতদেহটো গংগাৰ পাৰত চন্দনকাঠত সৎকাৰ কৰা হয়, এনে লাগে যে মোৰ অন্তিম কামটো পূৰ্ণতাৰে কৰা হয়। একেজন ব্যক্তিকে এতিয়া বৈদ্যুতিক শ্মশানলৈ নিয়া হয়। ইয়াতকৈ সমাজৰ পৰিৱৰ্তনশীলতাৰ অধিক শক্তিৰ কোনো ডাঙৰ প্ৰমাণ থাকিব নোৱাৰে। পৃথিৱীখন যিমানেই আধুনিক সমাজ নহওঁক কিয়, মৃত্যুৰ পিছত ইয়াৰ ধাৰণা সলনি কৰাৰ ক্ষমতা নাই। আমি সেই সমাজৰ লোক, এই পৃথিৱীৰ শক্তি যে আমি মৃত্যুৰ পিছৰ শাসনত আধুনিকতাক গ্ৰহণ কৰিবলৈ সাজু, যদি প্ৰয়োজন হয়, আৰু সেয়েহে মই কওঁ, এই দেশখন সদায় নৱীকৰণ, সদায় পৰিৱৰ্তনশীল নতুনক গ্ৰহণ কৰাৰ শক্তিৰ এক সামাজিক ব্যৱস্থাৰ ফলাফল, যে আজি সেই মহান পৰম্পৰাক গতি দিয়াটো আমাৰ দায়িত্ব। আমি ইয়াক দ্ৰুততৰ কৰিবলৈ কাম কৰি আছো নেকি? এইটো কেৱল ফাইলতে ক্ষীপ্ৰ কৰি জীৱন পৰিৱৰ্তন নহয়, বন্ধুসকল, আমাৰ সেই এটা সামাজিক ব্যৱস্থাৰ অধীনত শাসন ব্যৱস্থাৰ এক শক্তি আছে য’ত মই সমগ্ৰ সমাজক নেতৃত্ব দিব লাগিব, ই আমাৰ দায়িত্ব হৈ পৰে আৰু সেয়া কেৱল ৰাজনৈতিক নেতাৰ কাম নহয়। প্ৰতিটো ক্ষেত্ৰত প্ৰতিষ্ঠাপিত অসামৰিক সেৱাত থকা মোৰ সহকৰ্মীসকলে নেতৃত্ব দিব লাগিব। আৰু সমাজৰ পৰিৱৰ্তনৰ নেতৃত্ব দিয়াৰ কামত নিজকে কামৰ বাবে সজ্জিত কৰিব লাগিব আৰু তাৰ পিছত আমি গৈ পৰিৱৰ্তন আনিব পাৰোঁ, বন্ধুসকল। আৰু পৰিৱৰ্তন অনাৰ শক্তি আজি দেশত আছে আৰু কেৱল আমি বিশ্বাসেৰে জীয়াই থকাই নহয়, বিশ্বই আমাক অতি আশাৰে চাই আছে। তেতিয়া সেই কৰ্তব্য পালন কৰিবলৈ নিজকে সজ্জিত কৰাটো আমাৰ কৰ্তব্য হৈ পৰে। এতিয়া যিহেতু আমি নিয়ম আৰু আইনৰ বন্ধনত ইমান আৱদ্ধ হৈছোঁ, আমাৰ সন্মুখলৈ অহা কিবা এটা কৰি, এটা নতুন শ্ৰেণী সৃষ্টি কৰা হৈছে, য’ত যুৱ প্ৰজন্ম সাজু হৈ উঠিছে।

বন্ধুসকল,

কেতিয়াবা আমি ভাবিব লাগে যে দূৰৈত থাকি, হাততালি দি আৰু উৎসাহিত কৰি পৃথিৱীখন সলনি কৰিব পাৰি। আজি আমি ষ্টাৰ-আপৰ বাবে গৌৰৱান্বিত হ'ব পাৰোঁ, ২০২২ চনৰ মাত্ৰ প্ৰথম তিনিমাহ সম্পূৰ্ণ হৈছে, ২০২২ চনৰ প্ৰথম চতুৰ্থাংশত, তিনি মাহৰ কম সময়ৰ ভিতৰত আমাৰ দেশৰ যুৱক-যুৱতীসকলে ষ্টাৰ্ট-আপৰ পৃথিৱীত ১৪ টা ইউনিকৰ্ণৰ স্থান লাভ কৰিছে, বন্ধুসকল, এইটো এটা ডাঙৰ সাফল্য। যদি মাত্ৰ তিনি মাহৰ ভিতৰত ১৪ টা ইউনিকৰ্ণৰ ভিতৰত, মোৰ দেশৰ যুৱক-যুৱতীসকলে সেই উচ্চতা প্ৰাপ্ত কৰিব পাৰে। আমাৰ ভূমিকা কি? কেতিয়াবা আমি নাজানো যে মোৰ জিলাৰ এজন যুৱক আছিল আৰু দ্বিতীয় স্তৰৰ চহৰৰ কোনোবাটো কোণত কাম কৰি আছিল আৰু যেতিয়া ইয়াৰ বিষয়ে বাতৰি কাকতত প্ৰকাশ হ’ল তেতিয়াহে মই গম পালো যে তেওঁ ইতিমধ্যেই তাত উপস্থিত হৈছে। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে এয়াই যে আনকি শাসন ব্যৱস্থাৰ বাহিৰতো সমাজৰ শক্তি যথেষ্ট ডাঙৰ। মই সেইজন নহয় নেকি যিয়ে তেওঁৰ বাবে পুষ্টি প্ৰদান কৰি আছে? মই তেওঁক উৎসাহিত নকৰোঁ নেকি? মই তেওঁক চিনি নাপাওঁ। এইটো নহয় যে আপুনি যি কৰিছে সেয়া কৰিছে, কিন্তু আপুনি এইটো আগতে কিয় নাপালে? আপুনি চৰকাৰলৈ কিয় অহা নাছিল? ওহ, তেওঁ অহা নাই, তেওঁ আপোনাৰ সময় অপচয় কৰা নাই, কিন্তু তেওঁ আপোনাক বহুত দিছে, আপুনি তেওঁক লৈ গৌৰৱ কৰক।

বন্ধুসকল,

মই দুটা কথা উল্লেখ কৰিছো, কিন্তু বহুতো কথা আছে, আনকি কৃষি খণ্ডতো, মই আমাৰ দেশৰ কৃষকসকলক আধুনিকতাৰ দিশে যোৱা দেখিছোঁ। হয়তো তেওঁলোকৰ সংখ্যা কম হ'ব।

যদি বন্ধুসকল,

যদি আমি এই কামবোৰ কৰোঁ, মই ভাবো এটা ডাঙৰ পৰিৱৰ্তন হ'ব। মই আন এটা কথা ক'ব বিচাৰো, কেতিয়াবা মই লক্ষ্য কৰিছোঁ যে কেৱল খেলাটো বেছিভাগ মানুহৰ প্ৰকৃতিৰ অংশ হৈ পৰে। আহক, ভাই, আমি কিমান দিন থাকিব লাগিব, এখন জিলাত, দুবছৰ আৰু তিনি বছৰ হ'ল, বহুদিন হ'ল, আমি আগবাঢ়ি যাম। মই কাকো দোষ নিদিওঁ কিন্তু যেতিয়া নিশ্চিত ব্যৱস্থা পোৱা যায়, জীৱনৰ সুৰক্ষা নিশ্চিত হয়। গতিকে কেতিয়াবা প্ৰতিযোগিতাৰ কোনো ধাৰণা নাথাকে। আৰু তেওঁলোক নিজৰ প্ৰতি উদাসীন হৈ পৰে।এয়া জীৱন যাপনৰ উপায় নহয়, বন্ধুসকল, মানুহে কেতিয়াও নিজৰ প্ৰতি উদাসীন হোৱা উচিত নহয়। মানুহে গোটেই জীৱনটো উপভোগ কৰিব লাগে আৰু কিবা এটা কৰি পাৰ হোৱাৰ প্ৰতিটো মুহূৰ্তৰ হিচাপ লোৱা উচিত। তেতিয়াহে গৈ জীৱন যাপন কৰাটো আনন্দদায়ক হয়। যদি হিচাপ কৰাৰ কোনো ধাৰণা নাথাকে, তেন্তে জীৱনে লাহে লাহে নিজকে নিজৰ সৈতে দুখী কৰি তোলে আৰু তাৰ পিছত জীয়াই থকাৰ অনুভৱ নোহোৱা হয় ৷

বন্ধুসকল,

ইয়াৰ ফলাফল কি হৈছে? ইয়াৰ ফলস্বৰূপে আমি য'লৈকে যাওঁ, আমি নিজকে বাকী থকা পৰিকাঠামোৰ সৈতে খাপ খুৱাওঁ। আৰু সেইটোত নিজকে ৰক্ষা কৰাত আপোনাৰ নিপুণতা আছে। কোনোবাই এইটো ভাল পাব, কিন্তু মই ভাবো হয়তো এয়া জীৱন নহয়, বন্ধুবৰ্গ, আপোনাক প্ৰয়োজন হোৱা ঢাল নহয়, আপোনাৰ প্ৰয়োজন হোৱা স্থানত ঢাল হৈ পৰিব, কিন্তু তাত ঢাল হৈ সেই পৰিৱৰ্তনৰ বাবে পদক্ষেপ লওক, এয়াও প্ৰয়োজনীয়। আমি সহজে শাসনৰ সংস্কাৰ কৰিছোঁ নেকি, এইটো আমাৰ সহজাত প্ৰকৃতি হৈ পৰিছে নেকি? সৰু সৰু বস্তুৰ বাবে আয়োগ কৰিব লাগিব। ব্যয় হ্ৰাস কৰক, এটা কমিছন স্থাপন কৰক। শাসন সলনি কৰক, এটা আয়োগ গঠন কৰক।  ৬ মাহৰ পিছত, ১২ মাহৰ পিছত প্ৰতিবেদনটো আহিল, তাৰ পিছত প্ৰতিবেদনখন চাবলৈ আন এখন সমিতি গঠন কৰক। সেই সমিতিখন ৰূপায়ণৰ বাবে এখন আয়োগ প্ৰস্তুত কৰক। এতিয়া, আমি যি কৰিছো তাৰ মৌলিক আত্ম-ধাৰণা হৈছে যে আমি শাসনৰ সংস্কাৰ কৰিব লাগিব, সময়মতে পৰিৱৰ্তন অতি গুৰুত্বপূৰ্ণ। এসময়ত যুদ্ধ হৈছিল, হাতী আছিল, মাউতে হাতী এৰি ঘোঁৰাত ধৰিছিল আৰু আজি হাতী বা ঘোঁৰা নচলে, আন কিবাৰহে প্ৰয়োজন। এই সংস্কাৰবোৰ স্বতঃস্ফূৰ্ত কিন্তু যুদ্ধৰ হেঁচাই আমাক সংস্কাৰ কৰিবলৈ বাধ্য কৰে। দেশৰ আশা আৰু আকাংক্ষাই আমাক বাধ্য কৰি আছে নে নাই, যদিহে আমি দেশৰ আশা আৰু আকাংক্ষা বুজি নাপাওঁ, তেতিয়ালৈকে আমি নিজে শাসনৰ সংস্কাৰ কৰিব নোৱাৰো। শাসনৰ সংস্কাৰ এক নিয়মীয়া প্ৰক্ৰিয়া, এক মসৃণ প্ৰক্ৰিয়া আৰু ব্যৱহাৰৰ প্ৰণালী হ'ব লাগে। যদি পৰীক্ষাটো সফল নহয়, আপুনি ইয়াক এৰি যোৱাৰ সাহস থাকিব লাগে। মই কৰা ভুলটো স্বীকাৰ কৰি, মোৰ এটা নতুন ভুল গ্ৰহণ কৰাৰ ক্ষমতা থাকিব লাগে। এতিয়া আপুনি দেখিছে, এনেধৰণৰ শ শ আইন আছিল, মই বিশ্বাস কৰোঁ, সেইবোৰ দেশৰ নাগৰিকৰ বাবে এক বোজা হৈ পৰিছিল। যেতিয়া মোৰ দলে মোক ২০১৩ চনত প্ৰথমবাৰৰ বাবে প্ৰধানমন্ত্ৰী পদৰ প্ৰাৰ্থী হিচাপে ঘোষণা কৰিছিল আৰু মই ভাষণ দি আছিলো, দিল্লীৰ এটা ব্যৱসায়িক সম্প্ৰদায়ে মোক ফোন কৰিছিল, ২০১৪ চনত ৪-৬ মাহৰ নিৰ্বাচন এতিয়াও বাকী আছিল। গতিকে তেওঁ মোক সুধিছিল আপুনি কি কৰিব? মই কৈছিলো যে মই প্ৰতিদিনে এটা আইন বাতিল কৰিম, নতুন আইন প্ৰস্তুত নকৰোঁ। গতিকে তেওঁলোক আচৰিত হৈছিল আৰু মই প্ৰথম পাঁচ বছৰত ১৫০০ আইন বাতিল কৰিছিলো। বন্ধুসকল, মোক কওঁক, আমি এনে আইনৰ সৈতে কিয় জীয়াই থাকিম?

আৰু আজিও মই... আজিও, মোৰ অভিমত হৈছে যে এনে বহুতো আইন থাকিব, অপ্ৰয়োজনীয় আছে, ওহ, আপুনি এটা উদ্যোগ লওক আৰু সেইবোৰ শেষ কৰক, ভাই। দেশখনক এই খেলিমেলিৰ পৰা বাহিৰ কৰক। একেদৰে, অনুপালন, আমি নাজানো যে আমি নাগৰিকসকলক কি বিচাৰি থাকোঁ। মোক কেবিনেট সচিবে কৈছিল যে বাকী বিশ্বত দেশৰ কাম থাকিব, আপুনি ইয়াৰ দায়িত্ব ল'ব, দেশক অনুপালনৰ পৰা মুক্ত কৰিব, নাগৰিকসকলক মুক্ত কৰিব। স্বাধীনতাৰ ৭৫ বছৰ হ'ল, নাগৰিকসকল কিয় এই ফান্দত আৱদ্ধ হৈ আছে? আৰু এটা কাৰ্যালয়ত ৬ জন লোক বহি থাকিব, প্ৰতিজন টেবুল ব্যক্তিৰ ওচৰত তথ্য থাকিব, কিন্তু তথাপিও তেওঁলোকে পৃথকে সুধিব, তেওঁলোকে ইয়াক কাষৰ পৰা নল'ব। আমি বাৰে বাৰে নাগৰিকসকলৰ পৰা বহুতো বস্তু বিচাৰি আছো। আজি প্ৰযুক্তিবিদ্যাৰ যুগ, আমি এনে ধৰণৰ প্ৰণালী কিয় বিকশিত নকৰোঁ, আমি কিয় দেশক অনুপালনৰ পৰা মুক্ত নকৰোঁ, বোজাৰ পৰা? মই অতিশয় আচৰিত হৈছো। এই মুহূৰ্তত আমাৰ কেবিনেট সচিবে নেতৃত্ব লৈছে, এনে লাগিছে যে তেওঁ সকলো কথাতে কাৰাগাৰলৈ প্ৰেৰণ কৰে লৈছে, মই এনে এখন আইন দেখিছোঁ যে যদি কাৰখানাৰ শৌচালয়বোৰ প্ৰতি ছয় মাহত ৰং নলগায় তেন্তে আপুনি কাৰাগাৰলৈ যাব লাগিব, এতিয়া মোক কওঁক। আমি কেনে ধৰণৰ দেশ বিচাৰো? এতিয়া আমি এই সকলোবোৰ বস্তুৰ পৰা পৰিত্ৰাণ পাব লাগিব। এতিয়া এইটো এটা মসৃণ প্ৰক্ৰিয়া হ'ব লাগে, ইয়াৰ বাবে, কোনো চাৰ্কুলাৰ প্ৰদান কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই। আপুনি লক্ষ্য কৰিছে যে ৰাজ্য চৰকাৰৰ এটা ৰোগ, ৰাজ্য চৰকাৰক কওঁক, এয়া ভাৰত চৰকাৰৰ দায়িত্ব, তেওঁলোকক কওঁক। সংকোচ নকৰিব, ভাইসকল। অৰ্থাৎ, আমি নাগৰিকজনক এই বোজাৰ পৰা যিমানে মুক্ত কৰিম, মোৰ নাগৰিক সিমানেই উৎফুল্লিত হ'ব।  আমাৰ এটা সৰু বুজাবুজি আছে, আমি ডাঙৰ গছৰ তলত ফুলৰ গছ ৰোপণ কৰিব বিচৰা যিমানেই ভাল নহওঁক, কিন্তু ডাঙৰগছৰ ছাঁৰ চাপ ইমানেই যে ই ফুলিবলৈ পায়। যদি একেটা উদ্ভিদ মুকলি আকাশৰ তলত ৰোৱা হয়, ই মূৰ তুলি ডাঙৰ-দীঘল হয় ৷

বন্ধুসকল,

সাধাৰণতে দেখা যায় যে যিদৰে চলি আছে, মই কোৱাৰ দৰে একে ব্যৱস্থাত, আপুনি যোৱাৰ লগে লগে, সময় কটাবলৈ চেষ্টা কৰক। যোৱা ৭টা দশকত, যদি আমি ইয়াক সমীক্ষা কৰোঁ, আপুনি এটা বস্তু দেখিব। যেতিয়াই কোনো সংকট হৈছিল, যেতিয়া প্ৰাকৃতিক দুৰ্যোগ হৈছিল, এক নিৰ্দিষ্ট ধৰণৰ চাপ সৃষ্টি হৈছিল, তাৰ পিছত আমি সলনি হৈছিলো, ক’ৰোনা আহিছিল, তাৰ পিছত আমি আমাৰ নিজৰ স্বাৰ্থত সমগ্ৰ বিশ্বতে পৰিৱৰ্তন কৰিছিলো। কিন্তু এয়া সুস্থ স্থিতি নেকি? যেতিয়া ডাঙৰ চাপ আহে, তেতিয়াহে আমি সলনি হ'ম, এইটো এটা উপায় নেকি? আমি নিজকে, কিয় সজ্জিত নকৰোঁ, আৰু সেয়েহে আমি সংকটৰ সময়ত এটা উপায় বিচাৰি পাইছিলো... এতিয়া এটা সময় আছিল যেতিয়া আমি অভাৱত বাস কৰিছিলোঁ আৰু সেয়েহে আমাৰ বাবে বিকশিত কৰা সকলো নিয়ম বঞ্চনাৰ মাজত কেনেদৰে জীয়াই থাকিব লাগে, সেইবোৰ হৈ পৰিছিল। কিন্তু এতিয়া যেতিয়া আমি অভাৱৰ পৰা ওলাই আহিছোঁ, গতিকে আইনো অভাৱৰ পৰা ওলাই আহিব লাগে, ভাই, আমি প্ৰাচুৰ্যৰ বিষয়ে কি ভাবিব লাগে সেই বিষয়ে চিন্তা কৰোঁ আহক। যদি আমি প্ৰাচুৰ্যৰ বাবে নাভাবো, যদি আমি কৃষিৰ ক্ষেত্ৰত আগবাঢ়ি আছোঁ, যদি খাদ্য প্ৰক্ৰিয়াকৰণৰ প্ৰণালীটো প্ৰথমতে প্ৰস্তুত কৰা হ'লহেঁতেন, তেন্তে আজি কেতিয়াবা কৃষকসকলৰ ওপৰত বোজা হৈ পৰা বস্তুবোৰ নহ'লহেঁতেন। আৰু সেয়েহে মই কওঁ যে চৰকাৰে সংকটৰ পৰা কেনেদৰে পথ বিচাৰি উলিয়াব লাগে শিকিছে, কিন্তু স্থায়ী ভাৱে প্ৰণালীবোৰ বিকশিত কৰিবলৈ, এইটোৱেই আমি... আৰু আমি কল্পনা কৰা উচিত যে আমাৰ এই সমস্যাবোৰ আছে, এই সমস্যাবোৰ কেনেদৰে সমাপ্ত হয়, আমি সমাধানটো কি তাৰ বাবে কাম কৰা উচিত। একেদৰে, আমি প্ৰত্যাহ্বানবোৰৰ আঁৰত দৌৰিব লাগিব, এইটো সঠিক নহয়। আমি প্ৰত্যাহ্বানবোৰ বুজিব লাগিব, যদি প্ৰযুক্তিয়ে পৃথিৱীখন সলনি কৰিছে, মই সেই শাসনত ইয়াৰ সৈতে অহা প্ৰত্যাহ্বানবোৰ জানিব লাগিব। মই তেওঁলোকৰ বাবে নিজকে সজাম। আৰু সেয়েহে, মই বিচাৰো যে শাসন সংস্কাৰ আমাৰ নিয়মীয়া হ'ব লাগে। নিৰন্তৰ প্ৰচেষ্টা হ'ব লাগে আৰু মই ক'ম যে যেতিয়াই আমি অৱসৰ লওঁ, হৃদয়ৰ পৰা এটা মাত ওলাই আহিব লাগে যে মোৰ সময়ছোৱাত, মই শাসনত ইমান বোৰ সংস্কাৰ কৰিছো। আৰু বিকশিত প্ৰণালী যি সম্ভৱতঃ পৰৱৰ্তী ২৫-৩০ বছৰৰ বাবে দেশৰ বাবে কাম কৰিব। যদি সেইটো সলনি হয়, তেন্তে পৰিৱৰ্তন হ’ব।

বন্ধুসকল,

মই আপোনালোকৰ যথেষ্ট সময় ল’লো, মই বহুতো বিষয়ত আপোনালোকৰ সৈতে কথা পাতিলো। কিন্তু মই বিচাৰো যে আমি এই বস্তুবোৰ আগুৱাই নিওঁ। এই অসামৰিক সেৱা দিৱস আমাক এক নতুন শক্তিৰে উজ্জীৱিত কৰিবলৈ এক সুযোগ হ'ব লাগে। নতুন সংকল্প গ্ৰহণ কৰাৰ সুযোগ থাকিব লাগে। নতুন উৎসাহ আৰু সুযোগেৰে আমাৰ মাজলৈ অহা নতুন মানুহৰ হাতত ধৰি আগবাঢ়ক। এই প্ৰণালীৰ অংশ হ'বলৈ তেওঁলোকক উৎসাহেৰে ভৰাই তুলিব। আহক আমি আমাৰ সংগীসকলক আমাৰ নিজৰ জীৱন্ত হৃদয়ৰ জীৱন যাপন কৰি আগুৱাই নিওঁ। এই এটা প্ৰত্যাশাৰ সৈতে, আপোনালোক সকলোলৈ মোৰ অলেখ শুভকামনা থাকিল। অশেষ ধন্যবাদ!

*****

DS/LP/DK/AV/MANN/SB